ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 457

บทที่ 457 เล่านิทานให้ฟัง

กู่หลีเขอลี่องค์หญิงของชาวเผ่าอวี้จางไม่พอใจการโจมตีของจ้าวอู่เจียง แขนขาของนางสั่นไหว ส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ

นางไม่อยากตอบรับ…

ทว่าก็ไม่อยากปฏิเสธ…

สุดท้ายใบหน้าก็เหยเกเล็กน้อย คิ้วขมวดมุ่น ส่งเสียงครางในลำคอ พร้อมโอบกอดตอบรับและครวญคราง

เด็กสาวรู้สึกว่าการสัมผัสของจ้าวอู่เจียงมีผลต่อตนเองเป็นอย่างยิ่ง

สายฝนโปรยปรายใส่หมู่พฤกษา แล้วทุกอย่างก็จบสิ้นลง กู่หลีเขอลี่นอนหมดแรงซบอกของจ้าวอู่เจียง ต้นไม้ใบหญ้าเอนลู่ ทุ่งหญ้าทางด้านล่างกลายเป็นแอ่งน้ำเจิ่งนอง

นอกถ้ำในทุ่งน้ำแข็ง ยังคงมีหิมะตกหนัก สายลมพัดแรง

ใบหน้าของกู่หลีเขอลี่ยังมีสีแดงระเรื่อ ดวงตากลมโตสีน้ำเงินเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา จ้าวอู่เจียงกอดนางอย่างเกียจคร้าน ริมฝีปากสีแดงสดของนางเอ่ยว่า

“จ้าวอู่เจียง ท่านเล่าเรื่องเกี่ยวกับดินแดนต้าเซี่ยให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่? บางทีในอนาคตข้าอาจได้ไปที่นั่น…”

“เจ้าอยากรู้เรื่องใดเล่า?” จ้าวอู่เจียงม้วนเส้นผมสีเงินของนางเล่น

“ก็อย่างเช่น… สำนวนของชาวต้าเซี่ย วรรณกรรมที่โด่งดังของพวกท่าน อะไรทำนองนั้น” เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

จ้าวอู่เจียงจึงพยายามนึกถึงสำนวนจีนหรือวรรณกรรมที่ตนเองพอจะจำได้ขึ้นใจ

“สรุปก็คือเจ้าอยากฟังนิทานใช่ไหม?”

“ใช่” กู่หลีเขอลี่พยักหน้า สีหน้าอ่อนโยน นางชื่นชอบบุคลิกของจ้าวอู่เจียง เขามีความสุขุม ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายและสงบสุข

“ได้สิ” ชายหนุ่มคิดอะไรบางอย่างเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“งั้นข้าจะเล่านิทานเกี่ยวกับหยกชิ้นหนึ่งให้เจ้าฟัง”

ดวงตาของกู่หลีเขอลี่เบิกกว้างด้วยความคาดหวัง นางชื่นชอบและปรารถนาจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมของชาวต้าเซี่ยมานานแล้ว

“กาลครั้งหนึ่ง…” จ้าวอู่เจียงเริ่มต้นเล่านิทาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน