ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 41

บทที่ 41 ถ้าเป็นเจ้าก็ไม่เป็นไร

สัญญาระบุเอาไว้ว่า

หลิ่วหมางติดหนี้จ้าวอู่เจียงเป็นจำนวนเงินทั้งหมดเก้าพันตำลึงทอง

หลิ่วหมางรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ในสมองมีแต่คำว่า ‘ตำลึงทอง’ อยู่เต็มไปหมด

แน่นอนว่าจ้าวอู่เจียงเติมคำเข้าไปทีหลังเอง

หลิ่วว่านซานยืนตะลึงลานอยู่กับที่ ช่องว่างระหว่างตำลึงเงินกับตำลึงทองมากมายเกินไป

“ใต้เท้าจ้าวขอรับ คือว่า…”

หลิ่วหมางต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลิ่วว่านซานกลับห้ามเอาไว้

“ใต้เท้าจ้าวไม่ต้องเป็นกังวล พวกเราจะนำเงินมาใช้หนี้แน่นอน”

จ้าวอู่เจียงชำเลืองมองหลิ่วว่านซาน “ช่างมีความรับผิดชอบอย่างแท้จริง”

จ้าวอู่เจียงเดินผ่านประตูกรมพิธีการเข้าไปภายใต้การโค้งคำนับด้วยความรู้สึกผิดของหลิ่วว่านซานกับหลิ่วหมาง

ท่านเสนาบดีแห่งกรมพิธีการรีบวิ่งมาทันที เมื่อเจ้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยแจ้งให้รับทราบ ตรงเข้าจับไม้จับมือจ้าวอู่เจียงด้วยความร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง

“ใต้เท้าจ้าว ในที่สุดท่านก็มา!”

หลิ่วหมางเห็นภาพนั้นจากนอกประตู ความคิดที่จะแก้แค้นปลิวหายไปในทันใด เสนาบดีกรมพิธีการมีตำแหน่งเป็นขุนนางขั้นสาม แต่ยามได้พบหน้าจ้าวอู่เจียงก็ยังมีความเกรงอกเกรงใจถึงเพียงนี้ แล้วเขาจะสามารถแก้แค้นได้อย่างไร?

“องค์หญิงอยู่ที่ใด?” จ้าวอู่เจียงถามด้วยท่าทีสบายใจ

เสนาบดีกรมพิธีการยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ

“อยู่ในหอผิงคังขอรับ อารมณ์ไม่ดี วันนี้ก็ไม่รับอาหารเช้า เกรงว่าอีกไม่นานคงล้มป่วยเป็นแน่”

“พาข้าไปพบท่านเดี๋ยวนี้”

“ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้าจ้าวมีวิชาแพทย์ล้ำเลิศ พวกเราคงต้องรบกวนท่านแล้ว”

หลี่เฉินซวีมีดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง

ขันทีหนุ่มยิ้มตอบกลับไป

“ใต้เท้าหลี่เกรงใจกันเกินไปแล้ว นี่ก็ถือเป็นการทำงานรับใช้องค์ฮ่องเต้เช่นกัน”

พวกเขาทั้งสองคนเดินทางไปยังหอผิงคัง ผ่านอาคารบ้านเรือนมากมาย จนกระทั่งมาถึงหมู่ตึกรามที่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา นี่ไม่ใช่เพียงการคุ้มกันไม่ให้องค์หญิงได้รับอันตรายเท่านั้น แต่เป็นการป้องกันไม่ให้พระองค์หลบหนีออกไปอีกด้วย

ภายใต้การนำทางของเสนาบดีกรมพิธีการ เวรยามที่เฝ้าประตูก็รีบเปิดทางให้ เพียงไม่นาน จ้าวอู่เจียงกับหลี่เฉินซวีก็มาถึงห้องรับรองขององค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่

“ใต้เท้าจ้าว ต้องขอบคุณท่านมากจริง ๆ หลังจากวันนี้ไป กรมพิธีการจะเชิญท่านมาร่วมงานเลี้ยงเป็นการตอบแทน”

หลี่เฉินซวีถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ยังจำได้ดีถึงภาพที่จ้าวอู่เจียงเป็นผู้สร้างรอยยิ้มบนใบหน้าขององค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่ บัดนี้เมื่อจ้าวอู่เจียงมาอยู่ที่นี่ ความกังวลใจพลันสลายหายไปทันที

ขันทีหนุ่มพยักหน้า เคาะประตูห้องเบา ๆ พลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“องค์หญิง ขันทีจ้าวขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านใน ก่อนประตูห้องจะแง้มเปิดออก เผยให้เห็นถึงเสี้ยวหน้าอันงดงามขององค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “จ้าวอู่เจียง”

เสนาบดีกรมพิธีการถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นรอยยิ้มขององค์หญิง เขาก็ทราบได้ทันทีว่าตนขอความช่วยเหลือถูกคนแล้ว

“ใต้เท้าจ้าว ข้าขอตัวก่อน ในกรมยังมีเรื่องต่าง ๆ ให้จัดการอีกมากมาย รบกวนท่านช่วยตรวจพระวรกายองค์หญิงด้วย”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้าก่อนจะถูกองค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่ลากเข้าไปในห้องทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน