ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 272

บทที่ 272 ธิดาเทพแห่งสำนักศรัทธาราษฎร หยางเมียวเจิ้น

หยางเมียวเจิ้นเป็นธิดาเทพจากสำนักในกลุ่มลัทธิเต๋า

การเดินทางครั้งนี้ นางเดินทางมาที่เมืองหลันโจวพร้อมกับเว่ยชิงหลิงซึ่งเป็นศิษย์น้องจากสำนักศรัทธาปฐพี เพื่อเดินทางไปค้นหาบางสิ่งที่อารามหลานรั่ว

และอะไรบางอย่างนั้นก็คือเคล็ดวิชาสำหรับการฝึกฝนวิชา ‘ปราณไร้วิญญาณ’ นั่นเอง

บรรดาสำนักทั้งสามของกลุ่มลัทธิเต๋า พวกเขาต่างก็หวังว่าจะสามารถไขความลับสวรรค์ และเชื่อว่าหนทางที่จะนำไปสู่การฝึกฝนเคล็ดวิชาปราณไร้วิญญาณนั้น ซ่อนอยู่ในอารามหลานรั่วภายในเมืองหลันหลิน

ทั้งสามสำนักประกอบไปด้วยสำนักศรัทธาสวรรค์ สำนักศรัทธาปฐพี และสำนักศรัทธาราษฎร

สำนักศรัทธาสวรรค์มีแนวทางการบำเพ็ญที่เข้มข้น ผู้คนที่อุทิศตนให้แก่สำนักนี้จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก

ส่วนสำนักศรัทธาปฐพีจะมีแนวทางเป็นการเผยแพร่คำสอนออกไปในโลกกว้าง ไม่มีปัญหากับการยุ่งเกี่ยวเรื่องทางโลก

ด้านสำนักศรัทธาษฎรจะมีแนวทางการสอนเพื่อค้นคว้าและทำความเข้าใจเกี่ยวกับเจ็ดอารมณ์หกความปรารถนาของมนุษย์ เพื่อที่จะหาคำตอบในแก่นแท้ของความเป็นมนุษย์

สำนักทั้งสามล้วนมีแนวทางแตกต่างกันออกไป แต่แกนหลักทางคำสอนของพวกเขามีเหมือนกันคือ การช่วยเหลือผู้คน และเพื่อป้องกันไม่ให้คัมภีร์ปราณไร้วิญญาณตกไปอยู่ในมือคนชั่วร้าย ซึ่งจะนำมาสู่เหตุการณ์นองเลือดในอนาคต เจ้าสำนักทั้งสามจึงส่งลูกศิษย์ของตนเองมาที่นี่…

แต่หยางเมียวเจิ้นไม่ได้มาที่เมืองหลันโจวเพียงเพราะเรื่องนี้เท่านั้น

ตอนที่นางกำลังจะออกเดินทางมา ท่านเจ้าสำนักศรัทธาราษฎรได้บอกว่า การเดินทางเที่ยวนี้ของนางภารกิจเป็นเรื่องรอง สิ่งที่นางสมควรให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือการตามหาโชคชะตาที่แท้จริงของตนเองต่างหาก

หยางเมียวเจิ้นไม่ทราบเลยว่าโชคชะตาที่แท้จริงของตนคือสิ่งใด แต่ถ้อยคำอันจริงใจของท่านเจ้าสำนักยังคงกังวานอยู่ในหูของนาง ท่านเจ้าสำนักบอกว่านางจะได้พบกับโชคชะตาที่แท้จริงเมื่อไปถึงอารามหลานรั่ว

เรื่องนั้นทำให้หยางเมียวเจิ้นสงสัยเป็นอย่างยิ่ง บรรดาหลวงจีนชื่อดังของอารามหลานรั่วเสียชีวิตไปกว่าสิบปีแล้ว บัดนี้เหลือเพียงหลวงจีนไร้ชื่อเสียงเรียงนามคอยปกป้องที่นั่นอยู่กันตามลำพังในสภาพตามมีตามเกิด

แต่อารามหลานรั่วก็เป็นพื้นที่ของศาสนาพุทธ แล้วนางจะไปพบโชคชะตาที่แท้จริงของตนเองในเขตพุทธสถานได้อย่างไร? หรือท่านเจ้าสำนักจะให้นางย้ายเข้าสู่ศาสนาพุทธ? นั่นถือเป็นเรื่องตลกแล้ว

เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมนำอาหารมาวางที่โต๊ะด้วยความเคารพ พลางดวงตาจ้องมองภาพตรงหน้าเขม็ง

หน้าอกอันโอฬารของแม่ชีร่างสูงที่วางเกยอยู่บนโต๊ะนั้น ไม่ต่างไปจากสิ่งของศักดิ์สิทธิ์จากแดนสวรรค์ เพียงจ้องมองก็ทำให้เถ้าแก่หัวใจสั่นไหว

เขากลัวว่าหากจ้องมองมากเกินไปพวกมันอาจจะระเบิดขึ้นมาได้ ดังนั้นเถ้าแก่จึงรีบสงบใจและถอยกลับออกไปอย่างรวดเร็ว ในจังหวะนั้นเอง เถ้าแก่ก็ไม่ลืมยกมือขึ้นมาพนมทำความเคารพสองแม่ชี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน