ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 285

บทที่ 285 เขากับนาง

ท่ามกลางยามราตรี

บนถนนอันยาวไกล และการเดินทางโดยไม่หยุดพัก

ในที่สุดจ้าวอู่เจียงและผู้ติดตามก็เดินทางกลับมาถึงนครหลวง

บัดนี้เป็นยามราตรี มีเพียงเงาขององครักษ์หลวงเท่านั้นที่ทอดยาวลงไปบนถนนในวังหลวงเป็นระยะ

จ้าวอู่เจียงซ่อนมืออยู่ในแขนเสื้อ และเดินตรงไปยังตำหนักหย่างซินด้วยฝีเท้าอันมั่นคง

ระหว่างที่ขี่ม้ามาตลอดทาง รอจนกระทั่งใจเย็นลง จ้าวอู่เจียงถึงได้เข้าใจสิ่งที่เจ้าอาวาสอารามหลานรั่วพยายามตักเตือนเขา

จ้าวอู่เจียงควรทำตามใจปรารถนา มุ่งหน้าไปอย่างไร้ความหวาดหวั่น และทำลายทุกมายาคติที่รบกวนจิตใจ!

ขันทีน้อยยืนเฝ้าระวังอยู่หน้าตำหนักหย่างซิน ในมือถือตะเกียงและไร้การเคลื่อนไหวใด ๆ คล้ายกับว่าเขากำลังเผลอหลับ และขณะนี้แสงไฟในตะเกียงก็ค่อย ๆ หรี่ลงทุกที

แต่เมื่อเห็นจ้าวอู่เจียง ขันทีน้อยผู้นั้นก็กลับมาตื่นตัว เขารีบโค้งตัวลงทำความเคารพอย่างประจบเอาใจ

จ้าวอู่เจียงโบกมือบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในตำหนัก

ประตูห้องบรรทมปิดแน่น ทว่ายังมีแสงไฟส่องสว่างออกมาจากด้านใน จ้าวอู่เจียงผลักประตูเปิดเข้าไป ก่อนจะมีสีหน้าตื่นตกใจเล็กน้อย

บนโต๊ะภายในห้องปรากฏกล่องใส่อาหารที่มีกลิ่นหอมลอยออกมา

เซวียนหยวนจิ้งนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวนั้น ในมือกำลังถือตำรา สีหน้าสงบเยือกเย็น เมื่อเห็นประตูเปิดเข้ามา นางก็เงยหน้าขึ้นพลางยิ้มแย้มทักทายเขา

“กลับมาแล้วหรือ?”

จ้าวอู่เจียงทอดถอนหายใจออกมา พร้อมแย้มยิ้มตอบกลับไป จิตใจตึงเครียดก่อนหน้าผ่อนคลายลงในชั่วพริบบตานั้น เขานั่งลงเคียงข้างเซวียนหยวนจิ้ง ก่อนจะถามอย่างหยอกเย้า

“ฝ่าบาทรอกระหม่อมอยู่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“รอเจ้าที่ไหนกัน วันนี้ข้าแค่ทานอาหารค่ำดึกเกินไปสักหน่อยเท่านั้น” เซวียนหยวนจิ้งวางตำราในมือลง นางไม่ได้มองสบดวงตาอันร้อนแรงของจ้าวอู่เจียง แต่เลือกที่จะเปิดกล่องอาหาร และนำอาหารที่อยู่ด้านในออกมาจัดวางบนโต๊ะ…

จ้าวอู่เจียงทานอาหาร ในหัวใจรู้สึกอบอุ่นยิ่ง

เขารู้ดีว่าตนเองรู้สึกอย่างไรต่อเซวียนหยวนจิ้ง แล้วทำไมเซวียนหยวนจิ้งถึงจะไม่รู้ว่านางรู้สึกอย่างไรต่อเขา?

เขากับนางอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน ใช้เวลาทั้งวันและคืนอยู่ด้วยกัน ปรึกษางานราชการกัน วางกลยุทธ์สำหรับจัดการพวกขุนนางในคณะบริหารด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างก็มีความสำคัญต่อกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน