ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 393

บทที่ 393 ความใจกล้า

เจี๋ยสือจิ่วก้มศีรษะลงและประสานมือด้วยความเคารพ

เขาถอนหายใจ นึกเสียใจที่ตนเองมีฝีมือไม่มากพอ ขอบเขตพลังของเขาหยุดค้างอยู่ในขอบเขตปรมาจารย์ขั้นสูงมาตั้งแต่วัยเยาว์ และชีวิตนี้ก็คงไม่อาจเลื่อนขั้นไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว

กระนั้นเจี๋ยสือจิ่วก็เคยแข็งแกร่งพอที่จะคุ้มครองจ้าวอู่เจียง…เมื่อครั้งเขาอ่อนแอกว่านี้ ทว่าขณะนี้เขากลายเป็นผู้มีพลังอ่อนด้อยกว่าจ้าวอู่เจียงไปเสียแล้ว

ต้องกล่าวว่า จ้าวอู่เจียงเติบโตเร็วเกินไปต่างหาก อีกฝ่ายแข็งแกร่งเร็วมากเกินไป

การที่วันนี้ใต้เท้าจ้าวมานั่งอยู่หน้าประตูเมืองทิศใต้เพียงลำพัง เจี๋ยสือจิ๋วเดาได้ไม่ยากว่า เขาคงมาเพื่อรับมือกับศัตรูที่กำลังจะบุกรุก

ศัตรูคราวนี้แข็งแกร่งเกินกว่าเจี๋ยสือจิ่วจะรับมือไหว จ้าวอู่เจียงจึงสั่งให้กลุ่มเวรยามรวมถึงเจี๋ยสือจิ่วกลับเข้าไปในเมือง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีผู้บริสุทธิ์ได้รับลูกหลง

บุคคลที่คิดดีทำดีย่อมได้ดีเสมอ ฉะนั้นบุคคลที่มีจิตใจโอบอ้อมอารีและเป็นคนดีอย่างใต้เท้าจ้าว สวรรค์ก็ควรจะต้องคุ้มครองเช่นกันใช่หรือไม่?

เจี๋ยสือจิ่วหันชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนม้านั่งหน้าประตูเมืองอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจ เดินเข้าเมืองไปเงียบ ๆ

จ้าวอู่เจียงยังคงนั่งอยู่เช่นนั้น นั่งอยู่เพียงลำพังบนม้านั่งหน้าประตูเมืองทิศใต้ท่ามกลางทุ่งหิมะขาวโพลน ช่วงยามนี้เขาเหมือนเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกใบ

ชายหนุ่มกระชับเสื้อคลุมขนสัตว์ กอดขวดน้ำเต้าบรรจุสุรา ท่าทางเป็นกังวลเล็กน้อย

เขาไม่ได้กังวลว่าศัตรูที่กำลังจะมาถึงแข็งแกร่งเกินไปหรือไม่ แต่กังวลว่าถ้าไม่รีบดื่มสุรา สุราก็อาจจะเย็นชืดเอาได้

เมื่อสุราเย็นชืดย่อมสูญเสียรสชาติไปไม่น้อยแล้ว

…

ช่วงขณธเดียวกัน ตอนนี้มือพระกาฬทั้งห้าจากสุสานกระบี่มาถึงนอกนครหลวงในที่สุด

พวกเขามองเห็นชายหนุ่มผู้หล่อเหลาคนหนึ่งนั่งอยู่กลางหิมะ อีกฝ่ายนั่งถือขวดน้ำเต้าพลางยิ้มทักทายพวกเขา

“บุคคลผู้นี้คือจ้าวอู่เจียง ข้าเคยเห็นรูปวาดของเขา” มือพระกาฬอาอู่ยิ้มบอก

เขาพบว่านี่เป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่น้อย จ้าวอู่เจียงมารอพวกเขาอย่างนั้นหรือ? คงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วกระมัง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน