ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 330

บทที่ 330 คำพยากรณ์จากหมอดูเทวดา

ร่างของจ้าวอู่เจียงปรากฏขึ้นในห้วงคิดของเซวียนหยวนจิ้ง

คำพูดที่นางพูดออกไปก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นคำที่เขาเคยพูดกับนางเอาไว้ทั้งสิ้น

จ้าวอู่เจียงเขียนรายชื่อความเป็นไปได้ทั้งหมดออกมา และถอดความคิดของเขาว่า หากเขาเป็นพวกคนเถื่อนแดนเหนือและแดนใต้เหล่านั้นจะโจมตีต้าเซี่ยอย่างไรบ้าง

“เราจะตอบโต้กลับไปทุกครั้งที่มีโอกาส”

ดวงตาของเซวียนหยวนจิ้งเป็นประกายวาวโรจน์ น้ำเสียงมุ่งมั่นคล้ายกับว่ามีจ้าวอู่เจียงมายืนอยู่ข้างกายในยามนี้ และเขาก็กำลังวิเคราะห์สถานการณ์ร่วมไปกับนาง

“หากพวกหนานเจียงต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของเรา เราก็จะตอบโต้กลับไปและใช้โอกาสนี้ทดสอบความแข็งแกร่งของพวกมันเช่นกัน แม้ว่าความสงบสุขของราษฎรชาวต้าเซี่ยจะเป็นสิ่งสำคัญมากที่สุด แต่พวกเราก็จะไม่เป็นฝ่ายรับการโจมตีเพียงฝ่ายเดียวอย่างเด็ดขาด”

“สิ่งสำคัญสูงสุดก็คือ พวกเราต้องปลุกขวัญกำลังใจของเหล่าทหารแห่งต้าเซี่ย ทหารของพวกเราต้องลงสู่สนามรบด้วยความกล้าหาญ และพร้อมจะเด็ดหัวศัตรูได้ทุกเมื่อ!”

“ฝ่าบาทกล่าวได้ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ พวกเราต้องจัดการพวกมัน!” หนวดเคราสีขาวของหลิวเจ๋อสั่นไหว

“พวกมันอยากทดสอบความแข็งแกร่งของต้าเซี่ยนักใช่หรือไม่ เฮอะ! เช่นนั้นก็ให้พวกมันมาทดสอบเถอะ มาดูกันว่าตอนพวกมันต้องหนีหัวซุกหัวซุนกลับไป พวกมันจะจองหองเหมือนอย่างตอนบุกเข้ามาโจมตีได้หรือไม่!”

ตู๋กูอี้เหอพยักหน้าสนับสนุน

“ถูกต้องแล้ว พวกเราจะไม่รอกระทั่งมันพร้อมจะโจมตีเรา แต่เราต้องตอบโต้กลับไปให้หนักหน่วง!”

พลันเซวียนหยวนจิ้งถูนิ้วมือพร้อมกับออกคำสั่ง

“ประกาศคำสั่งออกไปตามเขตชายแดนทันที แจ้งให้แม่ทัพเซียวหยวนซานเตรียมกองกำลังเอาไว้ให้พร้อม การโจมตีของพวกเราไม่ได้ต้องการที่จะยึดครองแคว้นหนานเจียง พวกเราเพียงต้องกดดันให้อีกฝ่ายล่าถอยกลับไปเท่านั้น”

แคว้นหนานเจียงเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับต้าเซี่ยมายาวนาน ซ้ำยังเป็นดินแดนที่มีขุมกำลังแข็งแกร่ง ด้วยเหตุนี้จึงเป็นเรื่องยากที่จะบุกตีจนยึดมาได้ทั้งแผ่นดิน

“กระหม่อมรับคำบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีกรมกลาโหมก้มศีรษะลง หัวใจของเขาลุกโชนด้วยเปลวไฟแห่งความมุ่งมั่น

…

ณ ขั้นบันไดหินบนยอดเขาหลักของสำนักศรัทธาราษฎร

จ้าวอู่เจียงกับหยางเมียวเจิ้นเดินจับมือกัน ชายเสื้อปลิวไหวไปตามสายลม ชายหนุ่มกำลังจะเดินทางกลับแล้ว

เมื่อทั้งสองคนเดินลงบันไดมา ก็มองเห็นบึงน้ำอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

หยางเมียวเจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย นางกัดริมฝีปากสีแดงสดเบา ๆ หญิงสาวมีถ้อยคำนับพันที่ต้องการเอื้อนเอ่ยออกมา ทว่าภายใต้บุคลิกที่เคร่งขรึมเย็นชา สีหน้าของนางจึงไม่แปรเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

จ้าวอู่เจียงเดินอย่างสง่างามมาหยุดอยู่ตรงหน้านาง พลันมือของเขาโอบรอบเอวของหยางเมียวเจิ้น ก่อนจะดึงนางเข้ามากอดในอ้อมแขน และพูดพร้อมแย้มยิ้มอย่างอบอุ่นว่า

“ข้าไม่อยากปล่อยเจ้าออกจากอ้อมแขนแม้แต่น้อย ข้าควรทำอย่างไรดี?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน