ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 270

บทที่ 270 บุรุษชุดดำ

ภายใต้แสงดาว เทือกเขากว้างใหญ่ ระยะทางห่างไกลจากเมืองหลันโจวสามร้อยลี้

พวกของจ้าวอู่เจียงกำลังนั่งพักแรมอยู่ข้างกองไฟ

สะเก็ดไฟแตกกระจาย แสงสว่างจากกองไฟลามเลียใบหน้าของทั้งสามคน

ม้าถูกผูกอยู่กับต้นไม้ พวกมันกำลังกินหญ้า บางครั้งก็ย่ำเท้าอยู่กับที่ หรือไม่ก็ส่งเสียงฟืดฟาดออกมาเป็นระยะ

สถานที่แห่งนี้เงียบสงัดจนได้ยินเสียงแมลงภายในป่าลอยมาตามสายลม

จ้าวอู่เจียงใส่กิ่งไม้เติมเข้าไปในกองไฟ และพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ตามมาแล้ว”

เจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วหันมองหน้ากัน ก่อนจะกวาดสายตามองดูรอบกาย แววตาของทั้งสองเป็นประกายดุร้าย ป่าเขากว้างใหญ่เงียบสงบ หากมีสิ่งใดรบกวน พวกเขาย่อมรับรู้ได้อย่างง่ายดาย

ระหว่างที่เดินทางมาในช่วงกลางวัน ใต้เท้าจ้าวบอกพวกเขาว่ามีคนตามมา และขณะนี้เมื่อเจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วลองพิจารณาดูให้ดี พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่กำลังจ้องมองมาจากในความมืด

เดิมทีจ้าวอู่เจียงตั้งใจจะเดินทางตอนกลางคืนด้วย แต่ก็เปลี่ยนใจหลบเข้ามาค้างคืนอยู่ในป่า อาศัยประโยชน์ของผืนป่าที่กว้างใหญ่ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกที่ติดตามมากล้าทำอะไรรุนแรง

ว่าแต่พวกมันเป็นใครกัน? ดวงตาของจ้าวอู่เจียงสั่นไหว เขาพิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในใจ แต่ก็ยังไม่พบคำตอบ เพราะมันมีความเป็นไปได้หลากหลายอย่างมากเกินไป

แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจประมาทได้โดยเด็ดขาด

กองไฟยังคงส่งเสียงปะทุตัวดังเปรี๊ยะปร๊ะ เจี๋ยสือจิ่วหยิบกิ่งไม้เติมเข้าไปในกองไฟอย่างต่อเนื่อง เปลวไฟสว่างไสวมากขึ้น และกลายเป็นจุดให้แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวภายในป่าที่มืดมิดแห่งนี้

…

บุรุษชุดดำยืนอยู่บนต้นไม้สูงซึ่งห่างไกลออกไปในความเงียบ ร่างของเขาคล้ายจะถูกกลืนกินเข้าไปในความมืดมิดยามราตรีจนเป็นหนึ่งเดียวกัน

เขาไม่ได้เข้าไปหาพวกของจ้าวอู่เจียง เพราะผืนป่าเงียบสงบเช่นนี้ เขาต้องระมัดระวังความเคลื่อนไหวมากกว่าตอนกลางวันหลายเท่า

กองไฟให้แสงสว่างกลางป่ามืด จ้าวอู่เจียงกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหลังอยู่กับต้นไม้ต้นหนึ่ง ชายหนุ่มคลี่ผ้าผืนเล็ก ๆ คลุมร่างกาย ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว

หลังจากนั้นพวกของชายชราผมขาว หนวดขาว ที่นั่งอยู่ข้างกองไฟก็สัปหงกไปเช่นกัน

และทันใด กองไฟก็ดับวูบ แสงสว่างในป่าใหญ่หายวับไปทันที

บุรุษชุดดำเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จังหวะที่แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวดับมอดลง เขาก็มองไม่เห็นพวกจ้าวอู่เจียงอีกต่อไป ทุกสิ่งปกคลุมด้วยความมืดมิด เห็นรอบข้างได้เพียงราง ๆ ด้วยแสงริบหรี่ของดวงดาราบนฟากฟ้า แม้แต่แสงจันทร์ก็ไม่อาจสอดส่องให้เห็นสภาพแวดล้อมรอบกายได้มากนัก

บุรุษชุดดำแตะปลายเท้าแผ่วเบาลงไปบนกิ่งไม้ ก่อนจะลอยตัวไปยังตำแหน่งที่ตั้งของกองไฟ ตามความทรงจำ

แกร็บ!

บุรุษชุดดำทิ้งตัวลงเหยียบบนกองใบไม้แห้ง จมูกได้กลิ่นเหม็นของกิ่งไม้ที่ถูกเผาไหม้ ทว่ากลับไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ จากรอบกายเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน