ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 455

บทที่ 455 หนี่ผูซา

เด็กสาวผมเงินสะบัดศีรษะสองครั้ง เส้นผมอ่อนนุ่มตกลงมาบนหน้าอกของจ้าวอู่เจียง ทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย

ชายหนุ่มจับประเด็นสำคัญจากคำพูดของกู่หลีเขอลี่ได้ ไม่ใช่คำว่านายเหนือหัว แต่เป็นคำว่า ‘จำศีลไม่ฟื้นตื่น’

มันเตือนให้เขานึกถึงเนื้อหาในจดหมาย ที่หยางเมียวเจิ้นผู้เป็นธิดาเทพของสำนักศรัทธาราษฎรส่งกลับมา ในจดหมายฉบับนั้น หมอดูเทวดาประจำสำนักศรัทธารราษฎรได้เอ่ยถึงบุคคลที่ถูกเรียกว่า ‘เขา’

คนคนนั้นก็ดูเหมือนจะหลับใหลไม่ฟื้นตื่นอยู่เช่นกัน

หรือว่าหมาป่าเทพเจ้าอะไรนี่ก็จะหลับใหลในลักษณะเดียวกัน?

จ้าวอู่เจียงคาดเดาเอาจากชื่อเรียก ว่ามันคงเป็นตำแหน่งผู้นำเผ่าโหลวหลานที่ตั้งกันขึ้นมาเองอย่างแน่นอน แต่เมื่อได้ยินเด็กสาวผมเงินกล่าวคำว่าจำศีลไม่ฟื้นตื่นขึ้นมา เขาก็รู้แล้วว่าตนเองอาจจะเข้าใจไม่ถูกต้อง

“หมาป่าเทพเจ้า เขาคือเทพเจ้าจริงหรือ?” จ้าวอู่เจียงถามออกไปโดยไม่รู้ตัว

เด็กสาวพยักหน้า

แม้จะได้รับคำตอบยืนยัน แต่จ้าวอู่เจียงก็รู้ดีว่าในโลกนี้เทพเจ้าไม่มีจริง และเขาเองก็ยังมีหลักคิดแบบคนยุคใหม่ที่เชื่อมั่นว่า ทุกอย่างต้องอธิบายได้ทางวิทยาศาสตร์

อย่างเช่นหมาป่าเทพเจ้าอาจจะเป็นชื่อตำแหน่ง หรือเป็นวัตถุที่เป็นตัวแทนของผู้นำชนเผ่าโหลวหลาน ใครก็ตามที่ได้ครอบครองของสิ่งนั้นก็จะได้เป็นผู้นำชนเผ่าคนต่อไป ทำหน้าที่เป็นตัวแทนเทพเจ้า คอยดูแลผู้คน และนำพาชีวิตที่สุขสบายมาสู่ชนเผ่า อะไรทำนองนั้น

“เสี่ยวไป๋ มันเป็นหมาป่าหิมะ” กู่หลีเขอลี่อธิบายต่อไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“มันฉลาดมากกว่าพวกวัว แกะ ม้า กระต่าย และสัตว์อีกหลายชนิดในเขตทุ่งกว้างของพวกเรา เพราะว่ามันเป็นทายาทของหมาป่าเทพเจ้า มีสายเลือดของหมาป่าเทพเจ้าอยู่ในร่างกาย แต่บัดนี้มันยังปลุกพลังไม่ได้ มันต้องรอจนถึงปีหน้า จึงจะได้เข้ารับการทำพิธีโดยท่านนักบวช และเมื่อมันสามารถปลุกพลังของหมาป่าเทพเจ้าขึ้นมาได้ มันก็จะเฉลียวฉลาดและแข็งแกร่งมากกว่าตอนนี้หลายเท่า”

จ้าวอู่เจียงเคยเห็นเสี่ยวไป๋ที่เป็นองครักษ์ผู้จงรักภักดีของนางมาแล้ว มันสามารถกระโดดหลบลูกธนูได้อย่างปราดเปรียว มีร่างกายที่แข็งแกร่ง มันนำกู่หลีเขอลี่ขี่หลัง วิ่งหลบหนีการตามล่า ของชาวเผ่าจินจางผู้ป่าเถื่อนมาได้เป็นระยะทางยาวไกล

ตอนที่จ้าวอู่เจียงซ่อนตัวดูเหตุการณ์อยู่ในม่านหิมะ เขาก็รู้สึกสงสัยอยู่เสมอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน