ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 265

บทที่ 265 ภาพอดีตที่คล้ายเกิดขึ้นเมื่อวาน (1)

ทว่าเมื่อนางก้าวเท้าออกไปจากห้อง ชายชราในชุดสีม่วงก็ทิ้งตัวลงมาจากกลางอากาศ เขากระแทกฝ่ามือออกมาข้างหน้า พลันเปลวเพลิงขนาดเท่ากำปั้นก็ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน

ในเวลาเดียวกันนั้น ชายฉกรรจ์หน้าตาหล่อเหลาก็ยกกระบี่ของตนขึ้นมา ก่อนหน้านี้เขาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาในการระเบิดพลัง แต่เขาไม่ได้โจมตีใส่เปลวเพลิงนั้น สิ่งที่ชายฉกรรจ์โจมตีก็คือชายชราชุดม่วง ทว่าชายชรากลับหัวเราะเยาะ และกระโดดหลบได้อย่างง่ายดาย

ชายฉกรรจ์ใช้มืออีกข้างหนึ่งสกัดกั้นเปลวเพลิงลูกนั้นได้ทันเวลา ก่อนที่มันจะทันได้ทำร้ายสองแม่ลูกที่อยู่ด้านหลังเขา

“จ้าวชางหยวน ลูกน้อยของเจ้าต้องตายในวันนี้!” ชายชราระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความภาคภูมิใจ เขาแตะปลายเท้าลงบนพื้นแผ่วเบา พุ่งตัวเข้าไปหาชายฉกรรจ์ผู้หล่อเหลาที่มีนามว่าจ้าวชางหยวน

ในเวลาเดียวกันนี้ก็บังเกิดเสียงแปลกประหลาดดังขึ้นมาจากเปลวเพลิง จากนั้นมันก็ระเบิดกลายเป็นหมอกสีแดง พร้อมกับหนอนสีขาวตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากหมอกสีแดงเหล่านั้น มันเป็นหนอนตัวอ้วนสั้นและไม่มีดวงตา

“นี่มันกู่พิษ!” จ้าวอู่เจียงเบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อ หนอนตัวเล็ก ๆ นี้คือกู่พิษแห่งโหลวหลาน ข้อแตกต่างเดียวก็คือหนอนตัวนี้มีลวดลายสีชมพูเบาบางอยู่บนลำตัว

เจ้าหนอนกระโดดข้ามหัวของชายฉกรรจ์ และมุ่งหน้าตรงไปยังทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของสตรีด้านหลังเขา

เพียงพริบตาเดียว หนอนตัวนั้นก็หายเข้าไปในร่างกายของเด็กทารก

“ไม่นะ!” สตรีผู้อ่อนโยนกรีดร้องออกมาด้วยความตกตะลึง

“เจ้ารนหาที่ตายเสียแล้ว!!!” จ้าวชางหยวนตะโกนด้วยความโกรธแค้น เขายกมือขึ้นปลดปล่อยปราณกระบี่ใส่ชายชราชุดม่วง

ชายชราชุดม่วงระเบิดเสียงหัวเราะแปลกประหลาดออกมา และไม่ได้กระโดดหลบ แต่แล้วเงาร่างในชุดสีขาวอันงามสง่าก็ปรากฏขึ้นด้านหลังเขา เงาร่างงามสง่านั้นมีผ้าคลุมปิดบังใบหน้า เปิดเผยเพียงดวงตามีเสน่ห์สองดวง

สตรีผู้มีผ้าคลุมหน้าสีขาวระเบิดเสียงคำรามออกมาเบา ๆ

ก่อนจะเกิดเป็นม่านพลังที่มองไม่เห็นกางกั้นจ้าวชางหยวนกับชายชราชุดม่วงออกจากกัน นั่นทำให้จ้าวชางหยวนต้องเซถอยหลังไปถึงห้าก้าว

“จ้าวชางหยวน เจ้าละทิ้งหลักการของสุสานกระบี่ หลังจากยึดอาวุธวิเศษแห่งสุสานกระบี่กลับคืนมาแล้ว เจ้าก็ไม่มีค่าอันใดอีกต่อไป” ชายชราชุดม่วงระเบิดเสียงหัวเราะอย่างต่อเนื่อง เขาพูดภาษาของชาวต้าเซี่ยอย่างกระท่อนกระแท่น

“มอบทารกของเจ้ามาให้ข้าซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้าเพื่อเห็นแก่หน้าท่านประมุขแห่งสุสานกระบี่ เป็นเช่นนี้ดีหรือไม่?”

จ้าวชางหยวนยืนปกป้องภรรยาและบุตรชายที่อยู่ด้านหลัง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้น

“ลูกข้าทำอะไรผิด?”

“ฮ่า ๆๆ…” ชายชราชุดม่วงแสยะยิ้มและส่ายหน้า ส่วนสตรีชุดขาวที่มีผ้าคลุมหน้ายังคงไม่ส่งเสียงพูดคำใดออกมา ขณะลงมือโจมตีใส่จ้าวชางหยวนอีกครั้ง

มวลอากาศปั่นป่วนขึ้นมาทันที ฝ่ามือนี้ของสตรีชุดขาวมีความเกรี้ยวกราดและรุนแรงมากกว่าก่อนหน้า มันแสดงออกอย่างชัดเจนว่ามีเจตนาหมายเอาชีวิตจ้าวชางหยวน

“ศิษย์พี่! หลบไป!”

เสียงคำรามด้วยความเกรี้ยวกราดดังขึ้น ก่อนจะได้ยินเสียงกระเบื้องหลังคาแตกทะลุ แล้วมือกระบี่ชุดดำทิ้งตัวลงมาพร้อมกับฟันกระบี่เข้าใส่ชายชราชุดม่วงกับสตรีชุดขาวด้วยความว่องไว

“ศิษย์น้อง?” จ้าวชางหยวนมึนงง หลังจากที่เขาถูกไล่ออกจากสุสานกระบี่ ชายหนุ่มก็ไม่เคยติดต่อกับบรรดาศิษย์พี่และศิษย์น้องอีกเลย แล้วศิษย์น้องคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังมีปัญหา?

ปราณของทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างรุนแรง มือกระบี่ชุดดำยืนปักหลักปกป้องพวกของจ้าวชางหยวน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน