ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 431

บทที่ 431 เชื่อข่าวลือมากกว่าความจริง

จ้าวเหยียนซือปรารถนาที่จะสืบทอดตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ประจำเมืองจูเป่ยต่อจากบิดาของตน

กระนั้นเขาก็ไม่ได้อยากรับตำแหน่งด้วยวิธีการนี้ สิ่งนี้จะกลายเป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับวงศ์ตระกูลเป็นอย่างยิ่ง และในเวลาเดียวกัน มันก็จะทำให้ขวัญกำลังใจของเหล่าทหารเกิดความสั่นคลอนด้วย

ทว่าจ้าวเหยียนซือก็จำเป็นต้องบังคับให้ตู๋กูเทียนชิงมอบตำแหน่งให้ เพื่อความมั่นคงโดยรวมของกองทัพ

หรือว่าเขาควรจะรออีกสักหน่อยดีเล่า? รอให้ยืนยันข่าวลือจนแน่ใจก่อน เมื่อถึงตอนนั้นตู๋กูเทียนชิงก็จะมาโทษเขาไม่ได้แล้ว… ขณะครุ่นคิด จ้าวเหยียนซือก็ต่อยอากาศอย่างหนักหน่วง จนมวลอากาศกระจายตัวและสั่นไหว

…

“รอคอย? รอคอยอันใด? ไม่ต้องรอคอยอันใดอีกแล้ว เขาไม่มาหรอก” ภายในห้องรับรองบนชั้นสองของหอสุราไป๋หยวน ตู๋กูเทียนชิงกำลังลากซงจางเข้าไปยังด้านหลัง ไม่เพียงเขาต้องการจะระบายพิษออกไปเท่านั้น แต่ท่านแม่ทัพใหญ่ยังต้องการระบายไฟปรารถนาออกไปด้วย…

จ้าวอู่เจียงนั่งดื่มสุราอยู่ไม่ไกลและยกจอกสุราให้แก่พวกเขา

ซงจางหันหน้ามามองและพูดว่า “แต่ถ้าเราไม่พาจ้าวอู่เจียงไปด้วย นี่ไม่เท่ากับพวกเราปล่อยปละละเลยเขาไปหน่อยหรือ?!” ซงจางพูดออกมาเสียงดัง

“น้องจ้าว ท่านจะไม่มาด้วยกันจริง ๆ หรือ?”

จ้าวอู่เจียงยิ้มกว้างแล้วส่ายหน้า เขามาเพื่อดื่ม ไม่ได้มาเพื่อเด็ดบุปผา อีกอย่างเขาเคยเจอยอดบุปผางามมาแล้วทุกชนิด บุปผาข้างทางเช่นนี้ไม่ได้ทำให้เขาตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาของตู๋กูเทียนชิง จ้าวอู่เจียงยังคงเป็นขันทีและตัวตนที่แท้จริงของเขาก็ยังไม่ได้รับการเปิดเผย

ด้วยเหตุนี้เอง ตู๋กูเทียนชิงจึงไม่ได้ชักชวนจ้าวอู่เจียงเข้าไปเล่นสนุกกับเหล่าสาวงามด้วยกันเช่นที่ชักชวนซงจาง

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าซงจางกลับสะบัดมือหลุดออกมาจากตู๋กูเทียนชิง เดินโซซัดโซเซเข้าหาจ้าวอู่เจียง พยายามเกลี้ยกล่อมด้วยความกระตือรือร้น

“น้องจ้าว เจ้ารู้หรือไม่ว่าในหอสุราไป๋หยวนแห่งนี้ มีสตรีที่มาจากชาวเผ่าโหลวหลานอยู่ด้วยนะ”

“ให้ตายเถอะ ขาอันเรียวยาวของพวกนางแทบจะทำให้ผู้คนลุ่มหลงจนบ้าตาย เวลาที่พวกนางส่งเสียงร้องอย่างมีความสุขก็ให้ความรู้สึกแตกต่างไม่เหมือนผู้ใด เจ้าไม่อยากสัมผัสประสบการณ์ดูบ้างหรือ?”

จ้าวอู่เจียงยังคงยิ้มและส่ายหน้า เขาเคยสัมผัสสตรีจากต่างแดนมาแล้ว เวลาที่เขาร่วมรักกับองค์หญิงแห่งแคว้นไป๋เยว่ บางครั้งนางก็จะควบคุมตนเองไม่ได้และพูดภาษาบ้านเกิดออกมา ซึ่งจ้าวอู่เจียงไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย เขารับรู้เพียงเสียงครางปานจะขาดใจเท่านั้น

ถึงเขาจะไม่เข้าใจ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เคยสัมผัส

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน