ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 293

บทที่ 293 ดึกแล้ว หิมะตกหนัก

สุราถูกต้มอยู่บนเตาดินเผา กลิ่นของสุราลอยตลบอบอวนไปทั่วตำหนักหย่างซิน

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่ที่โต๊ะ บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดหยกและขวดโหล บางขวดเป็นหยกขาว บางขวดก็เป็นสีดำ มีทั้งขวดโหลเครื่องดินเผาและขวดโหลเครื่องเคลือบ พวกมันต่างก็มีรูปทรงและขนาดแตกต่างกันไป แต่สิ่งที่ขวดโหลเหล่านี้มีเหมือนกันก็คือ หน้าที่ในการเก็บผงสมุนไพร

ชายหนุ่มถือเข็มเงินอยู่ในมือข้างหนึ่ง และใช้เข็มเงินในมือนั้นผสมผงยาด้วยท่าทางเคร่งเครียด

เซวียนหยวนจิ้งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ในมือถือตำราโบราณ บัดนี้นางกำลังพลิกหน้ากระดาษอ่านอย่างใจลอย

เมื่อคืนจ้าวอู่เจียงเอาแต่ถามนางครั้งแล้วครั้งเล่าว่ามีเรื่องอันใดไม่สบายใจหรือไม่ กระนั้นเซวียนหยวนจิ้งก็ไม่ยอมเล่าความจริง และนางบอกปัดเขาไปว่า นางเป็นช่วงนั้นของเดือน ซึ่งนั่นทำให้จ้าวอู่เจียงต้องยอมแพ้

แม้จะเปลี่ยนวันแล้ว แต่ความวิตกกังวลในหัวใจของเซวียนหยวนจิ้งไม่คลายลง มิหนำซ้ำยังหนักหน่วงและรุนแรงมากขึ้น ทว่าเซวียนหยวนจิ้งก็ยังไม่รู้ว่าจะบอกความจริงที่ตนเองได้รับทราบมาให้จ้าวอู่เจียงรู้ได้อย่างไร

จ้าวอู่เจียงยกเข็มที่ใช้ผสมผงยาขึ้น แล้วสังเกตความเปลี่ยนแปลงของผงสมุนไพรบนปลายเข็มแหลม ก่อนจะชำเลืองมองกลับมายังเซวียนหยวนจิ้ง พร้อมพูดเบาๆ ว่า

“ดื่มน้ำอุ่นอีกหน่อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

เซวียนหยวนจิ้งมองกลับไปยังจ้าวอู่เจียง นับตั้งแต่นางใช้เรื่องช่วงนั้นของเดือนเป็นข้ออ้าง จ้าวอู่เจียงก็เอาแต่บอกให้นางดื่มน้ำอุ่นให้มากขึ้น

เมื่อเห็นเซวียนหยวนจิ้งไม่ยอมรับคำ จ้าวอู่เจียงก็หันกลับมาสนใจบรรดาขวดหยกและขวดโหลที่บรรจุผงสมุนไพรต่อ

ตอนนี้เขากำลังพยายามปรุงยาพิษ

หรือถ้าจะกล่าวให้ถูกต้องก็คือ เป็นยาพิษหลายชนิด

อย่างเช่น ลูกพลัมกับเนื้อปูไม่สามารถรับประทานด้วยกันได้ ผู้ที่รับประทานพวกมันด้วยกันจะรู้สึกอึดอัดไม่สบายตัว นี่ก็เรียกว่าเป็น ‘การผสมพิษ’ ชนิดหนึ่งแล้ว

นอกจากนี้ก็ยังมีปลาลี้ฮือ*[1]กับรากชะเอม เนื้อไก่กับขึ้นฉ่าย เนื้อวัวกับเกาลัด แตงกวากับถั่วลิสง และอื่น ๆ อีกมากมาย

จ้าวอู่เจียงต้องการจะผสมยาพิษรูปแบบใหม่ขึ้นมา เพื่อเพิ่มโอกาสในการเอาชนะเซวียนหยวนอวี้เหิง

บัดนี้ชายหนุ่มบรรลุขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงแล้วก็จริง แต่จากข้อมูลในจดหมายของเจียงเมิ่งลี่ เซวียนหยวนอวี้เหิงน่าจะมีพลังอยู่ในขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงระดับเจ็ดเป็นอย่างต่ำ จ้าวอู่เจียงคงไม่สามารถไล่ตามได้ทันในช่วงเวลาสั้น ๆ เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องหาตัวช่วย

จ้าวอู่เจียงรู้ดีว่าตนเองมีทักษะทางการแพทย์ ฝีมือกระบี่ฉกาจ และร่างกายแข็งแกร่ง

จ้าวอู่เจียงทดลองปรุงยาพิษไปเรื่อย ๆ และท้องฟ้านอกตำหนักหย่างซินก็มืดมิดมากขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน จ้าวอู่เจียงรินสุราร้อนอุ่นดื่มเป็นระยะ บางครั้งก็จะขมวดคิ้วคล้ายกับขบคิดอะไรบางอย่าง

เซวียนหยวนจิ้งยังคงนั่งถือตำราโบราณอยู่ที่เดิม ทว่าสายตาของนางกลับจับจ้องอยู่ที่จ้าวอู่เจียง ราวกับอยากรู้นักว่าเขากำลังคิดกระไรอยู่

ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง

ด้านนอกตำหนัก ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆหนา ไม่ทราบเลยว่ากำลังจะมีฝนหรือหิมะตกกันแน่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน