ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 275

บทที่ 275 รัตติกาลแห่งสายฝน (2)

ประตูอารามเปิดกว้าง

หยางเมียวเจิ้นแม่ชีแห่งสำนักศรัทธาราษฎรและเว่ยชิงหลิงแม่ชีน้อยจากสำนักศรัทธาปฐพียืนอยู่ด้านหน้าประตูอาราม พวกนางต่างสวมเสื้อกันฝนและหมวกไม้ไผ่ เสื้อคลุมนักพรตของพวกนางเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินโคลนสกปรก

“ศิษย์พี่หลี่” ดวงตากลมโตของเว่ยชิงหลิงเปล่งประกายระยิบระยับ นางส่งเสียงเรียกอย่างอ่อนหวาน คนที่ยืนถือร่มกันฝนอยู่ตรงประตูก็คือนักพรตหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา เขามีนามว่าหลี่เซวียน เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ชื่อดังของสำนักศรัทธาสวรรค์

หลี่เซวียนเป็นคนที่มีพรสวรรค์โดดเด่น ในกลุ่มลูกศิษย์ของสำนักศรัทธาสวรรค์ เขาแทบไม่เป็นรองใครอีก นอกจากศิษย์พี่ของตนเองผู้เดียวเท่านั้น

หยางเมียวเจิ้นมีแววตาเย็นชาขึ้นมาทันที ก่อนจะพยักหน้าทักทายตามมารยาท “ศิษย์พี่หลี่”

“เข้าข้างในกันก่อนเถอะ พวกเจ้าคงหิว ข้าเก็บอาหารเอาไว้ให้แล้ว” หลี่เซวียนมีสีหน้าอ่อนโยน ดวงตาเป็นประกายยิ้มแย้ม เขาชำเลืองมองหยางเมียวเจิ้นอย่างไม่มีอันใดผิดปกติ

ในห้องพัก

เว่ยชิงหลิงกำลังกินข้าว นางตักกินเข้าไปคำใหญ่

แม้ว่าอาหารในอารามแห่งนี้จะมีแต่ผัดผัก ไม่มีเนื้อสัตว์หรือปลา แต่เมื่อได้กินอาหารร้อน ๆ ลงท้องบ้างหลังจากต้องเดินทางตากฝนมาตลอดทั้งวัน ผู้คนก็รู้สึกมีความสุขอย่างช่วยไม่ได้

ที่สำคัญก็คือ ผัดผักจากอารามหลานรั่วมีความกรุบกรอบ และรสชาติอร่อยยิ่งนัก

“ข้ามาถึงที่อารามหลานรั่วตั้งแต่ยามบ่าย และได้ลองสืบข้อมูลดูบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสของสิ่งนั้นเลย” หลี่เซวียนรินน้ำชาใส่จอกให้แก่เว่ยชิงหลิง ก่อนจะทำมือบอกให้นางทานช้าลงหน่อย

“แต่พวกเจ้ากับข้ามีเวลาเหลือเฟือ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอันใด” นักพรตหนุ่มชื่อดังจากสำนักศรัทธาสวรรค์ยิ้มแย้มอย่างสง่างาม ทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่นไม่ต่างจากได้รับสายลมยามฤดูใบไม้ผลิ

“คืนนี้พวกเราพักผ่อนกันให้ดีเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะพาเข้าไปสำรวจที่หอคัมภีร์ บางทีสิ่งนั้นอาจจะซ่อนอยู่ที่นั่น”

“เจ้าค่ะ” เว่ยชิงหลิงพยักหน้า

หยางเมียวเจิ้นกินอาหารอย่างช้า ๆ ด้วยท่าทางงดงามและเย็นชา นางเองก็พยักหน้ารับทราบเช่นกัน

การเดินทางเที่ยวนี้ สำนักศรัทธาสวรรค์ สำนักศรัทธาปฐพี และสำนักศรัทธาราษฎร ต่างก็ส่งตัวแทนมาเพียงสำนักละหนึ่งคนเท่านั้น เหตุผลแรก เพราะนี่ไม่ใช่ภารกิจที่อันตราย เหตุผลที่สอง เพราะต้องการจะหลีกเลี่ยงการเป็นจุดสนใจของผู้คนในยุทธจักร

เดิมทีหยางเมียวเจิ้นไม่ได้คิดจะมาที่นี่เลย แต่อาจารย์ของนางบอกว่านางจะเจอโชคชะตาของตนเองที่นี่ ดังนั้นนางจึงต้องมา

“ในอารามแห่งนี้มีหลวงจีนอยู่เพียงไม่กี่รูป สภาพความเป็นอยู่ไม่ได้ดีเหมือนเมื่อสิบปีก่อนอีกแล้ว”

หลี่เซวียนรินน้ำชาใส่จอกอีกใบให้แก่หยางเมียวเจิ้น พลางเขาจ้องมองธิดาเทพจากสำนักศรัทธาราษฎรโดยไม่แสดงออกถึงความอ่อนโยนหรือแข็งกร้าว อีกทั้งยังไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ต่อโฉมหน้าที่งามหยาดฟ้าของหยางเมียวเจิ้นเลย ยามนี้หลี่เซวียนเพียงแย้มยิ้มเล็กน้อยและกล่าว

“คนที่ต้อนรับเราน่าจะเป็นเจ้าอาวาสคนใหม่ และบางทีคงเป็นเพราะความเสื่อมถอยของอารามหลานรั่ว ที่นี่จึงไม่เคยดึงดูดความสนใจของผู้คนในยุทธจักร และคัมภีร์เล่มนั้นจึงถูกเก็บรักษาเป็นอย่างดี”

“ศิษย์พี่หลี่ บัดนี้ขอบเขตพลังของท่านอยู่ในระดับใดแล้ว? ตอนที่ข้าเจอท่านเมื่อฤดูหนาวปีก่อน ท่านอยู่ในขอบเขตยอดยุทธ์ตอนปลายแล้วไม่ใช่หรือ” เว่ยชิงหลิงดื่มน้ำชาอุ่น ๆ พลางยกมือตบท้องตัวเองด้วยความพอใจ

หลี่เซวียนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลปราศจากความหยิ่งผยอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน