ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 445

บทที่ 445 หมาป่ากำลังมา

การเคลื่อนไหวของหิมะไม่ได้ผิดปกติไปจากการเคลื่อนไหวตามธรรมชาติในบริเวณนี้

การหยิบยืมพลังจากฟ้าดินเช่นนี้ เป็นก้าวแรกสู่การเลื่อนขั้นสู่ขอบเขตเทวะ

จ้าวอู่เจียงฝึกฝนวิชาปราณไร้วิญญาณและวิชาทองคำไร้พ่าย เขาได้รับ ‘พลัง’ ที่สะสมไว้ตลอดหลายสิบปีของเป่ยจิ้งเฉิง นอกจากนี้เขายังฝึกวิชาเต๋าตามคัมภีร์ปรสูตร อีกทั้งในร่างกายยังมีปราณกระบี่จำนวนมหาศาล

ช่วงขณะนี้ เท้าของเขาสามารถสัมผัสขอบเขตเทวะได้อีกครั้ง

แม้จ้าวอู่เจียงจะไม่ทราบว่าขอบเขตเทวะแข็งแกร่งเพียงใด เพราะเขายังไม่เคยเผชิญหน้าผู้ที่อยู่ในขอบเขตเทวะมาก่อน

ทว่าจากการคำนวณในใจ ชายหนุ่มมั่นใจว่าความแข็งแกร่งของตนเองในขณะนี้ ถ้าไม่ใช่ผู้ที่อยู่ในขอบเขตเทวะระดับสูง เขาก็ไม่ต้องกลัวใครอีกแล้ว

แต่แน่นอนว่าผู้ที่อยู่ในขอบเขตเทวะได้นั้นย่อมไม่ใช่ชนชั้นธรรมดา การที่พวกเขาสามารถบรรลุขอบเขตเทวะได้ ย่อมมีความพิเศษเหนือคนธรรมดาอย่างแน่นอน

…

หลังจากอธิบายและเตรียมตัวเรียบร้อย จ้าวอู่เจียงพร้อมด้วยเจี๋ยเอ้อร์ซานกับเจี๋ยสือจิ่วก็เดินออกจากประตูเมืองจูเป่ย มุ่งหน้าขึ้นเหนือไปยังทิศทางดินแดนของชาวเผ่าโหลวหลาน

ชายหนุ่มหันกลับไปมองประตูเมือง ณ เขตชายแดน ประตูเมืองเป็นสีน้ำตาลแดง และเต็มไปด้วยความเก่าแก่ทางประวัติศาสตร์

หอคอยบนกำแพงเมืองเชื่อมต่อกันมาจนถึงประตูเมือง เมื่อมองจากมุมนี้พวกมันดูสูงเสียดฟ้า กำแพงเมืองดูยิ่งใหญ่ราวกับภูผาสีดำทมิฬ มันแทบไม่ต่างไปจากยักษ์ใหญ่ที่มีลำตัวเป็นเกล็ดสีดำซึ่งกำลังเงยหน้าท้าทายท้องฟ้าเลย

ครืน! ครืน!

เสียงการเคลื่อนไหวดังสนั่น ประตูเมืองขนาดใหญ่กำลังปิดลงอย่างช้า ๆ

สายลมและหิมะรุนแรงมากขึ้น จ้าวอู่เจียงกระตุกสายบังเหียน มุ่งหน้าสู่ดินแดนที่เต็มไปด้วยหิมะทางทิศเหนือ เขาและองครักษ์มังกรอีกสองคนขี่ม้าเรียงแถวหายไปในม่านหิมะและสายลม

เมื่อมองจากสันกำแพงเมืองจูเป่ย ดวงตาของตู๋กูเทียนชิงกับจ้าวเหยียนซือฉายแววเคร่งเครียด พวกเขาจ้องมองแผ่นหลังของจ้าวอู่เจียงและองครักษ์ทั้งสองที่ห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ

แม้องครักษ์ทั้งสองจะอยู่ในขอบเขตปรมาจารย์ แต่พวกเขาก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน