ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 458

บทที่ 458 โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง

ภายใต้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหิมะและสายลม ทุ่งน้ำแข็งกว้างใหญ่ไพศาล

เจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋วิ่งเล่นอยู่บนทุ่งน้ำแข็งอย่างมีความสุข

อากาศหนาวเย็นไม่เป็นผลกับมันแม้แต่น้อย แต่เนื่องจากกลัวว่าอาการบาดเจ็บจะกำเริบ เสี่ยวไป๋จึงไม่กล้าวิ่งเร็วมากเกินไป

ส่วนสหายของมันอย่างเจ้าม้าเสี่ยวหงก็เอาแต่ยืนนิ่ง ตากหิมะมาสองชั่วยามแล้ว หิมะยังไม่เบาลงเลย ไม่ทราบเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กสาวและนายท่านของมันในถ้ำแห่งนั้นบ้าง

เสี่ยวไป๋ก็กำลังคิดสงสัยเช่นกัน

หรือว่าพวกเขากำลังทำการรักษา? แต่ถ้าเป็นเพียงการรักษาจริง ๆ ทำไมเสี่ยวหงกับมันถึงต้องถูกไล่ออกมาอยู่ข้างนอกด้วย?

เมื่อนึกถึงชาวเผ่าอวี้จาง ทุก ๆ ปีในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ทุกสิ่งอย่างจะกลับคืนสู่ความมีชีวิตชีวา เสี่ยวไป๋จะได้เกลือกกลิ้งอยู่บนทุ่งกว้างพร้อมกับฝูงหมาป่าสาว ๆ โดยมีชาวเผ่าอวี้จางยืนมองอยู่ตลอดเวลา มันก็ไม่เห็นว่าตนเองจะต้องไล่พวกมนุษย์ออกไปเลย?

มนุษย์ช่างเป็นสัตว์ที่หน้าไหว้หลังหลอกจริง ๆ เสี่ยวไป๋เดินตากลมอยู่ในม่านหิมะ กองหิมะบนพื้นดินเริ่มทับถมสูงมากขึ้นเรื่อย ๆ

มันส่งเสียงเห่าสองครั้งเป็นการเรียกเสี่ยวหง

ตอนนี้ไม่ทราบเลยว่าเสี่ยวหงวิ่งหายไปที่ใดแล้ว

เมื่อชั่วยามก่อน พวกมันวิ่งเล่นอยู่ด้วยกันจนเบื่อหน่าย แต่ด้วยความที่เสี่ยวไป๋เป็นจ่าฝูงจนเคยชิน มันจึงมีนิสัยผู้นำติดตัวตลอด เสี่ยวไป๋ส่งเสียงเห่าให้เสี่ยวหงออกไปตรวจสอบพื้นที่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ เพื่อดูว่ามีการปิดล้อมของชาวเผ่าจินจางบ้างหรือไม่

ในความคิดเห็นของเสี่ยวไป๋ผู้เป็นทายาทของหมาป่าเทพเจ้า มันรู้ดีว่าชาวเผ่าจินจางต้องไม่ส่งคนออกมาตามล่ากู่หลีเขอลี่เพียงเจ็ดคนอย่างแน่นอน พวกมันย่อมมีแผนการสำรอง อย่างเช่นการวางกำลังคนปิดล้อมเส้นทางที่จะใช้เดินทางกลับสู่อาณาเขตของชาวเผ่าอวี้จาง รวมไปถึงเส้นทางที่จะใช้หลบหนีออกนอกเขตทุ่งกว้างอีกด้วย

เพราะว่ามนุษย์เป็นสัตว์ที่เจ้าเล่ห์และร้ายกาจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน