ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 356

บทที่ 356 ดินปืน

จ้าวอู่เจียงยืนดูเนื้อหาจดหมายจากด้านข้าง เขาสามารถจินตนาการภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ในใจ

สัตว์สงครามที่แคว้นหนานเจียงส่งออกมาสู้รบนั้นคงจะถูกควบคุมโดยหนอนผีสาง

บางทีมนุษย์คงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดมากเกินไป พวกมันจึงไม่สามารถควบคุมได้ง่าย ๆ แต่ไม่ใช่กับสัตว์ป่าเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่าหนอนพิษสามารถควบคุมพวกมันได้อย่างง่ายดาย

เมื่อทหารของแคว้นหนานเจียงเข้าสู่สนามรบพร้อมกับสัตว์สงครามพวกนั้น พวกเขาก็กลายเป็นฝ่ายได้เปรียบกองทัพของแคว้นต้าเซี่ยหลายส่วนแล้ว

กองทัพแคว้นต้าเซี่ยมีเครื่องเหวี่ยงก้อนหิน ธนู และหน้าไม้ แต่ก็ไม่สามารถใช้สู้กับสัตว์สงครามเหล่านี้ได้เลย

หนอนพวกนี้กลัวไฟ กองทัพของแคว้นต้าเซี่ยจึงใช้ไฟในการต่อสู้

แต่ปรากฏว่าในสนามรบมีการจัดตั้งกังหันระบายน้ำ เห็นได้ชัดว่ากองทัพหนานเจียงเตรียมตัวรับมือการโจมตีมาเป็นอย่างดี ทั้งยังมีการลำเลียงน้ำจากแม่น้ำ ลำคลอง ทะเลสาบ และมหาสมุทรเข้ามาสู่คูน้ำที่ถูกขุดขึ้นมาในสมรภูมิ เพื่อใช้น้ำเหล่านั้นในการดับไฟโดยเฉพาะ

ในส่วนโอสถที่จ้าวอู่เจียงส่งไปให้เหล่าทหารใช้งาน แม้ว่าจะสามารถจัดการหนอนพิษที่ควบคุมสัตว์สงครามเหล่านั้นได้จริงๆ แต่ปรากฏว่าสัตว์สงครามเหล่านั้นก็ยังคงฆ่าผู้คนต่อไปด้วยสัญชาตญาณดิบ โดยไม่จำเป็นต้องมีการควบคุมจากหนอนพิษอีก

ด้วยเหตุนี้ การต่อสู้ครั้งแรกจึงจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของแคว้นต้าเซี่ย ดังนั้นพวกเขาจึงรีบล่าถอยกองทัพกลับมา พร้อมปิดประตูเมืองอย่างแน่นหนาและสร้างคูน้ำรอบกำแพงเมืองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ภูเขาในเขตแดนหนานเจียงมีผืนป่าหนาทึบ หนอนผีสางเหล่านั้นกลัวไฟ แต่บัดนี้เราไม่สามารถใช้ไฟโจมตีพวกมันได้ ถือว่าเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ”

แววตาของเซวียนหยวนจิ้งเย็นยะเยือก แม้การต่อสู้ครั้งแรกจะไม่ได้สำคัญอะไรนัก แต่ก็แสดงให้เห็นถึงจุดอ่อนที่กองทัพต้เซี่ยต้องเผชิญ และต้องรีบแก้ไขปัญหานี้ให้ได้โดยเร็ว

“พวกเราใช้ไฟในการโจมตีอย่างไรขอรับ?” จ้าวอู่เจียงสอบถามขึ้น

เสนาบดีกรมกลาโหมตอบกลับมาจากด้านข้างว่า

“เรานำลูกธนูมาพันผ้าไว้ที่ปลายด้านหนึ่งและจุ่มลงไปในน้ำมันสน ก่อนจะจุดไฟแล้วยิงออกไป”

เป็นการโจมตีที่ตื้นเขินมากเกินไป… จ้าวอู่เจียงหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“มีวิธีอื่นในการใช้ไฟโจมตีอีกหรือไม่?”

เสนาบดีกรมกลาโหมตอบกลับมาว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน