ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 274

บทที่ 274 รัตติกาลแห่งสายฝน (1)

ในชีวิตชาติที่แล้ว จ้าวอู่เจียงเคยเรียนวิชาศาสนาภาคบังคับนานถึงเก้าปี แม้ว่าจะไม่ได้มีความรอบรู้ทางธรรมในระดับสูง แต่นั่นก็ทำให้จ้าวอู่เจียงรู้จักที่จะมอบความเคารพให้แก่บรรดาภูตผีวิญญาณ

ในความคิดเห็นของจ้าวอู่เจียง อารามร้างเหล่านี้ต่างก็เป็นศูนย์รวมของดวงวิญญาณเหล่านั้น

ตอนกลางวันอาจจะเป็นสถานที่ของพระและนักบวช แต่ตอนกลางคืนล้วนเป็นสถานที่ของดวงวิญญาณผีสาง

ดังนั้นเวลาที่ต้องเข้าไปภายในอารามเพื่อจุดธูปเทียนบูชาพระพุทธรูปตอนกลางวัน จ้าวอู่เจียงจึงไม่เคยมีความรู้สึกหวาดกลัวเลย

แต่เมื่อถึงยามราตรี อารามที่เต็มไปด้วยรูปปั้นพระพุทธรูปก็คล้ายจะเสื่อมความศักดิ์สิทธิ์ลง ประกายสีทองจากตัวพระพุทธรูปราวกับถูกกลืนกินไปภายใต้ความมืดมิด

ก่อนจะกลายเป็นบรรยากาศที่น่าขนลุกและแปลกประหลาด

ภายใต้สายฝนโหมกระหน่ำ จ้าวอู่เจียงแทบจะได้ยินเสียงสวดมนต์ลอยมาตามสายลม

ชายหนุ่มเดินทางไปตามแผนที่ มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก แล้วตัดเข้าสู่ทิศตะวันตกของเมืองหลันหลิน สุดท้ายก็ได้เจอเข้ากับอารามหลานรั่วภายใต้ท้องฟ้าที่มืดดำ

จ้าวอู่เจียงกระโดดลงจากหลังม้า จูงม้าเดินไปบนพื้นโคลน สายตาจ้องมองไปยังอารามโบราณที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าอย่างพิจารณา

วัชพืชจำนวนมากขึ้นรกปกคลุมอยู่รอบ ๆ บริเวณ ต้นหญ้าบางส่วนมีความสูงถึงครึ่งแข้งม้า อารามโบราณตั้งตระหง่านภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด ทั้งยังได้ยินเสียงสายฝนโปรยปรายดังปะปนมากับเสียงหลวงจีนสวดมนต์

ม้าย่ำเท้าอยู่กับที่ด้วยความลนลาน คล้ายกับว่าในอารามหลานรั่วมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้มันหวาดกลัว

“เจ้าคงยืนตากฝนอยู่ทั้งคืนไม่ได้กระมัง?” จ้าวอู่เจียงลูบหัวอาชาคู่ใจ ขนสีดำบนศีรษะของเจ้าม้ายุ่งเหยิง มันตอบรับด้วยการพ่นลมหายใจผ่านจมูกเสียงดังฟืดฟาด

“ไม่ต้องกลัว” จ้าวอู่เจียงดึงสายจูงเบา ๆ อีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเจ้าม้าเริ่มออกเดิน เขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“อารามโบราณเช่นนี้ควรมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองไม่ใช่หรือ? ที่นี่คืออารามหลานรั่ว ต่อให้มีภูตผีวิญญาณอยู่ในนี้จริง ๆ ก็ควรเป็นผีสาวชุดขาวหน้าตางดงาม ตราบใดที่เจ้าไม่หวาดกลัว… นางก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก…”

เจ้าม้าไม่เข้าใจสิ่งที่จ้าวอู่เจียงพูดออกมาแม้แต่คำเดียว มันยังคงส่งเสียงฟืดฟาดออกมาอย่างต่อเนื่อง

จ้าวอู่เจียงเดินไปถึงหน้าประตูอารามและเคาะประตูเบา ๆ เสียงเคาะประตูดังก้องในสายฝน ทำให้บรรดานกกาที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้ละแวกนั้นตื่นตกใจ

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านใน กลอนประตูถูกปลด และประตูไม้สีแดงก็เปิดออก

คนที่ยืนอยู่ด้านหลังประตูเป็นหลวงจีนน้อยในชุดสีเทา ในมือถือตะเกียงทองเหลือง แสงในตะเกียงนั้นสั่นไหวและริบหรี่

หลวงจีนน้อยถามด้วยความพิศวง

“ไม่ทราบว่าประสกมาด้วยเหตุอันใดหรือ?”

“สายฝนโหมกระหน่ำตกลงมาไม่หยุดยั้ง บัดนี้ราตรีคืบคลานเข้ามาใกล้แล้ว ข้าน้อยเจออารามแห่งนี้โดยบังเอิญ ไม่ทราบว่าจะขอพักหลบพายุฝนสักวันสองวันได้หรือไม่”

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอบอุ่นทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นมิตร โดยไม่รอฟังคำตอบจากหลวงจีนน้อย ชายหนุ่มก็ผลักประตูออกกว้างอย่างแผ่วเบา และเดินจูงม้าคู่ใจเข้าสู่ด้านในอาราม

“ขอบคุณหลวงพี่ที่เมตตา นี่นับเป็นกุศลอันใหญ่หลวงนัก”

หลวงจีนน้อยยกมือเกาหัว บนศีรษะของเขาปกคลุมไปด้วยหยาดน้ำหยดเล็ก ๆ

“ประสก… ประสก กรุณารอก่อน” หลวงจีนน้อยคล้ายฉุกใจคิดอะไรบางอย่าง เมื่อกลับมาตั้งสติได้จึงรีบลงกลอนประตูและยกมือป้องแสงไฟในตะเกียงไม่ให้ถูกสายฝนดับลงไป ก่อนจะรีบติดตามชายหนุ่มแปลกหน้าไปอย่างรวดเร็ว

หลวงจีนน้อยรู้สึกสงสัยใจเป็นอย่างยิ่ง

ก่อนหน้านี้ก็ได้มีนักพรตผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่นี่ เหตุใดสถานที่เงียบเหงาอย่างอารามของเขาจึงได้มีผู้มาเยือนติด ๆ กันเช่นนี้หนอ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน