ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 459

บทที่ 459 การไล่ล่าและกำลังเสริม

ก่อนหน้านี้เสี่ยวหงย่อมเข้าใจว่าเสี่ยวไป๋มีเจตนาดี แต่ตัวมันเองไม่อยากแบกเสี่ยวไป๋วิ่งไปด้วย

เหตุผลแรก เสี่ยวไป๋ได้รับการรักษาจากนายท่านของมัน อาการบาดเจ็บเกือบจะหายดีแล้ว เสี่ยวไป๋สามารถวิ่งได้ด้วยตนเองอย่างไม่มีปัญหา

เหตุผลที่สอง แทนที่จะเสี่ยงไปกันสองตัว สู้มันออกไปสำรวจเพียงตัวเดียวดีกว่า

จ้าวอู่เจียงเป็นนายท่านของมัน ชายหนุ่มเป็นคนเลือกมันมาเองกับมือจากม้าหลายร้อยตัว เสี่ยวหงติดตามจ้าวอู่เจียงเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ ผจญภัยไปทั่วทุกสารทิศ เคยเจอม้าของเหล่ายอดฝีมือมาแล้วมากมาย

มันเคยไปถึงเมืองหลันโจว เคยเดินทางไปถึงเมืองอวิ๋นโจว และเดินทางมาที่เมืองจูเป่ยได้อย่างไม่มีปัญหา อีกทั้งในขณะนี้มันก็ออกมาผจญภัยอยู่ในเขตชายแดนอีก

เสี่ยวหงได้รับประสบการณ์และมีเรื่องให้เรียนรู้มากมาย เจ้าม้าจึงซึมซับนิสัยชอบทำอะไรเพียงคนเดียวของนายท่านมาโดยไม่รู้ตัว

ยิ่งกว่านั้น เสี่ยวหงก็รู้สึกอยู่เสมอว่าเจ้าหมาป่าเสี่ยวไป๋เป็นสัตว์ที่ค่อนข้างโง่เขลา มันไม่ต่างไปจากหมาบ้านที่นายท่านเคยเล่าให้มันฟัง หมาบ้านนั้นเรียกว่าสายพันธุ์ฮัสกี้

ดังนั้นเสี่ยวหงจึงออกไปสำรวจเขตแดนตะวันออกเฉียงเหนือเพียงลำพัง และมันก็พบว่ามีกลุ่มคนชาวโหลวหลานปิดล้อมเส้นทางอยู่จริง ๆ

แต่มันบอกไม่ได้ว่าคนกลุ่มนั้นเป็นชาวเผ่าจินจาง หรือว่าชาวเผ่าอวี้จางกันแน่

ทั้งหมดที่เจ้าม้ารู้ก็คือเมื่อคนกลุ่มนั้นเห็นมัน พวกเขาก็แตกตื่นตกใจ ยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรออกมาสักคำ คนกลุ่มนั้นก็หยิบธนูคว้าหน้าไม้ เปิดฉากโจมตีใส่เสี่ยวหงอย่างไม่ลังเล

ภายหลังระหว่างการหลบหนี เสี่ยวหงจึงได้รู้ว่าต่อให้พูดคุยกันไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะมนุษย์เหล่านั้นจะมาฟังภาษาม้าเข้าใจได้อย่างไร

ในโลกนี้มีคนไม่มากที่จะมีสติปัญญาสูงล้ำอย่างเช่นนายท่านของมัน และสามารถเข้าใจคำพูดของมันได้

แม้แต่เจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน ก็ยังเอ่ยปากบอกว่านายท่านของมันเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยม มีจิตวิญญาณที่สูงส่ง

เสี่ยวหงเร่งความเร็วเต็มอัตรา วิ่งฝ่าสายลมและหิมะไปยังถ้ำที่นายท่านและเด็กสาวใช้ซ่อนตัว

ส่วนเสี่ยวไป๋ก็ยังคงวิ่งตามเสี่ยวหงมาทางด้านหลังติด ๆ ความจริงถ้าเสี่ยวหงอยากเร่งความเร็วมากกว่านี้ แม้แต่ม้าเหงื่อโลหิตก็ยังไม่สามารถเอาชนะมันได้ด้วยซ้ำ

เสี่ยวหงเชื่อว่าถ้ากลุ่มคนที่ไล่ล่าในขณะนี้ได้เจอกับนายท่านของมัน ไม่ว่าพวกเขาจะมาจากชนเผ่าใด คนเหล่านั้นก็ต้องก้มหัวให้นายท่านของมันอย่างแน่นอน

เมื่อเป็นเช่นนั้นมันกับเสี่ยวไป๋ก็จะปลอดภัย

เสี่ยวไป๋ที่วิ่งตามไปทางด้านหลังส่งเสียงเห่าบอกให้รอด้วย เสี่ยวหงสะบัดหัวส่งเสียงพรืด ๆ ตอบกลับอย่างเย็นชา โดยไม่เหลียวมองกลับไปแม้แต่นิดเดียว

…

จ้าวอู่เจียงกับกู่หลีเขอลี่เริงรักกันครั้งแล้วครั้งเล่า

เรียกได้ว่าใช้สิบแปดกระบวนท่าไม่มีซ้ำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน