ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 256

บทที่ 256 ข้าสามารถแต่งได้ทุกอย่างที่ท่านอยากได้ยิน

จ้าวอู่เจียงหย่อนกายนั่งลงตรงที่เดิม ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย จมูกได้กลิ่นสุรา เขาดูสง่างามและเมามายในเวลาเดียวกัน

“ใต้เท้าจ้าว ขอบทกวีอีกสักบทเถอะ!” หลิวเจ๋อพูดยิ้ม ๆ

ชายชราชื่นชอบบทกวีของจ้าวอู่เจียง และยิ่งชื่นชอบท่วงท่ายามแต่งบทกวีของชายหนุ่มยิ่งกว่า อีกทั้งบทกวีของจ้าวอู่เจียง นอกจากช่วยปรับบรรยากาศให้มีความรื่นรมย์มากขึ้นแล้ว ยังช่วยปลุกจิตวิญญาณการเป็นขุนนางที่ดีให้แก่ผู้คนได้อีกด้วย

จ้าวอู่เจียงเลิกคิ้วขึ้นสูง ยกจอกสุราในมือขึ้น

“ไม่ทราบว่าใต้เท้าหลิวต้องการได้ยินบทกวีแบบใดหรือ?”

“แล้วไม่ทราบว่าใต้เท้าจ้าวต้องการแต่งบทกวีแบบใด?” หลิวเจ๋อถามกลับพร้อมกับดื่มสุรา

จ้าวอู่เจียงสั่นศีรษะ ยิ้มกว้าง และตอบกลับไปด้วยความภาคภูมิ

“ข้าสามารถแต่งได้ทุกอย่างที่ท่านอยากได้ยิน”

กลุ่มขุนนางส่งเสียงอุทานออกมา แต่ไม่มีผู้ใดคิดเลยว่าเป็นการโอ้อวด เนื่องจากทุกคนทราบดีว่าจ้าวอู่เจียงมีพรสวรรค์ในด้านการแต่งบทกวีมากเพียงใด และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทุกคนได้ร่วมเป็นสักขีพยานมาเรียบร้อยแล้ว

หลิวเจ๋อยิ้มเล็กน้อย ส่ายศีรษะ แล้วถอนหายใจ

“ในอดีต ข้ามักจะติดตากับภาพของฮ่องเต้องค์ก่อนที่ทำสงครามแย่งชิงดินแดน สร้างความยิ่งใหญ่ให้แก่ต้าเซี่ย ประสบการณ์เช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนหนุ่มมากพรสวรรค์อย่างท่านจะเข้าใจ”

“คนหนุ่มมีเพียงจิตใจที่กล้าหาญมุ่งมั่น แต่หาได้เข้าใจเลยว่า การลงสู่สนามรบลงไปต่อสู้ในสมรภูมิแห่งการนองเลือดจริง ๆ นั้นคืออะไร มีเพียงผู้ที่เคยได้ลงสู่สนามรบอย่างแท้จริงเท่านั้น จึงจะเข้าใจ…” ตู๋กูอี้เหอกล่าวเสริม

ตู๋กูอี้เหอยิ้มพร้อมกับยกจอกสุราคำนับให้แก่หลิวเจ๋อ เขาไม่ได้มีเจตนาหักหน้าจ้าวอู่เจียง เพียงพูดตามความเป็นจริง และตู๋กูอี้เหอก็รู้ดีว่าจ้าวอู่เจียงคงไม่คิดใส่ใจเช่นกัน

บรรดาขุนนางหยุดชะงักด้วยความตกตะลึงและอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ จ้าวอู่เจียงต้องพ่ายแพ้ให้แก่ความเยาว์วัยของตนเองเสียแล้ว

จ้าวอู่เจียงไหล่ตกเล็กน้อย กลิ่นสุราลอยฟุ้ง ชายหนุ่มเดินโซเซไปยังกลางห้องจัดเลี้ยง เงยหน้าขึ้นและกระดกสุราจนหมดจอก สุรารสเลิศไหลเข้าปาก เติมเต็มหัวใจด้วยรสชาติอันร้อนแรง

หลังจากดื่มสุราหมดจอก เขาก็โยนมันทิ้งไป หอบหายใจพลางร่ายบทกวี

“ยามเมามายส่องกระบี่ใต้แสงเทียน ย้อนฝันเสียงแตรก้องระงมค่าย กระโจมถูกศัตรูเผาจนวอดวาย เชือกหลายสายพุ่งทะยานข้ามกำแพง ทหารหาญร่วงหล่นดุจใบไม้โรย!”

เมื่อชายหนุ่มร่ายกวีบทนี้ออกมา หลิวเจ๋อก็จ้องมองจ้าวอู่เจียงด้วยความเหลือเชื่อ และดวงตาของเขาก็ไหววูบสั่นสะท้านด้วยความตื่นตะลึง

ตู๋กูอี้เหอก็จ้องมองไปที่จ้าวอู่เจียงด้วยความเหลือเชื่อเช่นกัน แม้นี่จะเป็นบทกวีที่แต่งออกมาตอนเมามาย และเป็นการแต่งออกมาจากจินตนาการของคนหนุ่มที่ไม่เคยลงสู่สมรภูมิรบมาก่อน แต่กลับสะท้อนถึงความรู้สึกของนายทหารในสนามรบได้อย่างแท้จริง

กลุ่มขุนนางจำนวนมากตกอยู่ในความเงียบงัน ทุกสายตาจ้องมองจ้าวอู่เจียงด้วยความพิศวง

“อาชาพุ่งทะยานไกลพันลี้ คมธนูแหวกอากาศดุจสายฟ้า เข้าประหัตเพื่อกษัตริย์แลโลกา สละเลือดแลน้ำตาเพื่อแผ่นดิน…” จ้าวอู่เจียงยกมือขึ้นชี้ไปที่หลิวเจ๋อกับตู๋กูอี้เหอ แต่สองผู้อาวุโสกลับไม่ได้รู้สึกว่ากำลังถูกดูหมิ่น หนำซ้ำหัวใจของพวกเขายังเต็มไปด้วยความตื้นตัน…

ตู๋กูอี้เหอถอนหายใจด้วยความโศกเศร้า พึมพำออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

“ประเสริฐยิ่งนัก…”

หลิวเจ๋ออดหัวเราะในลำคอไม่ได้ เขายิ้มออกมาด้วยความขมขื่นใจไม่ต่างกัน

ดวงตาแก่ชราปรากฏน้ำตาคลอเต็มเบ้าในทันใด ทั้งหมดที่หลิวเจ๋อสามารถกล่าวออกมาได้ ก็มีเพียงคำว่าประเสริฐยิ่งนักเช่นกัน

ตู๋กูอี้เหอยังอยู่ในภวังค์คะนึง บุคคลที่เข้าใจหัวอกของเขามากที่สุดได้ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าแล้ว ความรู้สึกมากมายอัดแน่นอยู่เต็มอกจนไม่รู้ว่าจะพูดออกมาอย่างไรดี

ทุก ๆ ถ้อยคำในบทกวีของจ้าวอู่เจียง ราวกับกำลังบรรยายประสบการณ์ของเขากับหลิวเจ๋อในช่วงเวลาที่ต้องออกสู่สมรภูมิรบไม่มีผิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน