ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 331

บทที่ 331 ชีวิตและความตาย ชื่อเสียงและเงินทอง (1)

“หืม? อาจารย์เห็นเพียงเท่านี้ ดังนั้นอาจารย์จึงไม่มีความคิดเห็น”

เจ้าสำนักจางหลินต้าวเดินขึ้นบันไดหินไปอย่างแช่มช้า ร่มกระดาษในมือของเขากวัดแกว่งอยู่ทางด้านหลัง ราวกับเป็นชิ้นส่วนที่กระเด็นตกลงมาจากกระดานหมากรุกของเทพเซียน

“ท่านอาจารย์…” หยางเมียวเจิ้นเอื้อมมือไปคว้าแขนของชายชรา ก่อนจะจ้องมองเขาด้วยแววตาร้อนรน

“ไม่เป็นไรหรอก” นักพรตเฒ่าหยุดชะงัก ก่อนจะให้ความมั่นใจแก่ลูกศิษย์

“ก็แค่มีใครบางคนต้องการจะสังหารจ้าวอู่เจียง แต่สุดท้าย… จ้าวอู่เจียงก็เพียงต้องถูกยึดครองร่างกาย พลัง ทรัพย์สมบัติ เคล็ดวิชา และอื่น ๆ อีกมากมาย แต่ไม่มีอะไรหนักหนาถึงขั้นเสียชีวิต…”

เมื่อได้รับฟัง ‘คำปลอบโยน’ จากอาจารย์ หยางเมียวเจิ้นก็ยืนตัวแข็งอยู่กับที่ ก่อนจะอุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนก

“มีการยึดครองร่างกายด้วยหรือเจ้าคะ? ไม่ได้การ ศิษย์ต้องไปช่วยเหลือเขา!”

คำว่ายึดครองร่างกายในวิชาเต๋าหมายความว่า คนผู้หนึ่งสามารถควบคุมและยึดครองวิญญาณที่อยู่ในร่างกายของอีกคนหนึ่งได้โดยสมบูรณ์ โดยปกติแล้ววิชาชนิดนี้จะใช้เพื่อควบคุมวิญญาณในศพคนตาย แต่ในเวลาเดียวกันนี้ก็ยังมีผู้ไม่หวังดีนำวิชานี้มาใช้ควบคุมวิญญาณและร่างกายของผู้อื่นตามใจชอบ

จางหลินต้าวยกมือลูบศีรษะหยางเมียวเจิ้นอย่างอ่อนโยน ก่อนจะใช้ร่มกระดาษในมือโขกหัวของนางเล็กน้อย แต่ชายชราก็ยังคงปลอบโยน

“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เคราะห์ร้ายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เจ้าจะสามารถทำอะไรได้? หากเจ้าไป นอกจากเจ้าจะช่วยเหลือเขาไม่ได้แล้ว เจ้าอาจจะต้องตกอยู่ในอันตรายอีก นับว่าไม่เป็นเรื่องดีต่อผู้ใดแม้แต่คนเดียว”

ดวงตาที่งดงามของหยางเมียวเจิ้นรื้นน้ำขึ้นมาทันที นางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก สุดท้ายก็ต้องเดินตามอาจารย์ขึ้นบันไดไปอย่างไร้ชีวิต ราวกับเป็นหุ่นกระบอกที่ไม่มีจิตใจอย่างไรอย่างนั้น

สุดท้ายนางก็เดินเข้าไปอยู่ในวงอาคมที่จางหลินต้าวแอบเขียนขึ้นมา ทำให้การเคลื่อนไหวของร่างกายถูกจำกัดทันที

เมื่อเห็นว่าหยางเมียวเจิ้นมองหน้าตนคล้ายกับคนเสียสติ จางหลินต้าวจึงถอนหายใจออกมาและยกมือขึ้นดีดนิ้ว เพื่อช่วยปลดพันธนาการในร่างกายของหยางเมียวเจิ้นลงไปบางส่วน

หญิงสาวพบว่าตนเองสามารถกลับมาพูดได้แล้ว ดังนั้นจึงรีบอ้อนวอนโดยไม่รอช้า

“อาจารย์ไปช่วยเขาเถอะนะเจ้าคะ”

“เฮ้อ อาจารย์ช่วยเขาไม่ได้หรอก” จางหลินต้าวเดินขึ้นบันได พร้อมควบคุมให้ลูกศิษย์สาวเดินตามขึ้นมาราวกับเป็นหุ่นกระบอกจริง ๆ และในเวลาเดียวกันนี้เขาก็ให้คำอธิบายต่อไป

“ประมุขแห่งสุสานกระบี่เก็บตัวซ่อนเร้นมานานหลายปีแล้ว เขาน่าจะมีความแข็งแกร่งอยู่ในขอบเขตเทวะ แล้วเจ้าอยากจะให้อาจารย์ไปสู้กับเขาอย่างนั้นหรือ เจ้าอยากให้อาจารย์ไปตายหรืออย่างไร?”

“แต่ว่าอาจารย์…” หยางเมียวเจิ้นร้อนรนมากขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากนางเองก็รู้ดีว่าท่านอาจารย์บรรลุขอบเขตเทวะแล้วเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน