ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 257

บทที่ 257 ความเศร้า

เข้าสู่ยามเซิน

ที่ตำหนักหย่างซิน ณ ห้องบรรทม

หลังจากจ้าวอู่เจียงแสดงพรสวรรค์ในการแต่งบทกวีที่งานเลี้ยง เขาคงดื่มสุรามากเกินไปสักหน่อย ชายหนุ่มจึงสลบไปไม่ได้สติ

จ้าวอู่เจียงกำลังหลับใหล ใบหน้าไร้รอยยิ้มอ่อนโยน ไร้ความเจ้าเล่ห์เยือกเย็นร้ายกาจ มีเพียงสีแดงก่ำที่เกิดจากความมึนเมาเท่านั้น

เซวียนหยวนจิ้งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง รอจนกระทั่งตัวเองสร่างจากฤทธิ์สุรา และมั่นใจว่าจ้าวอู่เจียงหลับสนิทเรียบร้อยแล้ว นางถึงได้มีความกล้ามานั่งจ้องอีกฝ่ายเช่นนี้

เซวียนหยวนจิ้งจ้องมองแพขนตางอนยาวของจ้าวอู่เจียง ทราบดีว่าภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทนี้ ย่อมต้องเป็นดวงตาที่มีประกายแวววาวลุ่มลึก

“หากต้าเซี่ยสงบสุข เจ้ากับข้าก็คง…”

ดวงตาของเซวียนหยวนจิ้งฉายแววอ่อนโยนราวกับบ่อน้ำในฤดูใบไม้ผลิ เสียงกระซิบอ่อนหวานนุ่มนวล แต่กล่าวได้เพียงครึ่งประโยคก็ต้องเงียบเสียงไป

เซวียนหยวนจิ้งถอนหายใจ ลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายที่สั่นเทาเล็กน้อย ยังคงมีจดหมายรายงานสถานการณ์จากชายแดนที่ยังไม่ได้เปิดอ่านอยู่อีกหลายฉบับ

เซวียนหยวนจิ้งมองชายหนุ่มบนเตียงนอน ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วค่อยหันกายเดินออกจากห้องไป

…

ณ นครหลวง เขตทิศใต้

กลุ่มบัณฑิตหนุ่มทั้งสิบหกคน

จูอวี้เหวิน หวังเจวี่ยและบรรดามิตรสหายผู้ไปตรวจดูข้อสอบบนกำแพงทิศใต้ของกรมพิธีการ เมื่อวานพวกเขาใช้เวลาทั้งวันอยู่ในนครหลวง สร้างมิตรภาพใหม่ ๆ เพราะบ่ายวันนี้ พวกเขามีกำหนดต้องเดินทางกลับบ้านเกิดของตนเองแล้ว

การเดินทางเข้าสู่นครหลวงในครั้งนี้ พวกเขาโชคดีมากที่ได้พบเจอสหายใหม่ ๆ กลุ่มใหญ่ แต่ก็ยังคิดเสียใจที่ไม่ได้พบเจอท่านเจ้าสำนักจ้าวแห่งสำนักไร้ขอบเขต

นับตั้งแต่เมื่อวานยามบ่ายจนกระทั่งเช้าวันนี้ พวกเขากลับไปที่สำนักไร้ขอบเขตอีกหลายครั้ง แต่ทุกครั้งคำตอบที่ได้รับก็คือ ท่านเจ้าสำนักออกไปทำธุระข้างนอก และไม่มีผู้ใดทราบเลยว่าท่านเจ้าสำนักจะกลับมาเมื่อใด

จูอวี้เหวินรู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อย นับตั้งแต่รู้ว่าเจ้าสำนักจ้าวแห่งสำนักไร้ขอบเขตมาจากเมืองหลันซิน เขาก็เกิดความภาคภูมิที่คนมากความสามารถมาจากเมืองเดียวกับตน

และจูอวี้เหวินก็ยังรู้สึกพลอยได้รับความเคารพอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

อย่างไรก็ตาม แม้เขาจะอุตส่าห์ไปที่สำนักไร้ขอบเขตถึงสามครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้พบกับท่านเจ้าสำนักจ้าวเลยแม้แต่ครั้งเดียว จูอวี้เหวินก็รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างยิ่ง บัดนี้กลุ่มบัณฑิตก็ต้องกลับแล้ว และพวกเขาก็เดินทางมาถึงประตูเมือง ในใจยังคงมีความหวัง แม้ครั้งนี้ไม่ได้เจอ พวกเขาก็จะรอกลับในฤดูใบไม้ผลิปีหน้า

กลุ่มบัณฑิตหนุ่มพูดคุยกันพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะเฮฮา กำลังจะเดินผ่านประตูเมืองออกไป

แต่ในทันใดนั้น เสียงร้องตะโกนที่บอกชัดถึงความดีใจสุดขีดก็ดังขึ้น

“พี่จู พี่หวัง ได้โปรดหยุดก่อน!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน