ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 311

บทที่ 311 คำอธิบายที่ไม่จำเป็น

จ้าวอู่เจียงไอขึ้นมาเบา ๆ

หลี่ชานซีแก้มแดงขึ้นมาทันที ความไร้เดียงสาของนางดูมีเสน่ห์นัก นางก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ทว่าด้วยความที่หน้าอกมีขนาดใหญ่โตมากเกินไป นางจึงมองไม่เห็นนิ้วเท้าของตนเอง

แต่ยามหญิงสาวก้มหน้าลงแล้วมองไม่เห็นนิ้วเท้าของตนเอง นี่ก็แสดงให้เห็นว่านางคือหนึ่งในยอดหญิงงามที่แท้จริง

เจ้าของร้านยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย แม้คุณชายจะบอกว่าสตรีนางนี้เป็นน้องสาว แต่ด้วยความที่เปิดร้านขายเสื้อผ้ามานานหลายปีและรับรองลูกค้ามาหลากรูปแบบ เจ้าของร้านจะมองไม่ออกได้อย่างไร?

อย่างตอนแนะนำเสื้อผ้าให้กับแม่นางได้ชมเมื่อครู่ เจ้าของร้านสาวสวยก็สังเกตเห็นว่าหญิงสาวมักจะชำเลืองมองคุณชายอยู่บ่อยครั้ง ซ้ำดวงตายังเป็นประกายระยิบระยับทีเดียว

นี่หรือคือน้องสาว? ท่าทางจะเป็นน้องสาวที่รักแล้วกระมัง

เสื้อผ้าทั้งหมดถูกบรรจุใส่หีบห่อและขนขึ้นรถม้า เจ้าของร้านเดินออกมาส่งพวกของจ้าวอู่เจียงด้วยรอยยิ้มประจบประแจง ด้วยยอดขายในวันนี้มากกว่ายอดขายรวมครึ่งเดือนเสียอีก

เสื้อผ้าที่ซื้อหามาครั้งนี้ จ้าวอู่เจียงไม่ได้ซื้อให้หลี่ชานซีเพียงผู้เดียวเท่านั้น แต่เขายังซื้อกลับไปฝากซูฮัวอี กู้เหนียนหยวน ฮั่วหรูอี้ และคนอื่น ๆ ด้วย

ประมาณครึ่งชั่วยามต่อมา ในที่สุดรถม้าก็จอดลงที่ประตูหลังของสำนักไร้ขอบเขต

เมื่อเจี๋ยเอ้อร์ซานจอดรถม้า จ้าวอู่เจียงก็เดินนำหลี่ชานซีผ่านเข้าทางประตูหลัง มุ่งไปยังห้องพักทางปีกด้านข้าง เนื่องจากต้องการให้ฮั่วหรูอี้คอยดูแลและจัดหาห้องพักให้แก่หญิงสาว

ครั้นมาถึงหน้าประตูห้องพักของฮั่วหรูอี้ จ้าวอู่เจียงก็ได้ยินเสียงหอบหายใจที่คุ้นเคยดังแว่วมา เขาทราบดีว่าพี่สะใภ้คงกำลังทำการบรรเทาความเหงาให้แก่ตนเองอีกแล้ว

ชายหนุ่มเคาะประตูเรียก

“พี่สะใภ้อยู่หรือไม่ขอรับ?”

แน่นอนว่าการที่เขาได้ยินเสียงครางชัดเจนเพียงนี้ย่อมหมายความว่าภายในห้องมีคนอยู่ แต่ชายหนุ่มก็ไม่สามารถเปิดประตูเดินเข้าไปโดยพลการได้

ทว่าหลังเจ้าอู่เจียงส่งเสียงเรียก เสียงครวญครางหาได้หยุดลง หนำซ้ำเร่งร้อนมากขึ้น คล้ายกับว่าผู้ที่อยู่ด้านในห้องกำลังเร่งความเร็วในสิ่งที่ทำอยู่

“คนที่อยู่ในห้องไม่สบายหรือเจ้าคะ?” หลี่ชานซีถามด้วยความเป็นกังวล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน