ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 340

บทที่ 340 ชีวิตและความตาย ชื่อเสียงและเงินทอง (10)

ต้นไม้ใบหญ้าไหวเอนไปตามสายลม

สองร่างเผชิญหน้ากัน

เป่ยจิ้งเฉิงผู้แต่งกายด้วยชุดสีดำมีเลือดไหลทะลักออกปากและจมูก ร่างไร้ลมหายใจนอนจมอยู่ในกองเลือด ห่างออกไปไม่ไกลเป็นร่างที่ยืนหลับตาและไร้การเคลื่อนไหวใด ๆ ของจ้าวอู่เจียง แต่ลมปราณที่แผ่ออกมาจากร่างกายนั้นรุนแรงเกรี้ยวกราดนัก

ในขณะนี้ มวลพลังที่ไหลเวียนอยู่รอบบริเวณต่างก็ถูกดูดเข้ามาในร่างกายของจ้าวอู่เจียงจนเป็นหนึ่งเดียว

ชายหนุ่มซึ่งยืนหลับตายกมือขึ้น แล้วร่างที่ไร้วิญญาณของเป่ยจิ้งเฉิงก็ลอยเข้ามาในมือของเขา จ้าวอู่เจียงบีบคอศพด้วยมือข้างเดียว

แม้ว่าวิญญาณของเป่ยจิ้งเฉิงจะดับสิ้นไปแล้ว แต่กายเนื้อของเป่ยจิ้งเฉิงยังไม่เสียชีวิตซะทีเดียว เนื่องจากในร่างกายยังคงมีลมปราณไหลเวียนตกค้าง ดังนั้นร่างกายจึงยังทำงานอยู่

จ้าวอู่เจียงจึงใช้วิชามหาเทพดูดดาวดูดพลังเหล่านั้นมาเป็นของตนเอง

แล้วชายหนุ่มก็เลื่อนขั้นพลังได้อย่างรวดเร็ว

เขาบรรลุขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงระดับสาม ปรมาจารย์ขั้นสูงระดับสี่…

จ้าวอู่เจียงหลอมรวมพลังราวกับเป็นคนหิวโหย

หากเขาดูดพลังต่อไปเรื่อย ๆ พลังที่อยู่ในศพของเป่ยจิ้งเฉิงก็เพียงพอที่จะทำให้จ้าวอู่เจียงบรรลุไปถึงขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงระดับแปดได้ไม่ยาก เนื่องจากเป่ยจิ้งเฉิงมีพลังอยู่ในขอบเขตปรมาจารย์ระดับสูงขั้นที่เก้า

แต่อย่างไรก็ตาม จ้าวอู่เจียงไม่อยากให้ร่างกายต้องเผชิญกับภาวะเลื่อนขอบเขตพลังเร็วมากเกินไป เขาจึงเลือกวิธีที่ปลอดภัยที่สุด

หลังผ่านไปเก้าลมหายใจ บรรยากาศรอบกายที่ปั่นป่วนก็เงียบสงบลง ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนสู่ภาวะปกติอีกครั้ง

จ้าวอู่เจียงลืมตาขึ้น บัดนี้ตาดำและตาขาวของเขาเป็นประกายแวววาว

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมายาว ๆ

การเดินทางมายังสำนักศรัทธาราษฎรในครั้งนี้นับว่าเขาได้ประโยชน์มากมายจริง ๆ

นอกจากจะได้เรียนรู้วิชาสองผสาน เช่นเดียวกับอีกหลากหลายวิชาในคัมภีร์ปรสูตรของสำนักเต๋า

เขาก็ยังได้ครอบครองปราณกระบี่ของเป่ยจิ้งเฉิง ซึ่งถือว่าเป็นประโยชน์อย่างใหญ่หลวง จ้าวอู่เจียงรู้สึกมั่นใจมากว่าในขณะนี้เขาไม่ต้องกลัวผู้ใดอีกแล้ว

อีกทั้งพลังวิญญาณของเขามีความแข็งแกร่งมากกว่าเดิมนัก ซึ่งหมายความว่าเขาจะสามารถฝึกฝนบรรดาวิชาวิญญาณของสำนักเต๋าได้แล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน