ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 262

บทที่ 262 แอบฟัง

ในห้องพักประจำตัว

ซูฮัวอีเอนกายอยู่ในอ้อมแขนของจ้าวอู่เจียง มือเรียวยาวของนางกำลังหยอกเย้าไปตามร่างกายของชายหนุ่มพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าสร้างความลำบากใจให้ท่านใช่หรือไม่…”

“ไม่ใช่เลย” จ้าวอู่เจียงยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ข้ารู้ว่าท่านพี่เหนียนหยวนเคารพท่านมาก และท่านก็รู้จักกับนางก่อนข้า เพราะฉะนั้นข้าจึงไม่ว่าอะไรท่านพี่เหนียนหยวนหรอก” ดวงตากลมโตของซูฮัวอีรื้นน้ำตา น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยนมากกว่าเดิม

“ท่านพี่เหนียนหยวนมาจากครอบครัวเล็ก ๆ ข้าพยายามชวนให้นางเข้าหาท่านหลายครั้งแล้ว แต่นางเขินอายมากเกินไปและไม่ยอมเข้าหาท่านเลย แต่มีคนผู้หนึ่งที่ท่านควรจะระมัดระวังเป็นพิเศษ”

จ้าวอู่เจียงเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความพิศวง

“เฮอะ!” ซูฮัวอีกอดรัดชายหนุ่มแน่นมากขึ้น ร่างกายอันนุ่มนิ่มบดเบียดกับร่างของจ้าวอู่เจียง หญิงสาวกัดริมฝีปากสีแดงสดของตนเองเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบข้างหูเสียงพร่า

“ข้าแอบได้ยินว่านางบรรเทาความโดดเดี่ยวของตนเองอยู่ในห้องพัก และยามกระทำเช่นนั้น นางก็ครางกระเส่าชื่อของท่านออกมาด้วย… สงสัยว่าคงลุ่มหลงท่านมานานแล้ว อย่าปล่อยให้นางกลืนกินท่านได้เชียว”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า ฮั่วหรูอี้เป็นภรรยาหม้ายของฉีหลิน บัดนี้ยังไม่ทันได้แก้แค้นให้แก่ฉีหลินเลย แล้วเขาจะไปยุ่งเกี่ยวกับภรรยาของฉีหลินได้อย่างไร?

“ทำไมท่านถึงไม่พูดอันใดเลยเล่า? หรือว่าข้ากล่าวคำใดไม่เหมาะสมออกไปหรือ?” ร่างอันงดงามของซูฮัวอีเอาแต่บิดไปบิดมาในอ้อมแขนของจ้าวอู่เจียง และนางยังคงกระซิบเสียงแผ่วเบาต่อไป

“หากเป็นเช่นนั้นท่านก็ลงโทษข้าเถอะ…”

ให้ตายสิ! หลังจากอ้อมค้อมอยู่นาน ในที่สุดก็เข้าประเด็นสำคัญได้สักที… จ้าวอู่เจียงแอบบ่นอยู่ในใจ ซูฮัวอีปลดเข็มขัดหยกขาวที่เอวของเขาออกไปแล้ว ไม่ทราบยังจะต้องเขินอายอันใดอีก

“เจ้าอยากจะถูกลงโทษอย่างไรเล่า?” จ้าวอู่เจียงถามออกมาอย่างรู้ดี

ดวงตาของซูฮัวอีเป็นประกายหยาดเยิ้ม นางปลดเข็มขัดหยกขาวที่เอวของเขาออกไปแล้ว พลันก็โอบแขนสองข้างกอดรอบลำคอของจ้าวอู่เจียงไม่ต่างจากปีศาจจิ้งจอกสาวที่กำลังพยายามยั่วยวนบัณฑิตหนุ่ม หญิงสาวโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้อย่างช้า ๆ จ้าวอู่เจียงได้กลิ่นลมหายใจของนางหอมละมุนไม่ต่างจากกลิ่นกล้วยไม้…

“ไม่ว่าท่านอยากจะทรมานข้าอย่างไร ข้าล้วนยินดีรับไว้ทุกรูปแบบ ไม่ทราบว่าดีหรือไม่?”

“เช่นนั้นลองกระบวนท่าใหม่เป็นอย่างไร?” จ้าวอู่เจียงดวงตาเป็นประกายแวววาว นิ้วมือเชยคางของซูฮัวอีขึ้นด้วยความนุ่มนวล

นับตั้งแต่ได้ฝึกฝนพิเศษกับจ้าวอู่เจียงครั้งก่อน ซูฮัวอีก็เข้าใจเป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร และนางก็ทราบดีว่าคำพูดของเขาซ่อนเร้นความหมายใดเอาไว้

นางจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ายวน

“ไม่ได้ บางทีท่านอาจจะได้รับบาดเจ็บ ท่านจำเป็นต้อง… ท่านไม่รู้หรือว่าข้าเป็นผู้ใด?”

“แต่ว่าข้ายาวมากพอ…” จ้าวอู่เจียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน