ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 273

บทที่ 273 ศรัทธาจากใจจริง

ด้วยความที่เป็นธิดาเทพแห่งสำนักศรัทธาราษฎร หยางเมียวเจิ้นจึงมีความงดงามโดดเด่นเกินผู้ใด แม้ว่านางจะไม่ได้ภูมิใจกับเรื่องนี้ แต่หยางเมียวเจิ้นก็ไม่เคยปฏิเสธความงดงามของตน

สำนักศรัทธาราษฎรมีแนวทางในการทำความเข้าใจเจ็ดอารมณ์หกปรารถนาของมนุษย์ และนั่นก็รวมถึงการทำความเข้าใจราคะในตัวมนุษย์ด้วยเช่นกัน

หยางเมียวเจิ้นมักจะปลดปล่อยรัศมีความเย็นชาออกมา ทว่าความเย็นชาก็ไม่ได้ลดทอนความงดงามของนางลงเลยแม้แต่น้อย

หนำซ้ำความเย็นชาของหยางเมียวเจิ้นก็ยังกลายเป็นเสน่ห์ ที่ทำให้เหล่าบุรุษวัยหนุ่มยากจะควบคุมหัวใจตนเอง ยามพบหน้านาง

เพราะฉะนั้น หยางเมียวเจิ้นจึงตกใจไม่น้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาเยือกเย็นของจ้าวอู่เจียง ตอนนั้นชายหนุ่มมองมาด้วยสายตาราวกับพิจารณาสิ่งของที่ไม่มีชีวิต ไม่ใช่สายตาที่ใช้เชยชมโฉมงาม

หยางเมียวเจิ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลใด และทำไมจ้าวอู่เจียงถึงเมินเฉยต่อความงดงามของนางได้เช่นนี้?

แท้จริงแล้ว สาเหตุของเรื่อง เป็นเพราะจ้าวอู่ได้เจอคนที่มีความงดงามเลิศล้ำที่สุดในปฐพีมาก่อนแล้ว อย่างเช่นใบหน้าที่แท้จริงของเซวียนหยวนจิ้งยามปลดหน้ากากหนังมนุษย์ออกนั่นเอง

และอีกเหตุผลหนึ่งเป็นเพราะว่าจ้าวอู่เจียงมีความเคารพต่อบรรดาดานักพรตและแม่ชีจากลัทธิเต๋าด้วยใจจริง

ซึ่งแตกต่างจากผู้คนส่วนใหญ่ในแคว้นต้าเซี่ย โดยเฉพาะผู้คนในยุทธจักร สถานที่แห่งนั้นหาผู้จะเคารพนักพรตและแม่ชีจากลัทธิเต๋าได้น้อยนิดนัก

ในโลกก่อนที่จ้าวอู่เจียงจากมา แม้ว่าลัทธิเต๋าจะไม่ได้รับความนิยมแพร่หลาย และถูกกดทับด้วยศาสนาอื่น ๆ มากมาย แต่อย่างน้อยก็มีผู้คนในบ้านเกิดของจ้าวอู่เจียงที่เคารพศรัทธาลัทธิเต๋าจากใจจริง

และจ้าวอู่เจียงเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้เอง สายตาอันเยือกเย็นจึงไม่ได้ปรากฏความรู้สึกที่ไม่เหมาะสมเลยแม้แต่นิด

“ศิษย์พี่เมียวเจิ้นไม่หิวหรือเจ้าคะ?” แม่ชีน้อยผู้มีนามว่าเว่ยชิงหลิงมีดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ นางเอ่ยถามขณะที่มีอาหารอยู่เต็มปาก

หยางเมียวเจิ้นส่ายหน้าและถอนสายตากลับมา หญิงสาวใช้เวลาคิดอยู่ขณะหนึ่ง ก่อนตอบกลับไป

“ชิงหลิง หลังกินเสร็จ พวกเราพักผ่อนที่นี่กันสักครู่เถอะ จากนั้นค่อยออกเดินทางต่อ”

“ดีเลยเจ้าค่ะ!” แม่ชีน้อยรับคำด้วยความดีใจ นางยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจเพราะรู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทางเป็นอย่างยิ่ง ถึงอย่างไรก็ไม่มีคนอื่นรู้อยู่แล้วว่าที่อารามหลานรั่วเก็บสิ่งใดเอาไว้ ไม่ว่าจะไปถึงที่นั่นช้าหรือเร็ว มันจะแตกต่างกันด้วยหรือ?

…

ผ่านพ้นยามเที่ยง

อยู่ดี ๆ สายฝนก็เทกระหน่ำลงมา

เมื่อถึงยามบ่ายพายุฝนก็ยิ่งตกหนัก บรรยากาศเช่นนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกง่วงนอนเป็นอย่างยิ่ง

หยางเมียวเจิ้นนั่งสมาธิอยู่ในห้องพัก นางต้องการจะปลุกเว่ยชิงหลิงที่ส่งเสียงนอนกรนอยู่บนเตียง แต่สายฝนด้านนอกตกหนักมากเกินไป เว่ยชิงหลิงยกมือขยี้ตาอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะพลิกตัวไปนอนกอดผ้าห่มหลับสบายอีกครั้ง

หยางเมียวเจิ้นมองไปที่นอกหน้าต่าง ท้องฟ้าด้านนอกมืดมิดราวกับยามราตรี นางเลิกพยายามปลุกเว่ยชิงหลิง และหันกลับมานั่งสมาธิ ฝึกฝนวิชาแทน

…

แอ๊ด!

จ้าวอู่เจียงเปิดประตูออกมาจากห้องพักพร้อมกับห่อผ้าใส่สัมภาระของตน การพักผ่อนประมาณสามชั่วยามก็เพียงพอแล้วที่จะฟื้นฟูพลังของเขาได้ทั้งหมด ชายหนุ่มจำเป็นที่จะต้องออกเดินทางต่อแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน