ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 309

บทที่ 309 นางเป็นเพียงน้องสาวของข้า

จ้าวอู่เจียงมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาก้มศีรษะทำความเคารพต่อป้ายวิญญาณของมารดาหลี่หยวนเจิ่ง

ชายหนุ่มจุดธูปทำความเคารพ ก่อนจะปักธูปลงไปในกระถางพร้อมกับพึมพำบอกให้วิญญาณของหญิงชราได้ไปสู่สุคติอย่างสบายใจ

เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการแล้วเขาก็ถอนหายใจออกมา

ตอนก่อตั้งสำนักไร้ขอบเขต เขาก็บอกให้หลี่หยวนเจิ่งพาน้องสาวมาอยู่ที่สำนักด้วยกันเพื่อจะได้มีคนช่วยดูแล

ทว่าหลี่หยวนเจิ่งปฏิเสธด้วยความเกรงใจ และจ้าวอู่เจียงก็รู้ถึงเหตุผลที่อีกฝ่ายปฏิเสธ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปเร็วขนาดนี้

“ไปกันเถอะ นับจากนี้ไปเจ้าจะไปอยู่ในสำนักไร้ขอบเขต คนของสำนักเราจะปกป้องเจ้าเอง” จ้าวอู่เจียงยิ้มแย้มอย่างอบอุ่นขณะกล่าวกับหลี่ชานซี

หญิงสาวรับคำในลำคอและมองหน้าจ้าวอู่เจียงด้วยดวงตารื้นน้ำ พร้อมพูดเสียงอ่อนว่า

“ท่านคือจ้าวอู่เจียงจริง ๆ หรือ?”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้าและยิ้มกว้าง

“เจ้าไม่แน่ใจ แต่เจ้ายังกล้าเข้ามากอดข้าหรือ?”

“ข้าน้อย….” หลี่ชานซีรู้สึกเขินอายขึ้นมา ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงระเรื่อ คำพูดเปลี่ยนเป็นตะกุกตะกัก

“เพียงแต่ว่า… ท่านแตกต่างไปจากภาพวาดเล็กน้อย… ท่านดูหล่อเหลา… มากกว่าในภาพวาด”

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ

…

บนรถม้า หลี่ชานซีแอบชำเลืองมองบุรุษหนุ่มรูปงามผู้นั่งอยู่ข้างกายหลายครั้ง ตัวจริงของบุรุษที่นางเคารพและหลงรักนั้นหล่อเหลายิ่งกว่าในภาพวาดหลายเท่านัก

เขาสง่างามสมคำเล่าลือจริง ๆ

แต่เมื่อหลี่ชานซีหันกลับมาสำรวจสภาพของตนเองที่สวมเสื้อผ้าเก่าขาดและมีร่างกายผอมแห้ง นางก็อดผิดหวังในตัวเองไม่ได้ บุรุษรูปงามอย่างจ้าวอู่เจียงคงจะมีสาวงามห้อมล้อมรอบกาย เขาจะมาสนใจหญิงสาวหน้าตาธรรมดาอย่างนางได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะพี่ชายของนางเป็นสหายรักของจ้าวอู่เจียง เกรงว่าอีกฝ่ายคงไม่มีทางเหลือบแลนางแม้แต่น้อย

“ถึงแล้วขอรับท่านเจ้าสำนัก” บัดนี้รถม้าหยุดลงแล้ว

จ้าวอู่เจียงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เขาจับแขนของหลี่ชานซี จากนั้นก็เปิดผ้าม่าน เดินลงไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน