ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 464

บทที่ 464 เจตนาอันไม่เป็นมิตร

ทาหนามู่ซัว นักรบผู้ยิ่งใหญ่แห่งเผ่าอวี้จางขมวดคิ้วแน่น องค์หญิงน้อยทำเช่นนี้ ราวกับมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับชายชาวต้าเซี่ยผู้นี้ไม่น้อย

ขณะเดียวกัน อาถู่ปู้เบิกตากว้าง กำหมัดแน่นจนตัวสั่นระริก

แม้องค์หญิงน้อยจะปฏิบัติต่อผู้คนในชนเผ่าอย่างใจดี ทว่าเบื้องหลังความใจดีก็มักแฝงไว้ด้วยความเฉยชา ผลักไสผู้คนให้ออกห่าง องค์หญิงน้อยไม่เคยสนิทสนมกับใครขนาดนี้มาก่อน นอกจากบิดาแล้ว องค์หญิงน้อยก็ไม่เคยสัมผัสชายใดอย่างใกล้ชิดเช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น อาถู่ปู้ยังสังเกตเห็นว่า ท่าทางขององค์หญิงน้อยเหมือนจะแฝงไว้ด้วยความน้อยใจและอาลัยอาวรณ์ รวมทั้งมีความกังวลใจที่ชายหนุ่มแคว้นต้าเซี่ยผู้นี้จะไม่ไปยังเผ่าอวี้จางด้วย

ครั้นเห็นเช่นนี้ อาถู่ปู้ไหนเลยระงับความขมขื่นและโทสะในใจได้ การที่องค์หญิงน้อยแห่งเผ่าอวี้จางต้องเกี่ยวข้องกับองค์ชายแห่งเผ่าจินจางนั้นนับเป็นเรื่องเข้าใจได้ แต่จ้าวอู่เจียงเป็นชาวต้าเซี่ย เขามีคุณสมบัติพอหรือ?!

“ไปสิ ไยจะไม่ไปเล่า” จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน เขากุมมือองค์หญิงน้อย กล่าวพลางยกยิ้ม

“เจ้าลืมจุดหมายในการเดินทางของข้าแล้วหรือ? เผ่าจินจางนับเป็นภัยคุกคามเจ้า ข้าย่อมต้องคุ้มครองเจ้าให้ปลอดภัยจนถึงเผ่าอวี้จาง”

องค์หญิงน้อยพลันก้มหน้าลง ริมฝีปากแดงเผยรอยยิ้มบาง ปล่อยให้จ้าวอู่เจียงฉุดมือเดินไป

“ปล่อยองค์หญิงเดี๋ยวนี้!” อาถู่ปู้โกรธจนตัวสั่น องค์หญิงน้อยถูกชายอื่นจับมือ ทั้งนางยังมีท่าทีเขินอายจนหน้าแดง อาถู่ปู้พลันชักดาบโค้งที่เอวออกมา

ทาหนามู่ซัวตกใจไม่น้อยเช่นกัน ตอนองค์หญิงน้อยถามคำถามนั้น เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแล้ว ครั้นเห็นจ้าวอู่เจียงจูงมือองค์หญิงน้อย ประสบการณ์ที่สั่งสมมาครึ่งชีวิตก็ร้องเตือนเขา…

เกรงว่าองค์หญิงจะหลงรักบุรุษต้าเซี่ยผู้นี้เข้าแล้วกระมัง ?

ทว่าเป็นไปได้อย่างไร ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยได้ยินชื่อจ้าวอู่เจียงมาก่อนเลย แล้วหนุ่มต้าเซี่ยกับองค์หญิงจะมีใจให้กันได้อย่างไร

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้องค์หญิงน้อยสนิทสนมกับจ้าวอู่เจียงเพียงนี้?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน