ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 271

บทที่ 271 แม่ชีทั้งสอง

จ้าวอู่เจียงเดินออกมาจากป่าและควบม้าใต้แสงดาว

เจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วแยกย้ายกันไปคนละทาง

พวกเขาทำตามคำสั่งของจ้าวอู่เจียงที่ให้แยกกันเดินทาง ก่อนจะไปรวมตัวกันอีกครั้งที่อารามหลานรั่วในเมืองหลันหลิน หัวเมืองหลันโจว

ฝีเท้าม้าทำให้ฝุ่นบนถนนดินฟุ้งตลบ ดวงตาของจ้าวอู่เจียงฉายแววลึกล้ำ เขากำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในป่าเมื่อสักครู่นี้

แล้วฝีเท้าม้าก็ค่อย ๆ เชื่องช้าลงจนกลายเป็นการย่ำอยู่กับที่

จ้าวอู่เจียงหันมองกลับไปที่ภูเขาทางด้านหลังด้วยความรู้สึกสงสัยในใจ มีเรื่องราวอีกมากมายที่เขาไม่เข้าใจ

มียอดฝีมือที่อยู่ในขอบเขตปรมาจารย์ซึ่งสามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดายลอบติดตามมาตลอดทางนับตั้งแต่ออกจากนครหลวง แต่ทำไมยอดฝีมือผู้นี้ไม่ซ่อนลมปราณของตนให้แนบเนียนมากกว่านี้?

คนผู้นี้เป็นใครกันแน่? มาจากสุสานกระบี่หรือ? แต่ทำไมถึงไม่ได้มีจิตสังหารคิดจะทำร้ายเขาเลย?

จ้าวอู่เจียงนึกถึงคำพูดที่อีกฝ่ายบอกออกมาว่าตนไม่ได้มีเจตนาร้าย… หรือนั่นอาจไม่ใช่กลลวงที่หลอกให้พวกเขาขานรับ แต่กำลังพูดความจริง?

ชายหนุ่มถอนสายตากลับมาและกระตุกสายบังเหียนอีกครั้ง เสียงกระดิ่งที่ผูกติดอยู่กับตัวม้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อชายหนุ่มเร่งความเร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ

หลังจากเดินทางตลอดทั้งคืน ในที่สุดจ้าวอู่เจียงก็มาถึงเมืองหลันโจวตอนรุ่งสาง

สถานที่ที่เขาอยู่ในเวลานี้เรียกว่าเมืองหลันตง ตั้งอยู่ทางเขตตะวันออกของเมืองหลันโจว

แม้ท้องฟ้าจะยังคงมืดอยู่ แต่ก็เริ่มมีบรรดาพ่อค้าและแม่ค้าออกมาตั้งแผงขายของ พร้อมตะโกนเรียกลูกค้าอยู่ข้างทางแล้ว

จ้าวอู่เจียงเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมขนาดเล็กและยื่นเงินให้แก่เด็กรับใช้ในโรงเตี๊ยม เพื่อให้ช่วยดูแลม้า

การมีแขกเข้าพักโรงเตี๊ยมตั้งแต่รุ่งเช้าถือเป็นเรื่องดี เด็กรับใช้รีบนำม้าของจ้าวอู่เจียงไปเก็บไว้ในคอกด้วยความดีอกดีใจ

ร่างกายของจ้าวอู่เจียงปกคลุมไปด้วยเศษฝุ่น เขากินอาหารอุ่นร้อนด้วยความหิวโหย ประสาทสัมผัสที่ตึงเครียดตลอดคืนผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ชายหนุ่มวางแผนพักผ่อนเอาแรงที่นี่ประมาณสามชั่วยามแล้วค่อยออกเดินทางต่อ

“เสี่ยวเอ้อร์! เสี่ยวเอ้อร์! หายไปไหนกันหมด?”

เสียงสดใสดังขึ้นด้วยความสงสัย จากนั้นก็มีคนสองคนก้าวผ่านประตูเข้ามาพลางตะโกนเรียกหาผู้คน

“อ้อ… มากันสองคนใช่หรือไม่ขอรับ? ไม่ทราบว่าจะพักแบบชั่วคราวหรือค้างคืนดีขอรับ?”

ชายวัยกลางคนร่างตุ้ยนุ้ย ท่าทางใจดี เปิดผ้าม่าน ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทางด้านหลัง เมื่อเห็นผู้มาเยือน ใบหน้าก็แสดงความตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะยิ้มด้วยความประจบเอาใจ

ชายวัยกลางร่างตุ้ยนุ้ยเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมแห่งนี้เอง จ้าวอู่เจียงเคยได้พบเขามาแล้ว

โรงเตี๊ยมขนาดเล็กแห่งนี้มีคนอยู่ไม่มากนัก ถ้ารวมเจ้าของโรงเตี๊ยมกับภรรยา พร้อมด้วยบรรดาบ่าวรับใช้แล้วก็ไม่น่าจะมีเกินห้าชีวิต…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน