ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 307

บทที่ 307 หมดหวัง

หลี่ชานซีลุกขึ้นยืนเงียบ ๆ และน้ำสีใสไหลจากตาอย่างอดกลั้นไม่ไหว

นางกัดฟันกรอด ในหัวใจไม่มีความหวาดกลัว แต่นางเพียงรู้สึกเศร้าและหมดหวังเท่านั้น

นางหมดหวังและโดดเดี่ยว ผู้ใดจะสามารถช่วยนางได้ นางน้อยเนื้อต่ำใจนัก ไฉนหนอสวรรค์ถึงไม่ยุติธรรมกับครอบครัวของนางเลย? ทำไมเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดจึงเกิดขึ้นกับครอบครัวของนางเล่า?

เมื่อเห็นว่าหลี่ชานซีไม่พูดอะไร พวกอันธพาลก็ยิ่งได้ใจ พวกมันมาก่อกวนนางหลายวันแล้ว และปรากฏว่าไม่มีผู้ใดยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวหรือขัดขวาง

นี่หมายความว่าโฉมงามผู้นี้เป็นของพวกมันแล้วนั่นเอง

หลี่ชานซีอายุสิบแปดปี ดวงหน้างดงามราวกับเทพธิดา แตกต่างไปจากเสื้อผ้าที่เก่าขาดตามสภาพของคนยากไร้ มีชีวิตขมขื่น

ภายใต้เสื้อผ้าเก่าขาดซ่อนเร้นเรือนร่างงดงามสมบูรณ์แบบ

ด้วยความยากไร้ นางไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่มานานแล้ว ยามนี้เสื้อผ้าของนางตัวเล็กมากเกินไป สองเต้าและบั้นท้ายกลมกลึงคู่นั้นอัดแน่นอยู่ในเสื้อผ้าตัวเล็ก พวกมันดันเสื้อผ้าอย่างอึดอัดจนรัดรึงจนโดดเด่นสะดุดตา คล้ายกับว่าผืนผ้าพร้อมที่จะขาดออกจากกันได้ทุกเมื่อ

แม้มองจากด้านหน้าตรง ๆ ก็ยังสามารถเห็นได้ว่าแม่นางน้อยผู้นี้มีภูเขาไฟที่ใหญ่โตยิ่งนัก

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงใบหน้างดงามของหลี่ชานซี ตอนนี้ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและดื้อรั้น ยิ่งทำให้เหล่าอันธพาลรู้สึกคึกคักจนอยากจะเข้าไปรุมขย้ำเสียเดี๋ยวนี้

“หลี่ชานซี หากไม่กลัวว่าจะทำให้เจ้าเสียราคา ข้าก็อยากจะสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำจริงๆ…”

“ดื้อรั้นแบบนี้ยิ่งดี ยิ่งดิ้นรนขัดขืนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งสนุกมากเท่านั้น แต่ว่า… น่าเสียดาย…”

“มามะ ขอให้ข้าสัมผัสหน่อยเถอะ ทูนหัว…”

“เจ้าตัวบัดซบ! คิดจะตัดหน้าพวกเราหรือ? ถอยไปซะ ข้าต้องได้สัมผัสนางก่อน…”

“…”

คำพูดของเหล่าอันธพาลรุนแรงมากขึ้น แววตาของพวกมันไม่ปิดบังความหื่นกระหาย และแทบรอไม่ไหวที่จะได้เห็นว่าสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้ชุดเสื้อผ้าเก่าขาดของหลี่ชานซีจะมีความงดงามมากเพียงใด

พวกมันย่างเข้าหาหญิงสาวพลางแสยะยิ้มและถูมือ กำลังชั่งใจว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี

“อย่าเข้ามานะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน