ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 456

บทที่ 456 คาดเดาจากข้อมูล

“หนี่ผูซา ใช่แล้ว…” เด็กสาวผมเงินกู่หลีเขอลี่ถามอีกครั้ง “หนี่ผูซาเป็นหนึ่งในเทพเจ้าของชาวต้าเซี่ยใช่หรือไม่?”

จ้าวอู่เจียงลูบไล้มือไปบนเรือนร่างนวลเนียนของกู่หลีเขอลี่โดยไม่รู้ตัวพร้อมกับพยักหน้า

เด็กสาวรีบปัดมือของจ้าวอู่เจียง ทั้งรู้สึกโกรธแค้นและเขินอาย นางพบว่ามือของจ้าวอู่เจียงมักจะเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลายามใช้ความคิด

หนี่ผูซา หนี่อวี๋ซื่อ หากนี่คือสิ่งที่เป็น ‘เขา’ ซึ่งเจ้าสำนักศรัทธาราษฎรเคยเอ่ยถึง ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาผู้นี้ถึงต้องสาปตระกูลเซวียนหยวนแห่งแคว้นต้าเซี่ยด้วย?

แล้วถ้าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทำไมถึงต้องจำศีลไม่รู้ตื่น? หรือว่ากำลังจำศีลเพื่อรอคอยอะไรบางอย่าง?

ยิ่งจ้าวอู่เจียงคิดหัวใจก็ยิ่งเต้นเร็ว มือของเขาก็อยู่ไม่สุขมากขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้น เจ้าของร่างบอบบางในอ้อมแขนก็ตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะส่งเสียงร้องออกมา

นั่นเองเขาจึงได้สติและรีบพูดว่า

“ขออภัย…”

ใบหน้าของกู่หลีเขอลี่กลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความอับอาย ดวงตาจ้องมองเขาอย่างดุร้าย

“ในเมื่อสายลมและหิมะสงบลงแล้ว ข้ากับเสี่ยวไป๋ก็จะเดินทางกลับเผ่าอวี้จางแล้ว”

กู่หลีเขอลี่ต้องการจะดิ้นรนอีกครั้ง แต่จ้าวอู่เจียงกลับปล่อยมือที่กำลังโอบกอดนางอยู่อย่างกะทันหัน เด็กสาวจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่จังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นนั้น นางก็ถูกชายหนุ่มดึงกลับไปโอบกอดในอ้อมแขนเช่นเดิม

“รอให้หิมะหยุดตกก่อนเถอะ” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยนและถามต่อไปว่า

“ผู้ใดเป็นคนเขียนคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้า?”

“ท่านผู้นำเผ่า ตอนนั้นยังไม่มีการแบ่งแยกว่าเป็นชาวเผ่าอวี้จางและชาวเผ่าจินจาง ว่ากันว่าท่านผู้นำเผ่าเป็นผู้ก่อตั้งเผ่าโหลวหลานขึ้นมาพร้อมกับหมาป่าเทพเจ้า เขาทิ้งม้วนคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ก่อนที่ตนเองจะหายตัวไป”

สองแก้มของกู่หลีเขอลี่ยังคงเป็นสีชมพู การกระทำเมื่อสักครู่นี้ของจ้าวอู่เจียงนอกจากจะทำให้นางรู้สึกเขินอายสุดขีดแล้ว ยังทำให้นางรู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้อีกด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน