ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 260

บทที่ 260 กู่แม่กับกู่ลูก

“ผู้คนในวังหลวงเตรียมการไว้พร้อมแล้วขอรับนายท่าน ขอเพียงนายท่านออกคำสั่งเท่านั้น พวกเขาก็สามารถลงมือได้ทันที”หนึ่งในผู้อาวุโสจากแคว้นหนานเจียงผู้ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บกล่าวออกมาด้วยความเคารพ

“ไม่จำเป็น… ข้ายังไหวอยู่” เซวียนหยวนอวี้เหิงยิ้มกว้าง

“แต่คงจะดีไม่น้อยถ้าทำให้หลานรักของข้าได้รู้ถึงความเจ็บปวดทรมานบ้าง…”

“เฮือก…” ในทันใดนั้น ร่างของชายชราคนที่พูดออกมาเมื่อสักครู่นี้ก็สั่นสะท้านขึ้นมากะทันหัน ก่อนที่เลือดสีดำจะไหลทะลักออกมาจากปากและจมูก

“นายท่านขอรับ… หมายเลขสิบถูกกำจัดทิ้งไปแล้วขอรับ…”

ผู้อาวุโสที่กระอักเลือดออกมาแววตาไหวระริก สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นกลัว กู่พิษแห่งโหลวหลานเป็นสิ่งมีชีวิตตายยากมาก โดยเฉพาะพวกสิบอันดับแรก อย่าว่าแต่จะฆ่าทิ้งเลย ตราบใดที่ซ่อนตัวได้อย่างแนบเนียน ก็จะไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงการมีอยู่ของพวกมันเป็นอันขาด

แต่มันก็เพิ่งถูกฆ่าไปเมื่อครู่นี้

เนื่องจากกู่ตัวแม่ในร่างของผู้อาวุโสได้เสียชีวิตลงแล้ว

ชาวเผ่าโหลวหลานมักจะฝังกู่ตัวแม่ไว้ในตัวคนของตนเอง และจะนำกู่ตัวลูกไปฝังไว้ในร่างกายของคนอื่น ๆ เพื่อทำการควบคุมจากระยะไกล

การที่กู่ตัวแม่ในร่างของผู้อาวุโสตาย ก็หมายความว่ากู่ตัวลูกหมายเลขสิบที่อยู่ในนครหลวงก็ตายไปแล้วเช่นกัน

“เป็นไปได้อย่างไร?” ผู้อาวุโสอีกท่านหนึ่งอุทานออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อ

“มีคนในวังหลวงที่ฝีมือทางการแพทย์สูงส่งระดับนี้เชียวหรือ? แม้แต่หมอเทวดาจางอวี้ก็ยังไม่มีปัญญาทำได้ด้วยซ้ำ… อึ่ก…”

พูดยังไม่ทันจบ หลายส่วนในร่างกายของเขาก็เกิดความรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส หลังจากนั้น ชายชราก็กระอักเลือดสีดำออกมา เลือดสีดำเหล่านั้นเปรอะเปื้อนเต็มเสื้อคลุมด้านหลังของเซวียนหยวนอวี้เหิง ก่อนที่ตัวคนจะล้มพับลงไปบนพื้น หอบหายใจอย่างอ่อนแรง

เซวียนหยวนอวี้เหิงหรี่ตาลงด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อย เขากำลังจะถามผู้อาวุโสทั้งสองว่าผู้ใดเป็นร่างแฝงของกู่พิษหมายเลขสิบและตัวอื่น ๆ บ้าง แต่ชายชราก็ทำได้เพียงส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอ เอื้อมมือมาจับชายเสื้อของเขาแน่นและหอบหายใจอย่างยากลำบาก

“นายท่าน…”

ส่งเสียงออกมาได้เพียงเท่านี้ ลมหายใจของท่านผู้อาวุโสก็ดับสิ้นลง

“มันเป็นใครกัน?!” เซวียนหยวนอวี้เหิงกัดฟันเค้นเสียงคำราม นี่คือครั้งแรกที่มีเมฆดำก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา พลันใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นมากกว่าเดิม

“มันเป็นใคร!”

…

วังหลวง

ภายใต้ท้องฟ้าแจ่มใส ร่างไร้วิญญาณของผู้คนยี่สิบหกคนนอนเรียงราย ศพเหล่านั้นสวมเสื้อผ้ายับย่น ใบหน้าบิดเบี้ยว แสดงว่าก่อนตายคงทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

ศพของทั้งยี่สิบหกคนกับกู่พิษอีก 25 ตัวจะถูกนำไปฝังพร้อมกัน

ทันใดนั้น หนอนตัวอ้วนสั้นสีขาวตัวหนึ่งก็คืบคลานออกมาจากเบ้าตาของจางเจี๋ยอวี๋ แม้ว่ามันจะไม่มีดวงตา แต่ด้วยสัญชาตญาณ มันพยายามคืบคลานเข้าไปหาองครักษ์คนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ด้วยความรวดเร็ว

องครักษ์คนนั้นรีบล่าถอยออกไปด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่เคยพบเห็นสิ่งใดแปลกประหลาดพิสดารเท่านี้มาก่อน

จ้าวอู่เจียงมองด้วยแววตาเรียบเฉย เดินเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน

โผละ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน