ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 282

บทที่ 282 ตัวตนที่แท้จริง

หยางเมียวเจิ้นมีสีหน้าฉงน นางไม่เข้าใจคำพูดของเว่ยชิงหลิง

เว่ยชิงหลิงกระโดดลงจากเตียง ก่อนจะผายมือออกกว้าง

“ศิษย์พี่นำแผ่นยันต์ของท่านออกมาสิ อันที่พับอยู่นั่นแหละ”

หยางเมียวเจิ้นสายหน้าโดยสัญชาตญาณ แผ่นยันต์ที่พับอยู่นั้น นางใช้เป็นกระดาษเขียนบทกวีเก็บเอาไว้

มันล้วนแต่เป็นบทกวีชื่อดังในโลกกว้าง

สำนักของนางยังคงยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก ดังนั้นบทกวีที่โด่งดังในโลกกว้างจึงได้รับการเผยแพร่ในสำนักศรัทธาราษฎรโดยไม่ต้องสงสัย และในช่วงเวลาไม่นานมานี้ หยางเมียวเจิ้นก็รู้สึกหลงใหลบทกวีจากนักกวีผู้หนึ่งอย่างหมดหัวใจ

แม้นางจะไม่เคยพบนักกวีผู้นั้น แต่หยางเมียวเจิ้นก็ได้ยินมาว่าเขามีหน้าตาหล่อเหลานัก และเขาอาศัยอยู่ในนครหลวง เป็นเจ้าสำนักใต้ดิน แซ่จ้าว มีนามว่าอู่เจียง

นางอ่านบทกวีของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแอบหลงรักนักกวีที่ตนเองไม่เคยพบเจอมาก่อน ดังนั้นนางจึงเขียนบทกวีของเขาไว้บนแผ่นยันต์ที่พกติดตัว

“ศิษย์พี่ นักกวีที่ท่านชอบแซ่จ้าวไม่ใช่หรือ?” เว่ยชิงหลิงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย และอดสงสัยไม่ได้ว่าศิษย์พี่ที่ปกติฉลาดมากกว่านางหลายเท่า บัดนี้กลับโง่เขลามากกว่านางได้อย่างไร?

หยางเมียวเจิ้นทำได้เพียงตอบรับด้วยการพยักหน้าเท่านั้น “ใช่แล้ว”

“เฮ้อ!” เว่ยชิงหลิงถอนหายใจพลางยกมือเท้าสะเอว

“แล้วนามเขาเล่า?!”

“อู่เจียง” หยางเมียวเจิ้นดูเหมือนจะเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในหัวใจ ความสงสัยทำให้หัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น

เว่ยชิงหลิงกำหมัดและทำท่าต่อยลมอย่างแรง

“แล้วคนที่เข้ามาช่วยเหลือท่านเมื่อคืน และเป็นผู้ที่ถ่ายเทพลังกับท่านมีเล่า เขามีนามว่าอันใด?”

“จ้าวอู่…” หยางเมียวเจิ้นพูดออกมาได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น แล้วตัวนางก็ยืนตะลึงอยู่กับที่ ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันงดงาม

“จ้าวอู่เจียง?”

หัวใจของนางเต้นรัวเร็ว หน้าอกขนาดมโหฬารกระเพื่อมขึ้นลง

นางไม่คิดเลยว่านักกวีจ้าวที่ตนเองเคารพ ชื่นชม และหลงรักนั้นจะกลายเป็นจ้าวอู่เจียงผู้ที่บอกว่าจะรับผิดชอบตน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน