ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 252

บทที่ 252 คนโปรดของฮ่องเต้

บัดนี้หลินหรู่ไห่กำลังผูกมิตรอยู่กับจ้าวอู่เจียง เขาไม่ต้องการให้ชายหนุ่มเผชิญกับเคราะห์กรรมเช่นนี้ แต่ตนจะออกหน้าช่วยเหลือก็ไม่ได้เช่นกัน เนื่องจากขุนนางต้าหลี่เจิ้งบอกว่าการกระทำของจ้าวอู่เจียงผิดต่อกฎหมายของต้าเซี่ยอย่างรุนแรง และทุกคำพูดของขุนนางต้าหลี่เจิ้งล้วนแต่มีเหตุผลชวนรับฟัง

หลิวเจ๋อหัวเราะในลำคอ เขาชำเลืองมองขุนนางต้าหลี่เจิ้ง และได้แต่คิดอยู่ในใจว่าบางครั้งคนเราก็ชอบหาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ

ตู๋กูอี้เหอหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้ากลายเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที

เสียงการพูดคุยของกลุ่มขุนนางในท้องพระโรงดังมากขึ้นเรื่อย ๆ ขันทีหน้าบัลลังก์สะบัดสายแส้ด้วยความเกรี้ยวกราด จากนั้นบรรดาขุนนางจึงค่อยเงียบเสียงลงไป

ขุนนางต้าหลี่เจิ้งก้มหน้ามองพื้นหิน ไม่กล้าจ้องมองไปยังฮ่องเต้และที่ใดเลย เพราะเกรงว่าจะพบเข้ากับสายตาของจ้าวอู่เจียง เขานำกระดาษในแขนเสื้อออกมากางออก และยื่นส่งไปด้านหน้าด้วยความนอบน้อม

“นี่คือภาพวาดจากปากคำของคนที่ไปเข้าร่วมการประชุมกลุ่มสำนักใต้ดินในนครหลวงเมื่อวันก่อนพ่ะย่ะค่ะ และภาพที่พวกเขาวาดออกมาก็คือภาพของใต้เท้าจ้าวอู่เจียง ขอฝ่าบาทเชิญพิจารณา”

ขันทีหน้าบัลลังก์รับกระดาษแผ่นนั้นไปมอบให้แก่ฮ่องเต้ด้วยความเคารพ

ฮ่องเต้รับกระดาษไปดู ดวงตาของนางสั่นไหวเล็กน้อย และเผลอกัดริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว ก่อนฮ่องเต้ต้าเซี่ยจะรีบกลบเกลื่อนอาการอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าที่อยู่บนภาพวาดคือใบหน้าอันหล่อเหลาของจ้าวอู่เจียงจริง ๆ นับว่าผู้วาดมีฝีมือดีมาก จ้าวอู่เจียงในภาพวาดนี้มีสง่าราศีเกินกว่าจะอธิบายด้วยคำพูดได้ ช่างเป็นภาพที่มีความเหมือนจริงจนชวนตกตะลึง

นางรู้เรื่องนี้มานานแล้ว และเคยได้รับการรายงานมาบ้าง แต่ก็ยังไม่เคยเห็นกับตามาก่อน

สิ่งที่ฮ่องเต้เห็นในขณะนี้ ทำให้พระองค์นึกถึงภาพในวันนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ฝ่าบาท สิ่งที่ใต้เท้าจ้าวกำลังกระทำคือการทำตัวอยู่เหนือกฎหมาย เขาไม่เห็นกฎหมายบ้านเมืองอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อยพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางต้าหลี่เจิ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ จ้าวอู่เจียงซ่องสุมขุมกำลังของตัวเองเพื่อหาผลประโยชน์ส่วนตน นับว่าไม่สมควรปล่อยให้ลอยนวลไปเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ”

“ราชสำนักยังจ่ายเงินเดือนให้แก่เขาไม่พออีกหรือ? ทำไมถึงต้องไปก่อตั้งสำนักไร้ขอบเขตนั่นขึ้นมาด้วย? ในความเห็นของกระหม่อม เขาอาจจะมีเจตนาก่อกบฏก็ได้ เขาสมควรนำตัวมาสอบสวนบัดเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!”

“…”

ขุนนางจำนวนมากต่างก้าวเดินออกมาสนับสนุนขุนนางต้าหลี่เจิ้ง แต่ตำแหน่งของพวกเขาไม่สูงส่งนัก ผู้ที่มีตำแหน่งสูงที่สุดคือขุนนางเส้าชิงเท่านั้น

ขุนนางต้าหลี่เจิ้งรู้สึกเคร่งเครียด และรอคอยให้เสนาบดีทั้งสี่กรมใหญ่ออกมาพูดโจมตีจ้าวอู่เจียงบ้าง

เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเสนาบดีทั้งสี่ท่านมีความอาฆาตแค้นต่อจ้าวอู่เจียงมากเพียงใด พวกเขาย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปอย่างแน่นอน

เมื่อความคิดเห็นดำเนินมาจนถึงตรงนี้ ขุนนางต้าหลี่เจิ้งก็รู้สึกผ่อนคลายลง สายตาชำเลืองมองไปยังเสนาบดีกรมมหาดไทยและพรรคพวก

แต่แล้วหัวใจของขุนนางต้าหลี่เจิ้งก็ต้องกระตุกวูบ

เนื่องจากเขาพบว่ากลุ่มเสนาบดีเหล่านั้นกำลังจ้องมองมาที่ตนด้วยสายตาเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความดุดันชวนให้หนาวสั่นไปถึงขั้วหัวใจ

แย่แล้ว! มันไม่ควรเป็นเช่นนี้สิ! เยียนอันเสิ่นมีความแค้นกับจ้าวอู่เจียงไม่ใช่หรือ? และเขาเองก็อยู่ฝ่ายเดียวกับเซียวเหยาอ๋องนี่? แล้วเหตุใดเยียนอันเสิ่นถึงได้มีท่าทีเช่นนี้เล่า?

หลินหรู่ไห่เล่า เกิดอะไรขึ้นกับหลินหรู่ไห่? เขาเองก็มีความโกรธแค้นต่อจ้าวอู่เจียงไม่ใช่น้อย ก่อนหน้านี้ก็เคยเกิดข้อพิพาทกันหลายครั้ง แล้วไฉนหลินหรู่ไห่ถึงไม่เปิดฉากโจมตีใส่จ้าวอู่เจียง?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน