ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 443

บทที่ 443 สุราและนารี

หรือว่าความจริงแล้วจ้าวอู่เจียงจะมีขอบเขตพลังยุทธ์สูงล้ำกว่าองครักษ์เหล่านั้น?

ซงจางคิดอยู่ในใจ แต่แล้วก็รีบปฏิเสธความคิดนี้ไปอย่างรวดเร็ว

จ้าวอู่เจียงน่าจะมีตัวตนไม่ธรรมดาในนครหลวงมากกว่า ครั้งนี้ที่เขาต้องการออกไปสำรวจพื้นที่การทำสงครามของพวกชาวเผ่าโหลวหลาน ก็อาจจะเป็นภารกิจลับบางอย่างที่ได้รับมอบหมายมาจากฮ่องเต้ก็เป็นได้กระมัง?

เมื่อซงจางคิดได้เช่นนี้ก็รู้สึกว่ามีเหตุผล เขาเป็นคนที่มีไหวพริบมากกว่าตู๋กูเทียนชิงและจ้าวเหยียนซือ จึงสามารถไต่เต้าขึ้นมาเป็นนายกองได้สำเร็จท่ามกลางทหารจำนวนหลายพัน นี่ย่อมเป็นสิ่งยืนยันว่าซงจางเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมอย่างแท้จริง

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เพียงพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของจ้าวอู่เจียง ที่ซงจางไม่ได้พูดอะไรออกมานั้น ก็เพราะคนที่จะตัดสินใจขั้นเด็ดขาดในเรื่องนี้ย่อมต้องเป็นตู๋กูเทียนชิง เขาจึงไม่อยากจะทำเกินหน้าที่โดยไม่ได้รับอนุญาตก่อน

จ้าวอู่เจียงส่งสัญญาณกลับไปบอกซงจางว่าเขาอยากจะออกไปสืบข่าว พวกชาวเผ่าโหลวหลานที่นอกเมืองด้วยตัวเองจริง ๆ นอกจากนี้เขายังอยากจะออกไปเห็นสมรภูมิรบด้วยตาของตนเอง เพราะยิ่งรู้ข้อมูลมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งสามารถวางแผนการได้อย่างแยบยลมากขึ้นในอนาคต

และอีกหนึ่งเหตุผลก็คือ จ้าวอู่เจียงยังไม่เคยเห็นดินแดนอื่นนอกจากแผ่นดินต้าเซี่ยมาก่อน ฉะนั้นเขาก็อยากจะเห็นเช่นกันว่า แผ่นดินของชาวเผ่าโหลวหลานนั้นมีหน้าตาเป็นอย่างไร

และเหตุผลสุดท้าย ด้วยความที่ฝึกวิชาเพ่งปราณและมีความเข้าใจต่อวิชานี้ลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในช่วงเวลาระหว่างนี้ จ้าวอู่เจียงเคยทอดสายตาไปยังทิศเหนือของเมืองจูเป่ยและได้เห็นปราณที่มีสีสันสดใสลอยขึ้นมา เขารู้สึกว่าพวกมันน่าจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ต่อตัวเอง หรือไม่ก็มีประโยชน์ต่อแผ่นดินต้าเซี่ยเป็นอย่างยิ่ง

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้”

หลังจากนิ่งเงียบอยู่งาน ตู๋กูเทียนชิงก็กล่าวขึ้นมาอย่างผ่อนคลายในที่สุด

เขารู้แล้วจ้าวอู่เจียงเป็นคนที่ระมัดระวังและมีความตื่นตัวสูง ทุกเรื่องราวที่กระทำย่อมต้องมีเหตุผลรองรับ ในเมื่ออีกฝ่ายยืนยันว่าจะออกไปสำรวจนอกเมืองให้ได้ งั้นก็คงมีเหตุผลที่เขาไม่รู้และไม่สมควรขัดขวางเด็ดขาด

ตู๋กูเทียนชิงกล่าวเสริมว่า

“พาองครักษ์ที่มีพลังอยู่ในขอบเขตปรมาจารย์ระดับสูงไปกับท่านอีกคนเถอะ ยิ่งพาไปหลายคนก็ยิ่งวางใจได้มากขึ้น”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า

“ถ้าน้องจ้าวเข้าสู่เขตแดนของเผ่าโหลวหลานได้จริง ๆ ไม่ทราบว่าท่านสามารถพูดภาษาในสำเนียงของพวกมันได้หรือไม่?” ซงจางถามขึ้นมาอย่างกะทันหันด้วยความเป็นกังวล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน