ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 308

บทที่ 308 ขออภัยที่ข้ามาช้า

หลี่ชานซีเพิ่มแรงกดมีดสั้นที่ลำคอมากขึ้น

กลุ่มอันธพาลได้แต่ร้องอุทานและสบถ

สิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นต่อไปก็คือลำคอของหญิงสาวถูกตัดขาด พร้อมกับโลหิตพุ่งกระฉูดออกมา

ทว่าเหตุการณ์นั้นยังไม่ทันได้เกิดขึ้น

บัดนี้หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ปรากฏว่ามือที่กำลังถือมีดของนางสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ คล้ายกับว่ามีพลังที่มองไม่เห็นกำลังพยายามแงะนิ้วมือของนางออกมาจากด้ามจับมีด และในที่สุดมีดสั้นในมือของนางก็ร่วงลงพื้น

ประกายความสิ้นหวังในแววตาของหลี่ชานซีชัดเจนมากยิ่งขึ้น อย่าบอกนะว่าในกลุ่มอันธพาลมียอดฝีมือเร้นกายอยู่? พวกมันไม่ยอมแม้แต่จะให้นางตายเชียวหรือ?

กลุ่มอันธพาลมีสีหน้าสงสัย พวกมันกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าจู่ ๆ เกล็ดหิมะก็โปรยปรายลงมา อุณหภูมิรอบกายลดลงทันที พวกมันรู้สึกหนาวเย็นไปถึงไขสันหลัง

“ขออภัยที่ข้ามาช้า”

น้ำเสียงนุ่มนวลคล้ายกับสายลมช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิดังขึ้น

ดวงตาของหลี่ชานซีสั่นไหว ขณะนี้มีบุรุษหนุ่มผู้สง่างามคนหนึ่งกำลังเดินฝ่าม่านหิมะตรงเข้ามาในบ้านของนาง

บุรุษหนุ่มผู้นี้สวมเสื้อคลุมสีดำประดับดิ้นเงินลวดลายเมฆา บนศีรษะสวมกวานหยก ใบหน้าหล่อเหลาจนต้องตกตะลึง

หลี่ชานซีเบิกตากว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ นางไม่เคยเจอตัวจริงของเขามาก่อน แต่ก็เคยเห็นผ่านภาพวาดมาแล้ว

บุรุษหนุ่มขออภัยและไม่สนใจกลุ่มอันธพาล เขาเดินตรงเข้ามาหาหญิงสาวผู้ที่กำลังหวาดกลัว ทันใดบุรุษหนุ่มถอดเสื้อคลุมตัวหนาออกมาคลี่คลุมให้แก่หญิงคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

“เจ้าเป็นน้องสาวของท่านพี่หยวนเจิ่งใช่หรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำถามที่นุ่มนวล หลี่ชานซีก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล น้ำตาของนางไหลออกมา ในที่สุดนางก็พบคนที่ยินดีปลอบใจนางแล้ว

จ้าวอู่เจียงยังคงนิ่งเงียบ ดึงหลี่ชานซีเข้ามาสวมกอด นางไม่ได้ขัดขืน แต่กลับร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของจ้าวอู่เจียง

กลุ่มอันธพาลรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล พวกมันไม่รู้เลยว่าบุรุษหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้เป็นใครและมาจากไหน แต่สิ่งที่ทำให้พวกมันเป็นกังวลก็คือคำพูดของบุรุษหนุ่มต่างหาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน