ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 444

บทที่ 444 ก้าวแรกสู่บันไดสวรรค์

เมืองจูเป่ย หอสุราไป๋หยวน ลานด้านหลัง

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่บนม้านั่งหินภายในลานด้านหลัง เขากำลังชื่นชมดอกเหมยในฤดูหนาวและหิมะที่ปกคลุมทั่วลานกว้าง พร้อมกับดื่มสุราร้อนอุ่น

ขณะนี้ แม้เมืองจูเป่ยจะดูเงียบสงบ แต่ในความเป็นจริงนั้นทุกสิ่งทุกอย่างกำลังอยู่ในขั้นตอนเตรียมการขั้นสุดท้ายเพื่อรับมือกับสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น

อีกไม่ถึงสิบวัน ฤดูหนาวก็จะจบลงและเป็นจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิ

ไม่ว่าจะเป็นชาวเผ่าโหลวหลานหรือแคว้นหนานเจียง ทั้งสองเผ่าพันธุ์ต่างก็ให้ความเคารพต่อฤดูใบไม้ผลิเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาต่างบูชาเทพเจ้าประจำฤดูใบไม้ผลิ ที่เชื่อว่าคอยปกป้องคุ้มครองผู้คนและแผ่นดินเกิดมาโดยตลอด

เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึงก็จะเป็นช่วงที่หมาป่าหิมะ หนึ่งในสัตว์สงครามของชาวเผ่าโหลวหลานแข็งแกร่งมากที่สุดของปี

นอกจากนี้ พวกหนอนพิษของฝั่งหนานเจียงก็จะตื่นขึ้นมาจากการจำศีล และกลายเป็นอาวุธที่มีอานุภาพทำลายล้างรุนแรงมากขึ้น

เมื่อถึงตอนนั้น แผ่นดินต้าเซี่ยจะต้องรับมือกับการโจมตีอย่างรุนแรงจากทั้งแดนเหนือและแดนใต้

อีกทั้งทะเลที่เป็นน้ำแข็งก็จะละลาย ชาวโพ้นทะเลจะใช้โอกาสนี้ยกกองเรือเข้ามาเทียบชายฝั่ง บุกโจมตีต้าเซี่ยด้วยเช่นกัน

บัดนี้ฤดูใบไม้ผลิยังมาไม่ถึง แต่บรรยากาศของฤดูใบไม้ผลิได้มาถึงแล้ว เปลวไฟแห่งสงครามอันร้อนแรงลุกโชนไปทุกหนทุกแห่ง

เสียงร้องโหยหวน เสียงหอบหายใจ เสียงกระแทกกระทั้น เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด เสียงร้องขอความเมตตา และเสียงหัวเราะเหยียดหยามจากการแข่งขันระหว่างตนเองกับห้องข้างเคียง สรรพเสียงเหล่านั้นต่างลอยตามสายลมมาถึงลานด้านหลังอย่างชัดเจน

จ้าวอู่เจียงส่ายหน้าและยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาคิดถึงบรรดาสาวงามและคนสนิทของตนเองยิ่งนัก

ซูฮัวอีผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดใจ กู้เหนียนหยวนที่มีความงดงามบริสุทธิ์ หลี่ชานซีผู้มีความสดใสของวัยเยาว์ ฮ่องเต้หญิงผู้สง่างามและสูงส่งในวังหลวง และแม่ชีประจำสำนักเต๋าผู้เร่าร้อน…

พวกนางต่างเป็นสตรีที่ได้เจอกับเขาระหว่างเส้นทางแห่งชีวิต…

ภาพของพวกนางชัดเจนอยู่ในจิตใจ จ้าวอู่เจียงระบายลมหายใจยาวแรงออกมา พร้อมรู้สึกคิดถึงบ้านเล็กน้อย

เขาอยากกลับ ‘บ้าน’ ที่อยู่ในนครหลวง

นอกจากนี้เขายังกังวลเรื่องคำสาปของฮ่องเต้หญิง กังวลเกี่ยวกับลูกน้อยในครรภ์ของตู๋กูหมิงเยว่ พวกนางต่างอยู่ห่างไกลออกไปหลายพันลี้ แต่ความกังวลของเขาก็สามารถเดินทางไกลหลายพันลี้ได้เช่นกัน

ทันใดนั้นเอง เสียงคำรามพลันดังมาจากห้องด้านข้าง เช่นเดียวกับเสียงการท่องคำศัพท์

จ้าวอู่เจียงยิ้มออกมาทันทีและได้แต่ส่ายหน้าอีกครั้ง คิดไม่ถึงเลยว่าซงจางจะตั้งใจเรียนภาษาโหลวหลานจากที่นี่จริง ๆ ถ้ามีความตั้งใจขนาดนี้ ทำไมไม่ไปเรียนในดินแดนของชาวเผ่าโหลวหลานเลยเล่า?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน