ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 466

บทที่ 466 มุ่งหน้าสู่เผ่าอวี้จางหิมะตกกระหน่ำเต็มท้องฟ้ายามฤดูหนาว ทิศเหนือปกคลุมด้วยหิมะที่โปรยปรายลงมาไม่หยุดเดิมจ้าวอู่เจียวางแผนจะรอจนพายุหิมะสงบลง ค่อยออกเดินทางอารักขาองค์หญิงน้อย ทว่าก็ต้องเปลี่ยนแผน เลือกออกเดินทางในยามหิมะโปรยปรายทั่วท้องฟ้าด้วยก่อนหน้านี้มีเหล่าคนเผ่าจินจางไล่ล่าเสี่ยวหงกับเจ้าเสี่ยวไป๋มา กระทั่งได้เจอกับเหล่านักรบเผ่าอวี้จางทว่าเหล่านักรบกล้าแห่งอวี้จางกลับไม่ตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ ปล่อยเหล่าทหารจากเผ่าจินจางให้หลบหนีไปจ้าวอู่เจียงรู้ดี เมื่อคนหนีนั้นไปแล้ว การเดินทางไปยังเผ่าอวี้จางย่อมยากเกินคาดเดาลำพังตัวเขาไม่นับเป็นปัญหา ด้วยพลังอันแข็งแกร่งจนเกือบบรรลุสู่ขอบเขตเทวะ หากเผ่าจินจางไม่ซุ่มโจมตีด้วยกองกำลังมหาศาลนักรบกล้ากว่าสามพันคน จินจางย่อมไม่มีโอกาสเอาชนะเขาได้แต่จ้าวอู่เจียงก็กังวลว่า เผ่าจินจางอาจโหดเหี้ยมจนส่งนักรบผู้แข็งแกร่งมาสังหารองค์หญิงน้อย และอาจถึงขั้นส่งผู้อยู่ขอบเขตเทวะมาด้วย หากเป็นเช่นนั้น เขาอาจไม่สามารถปกป้ององค์หญิงน้อยได้ชายหนุ่มไม่รู้ว่าผู้แข็งแกร่งขอบเขตเทวะแห่งทุ่งหญ้าจะกังวลกับการเผยตัวออกมา เช่นเดียวกับผู้แข็งแกร่งขอบเขตเทวะในต้าเซี่ยหรือไม่ ที่เกรงว่าหากสอดมือเข้ายุ่งจะส่งผลกระทบบางอย่างหากผู้แข็งแกร่งขอบเขตเทวะแห่งทุ่งหญ้าสามารถลงมือได้โดยไม่ต้องกังวลใด ๆ เขาก็จะต้องหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าและพาองค์หญิงน้อยหลบหนีเท่านั้นขบวนเดินทางประกอบด้วยคนสิบกว่าคน ม้าดำหลายสิบตัว ม้าสีแดงตัวใหญ่หนึ่งตัว และหมาป่าหิมะตัวใหญ่หนึ่งตัว มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เดินทางสู่เผ่าอวี้จางองค์หญิงน้อยได้อธิบายต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวแก่เหล่านักรบกล้าจากเผ่าอวี้จางท่ามกลางหิมะโปรยปราย โดยได้ตัดทอนส่วนที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์กับจ้าวอู่เจียงออก นางกล่าวเพียงว่าจ้าวอู่เจียงมีฝีมือการแพทย์ยอดเยี่ยมและได้ช่วยชีวิตนางเอาไว้เมื่อฟังแล้วเหล่านักรบกล้าจากเผ่าอวี้จางก็ให้รู้สึกโกรธแค้นเผ่าจินจาง ขณะเดียวกันก็เกิดความรู้สึกเสียใจ เมื่อครั้งเจอคนเผ่าจินจาง พวกเขาควรจะต่อสู้จนสุดความสามารถ สกัดกั้นเหล่านักรบเผ่าจินจางไว้ ไม่ควรปล่อยพวกนั้นไปง่าย ๆและเมื่อรู้ความเป็นมาเช่นนี้ พวกเขาก้คำนับจ้าวอู่เจียง แสดงความซาบซึ้งและขอบคุณยิ่งตั้งแต่ได้ฟังเรื่องราวจนถึงตอนนี้ ทาหนามู่ซัวก็เอาแต่ถอนหายใจ เขาน่าจะลงมือสังหารเหล่าพวกเผ่าจินจางให้สิ้นซากเสียตั้งแต่แรกบัดนี้เขาเพิ่งรู้ตัวว่า เขาทำพลาดไปมากเพียงใดบัดนี้ นักรบแห่งเผ่าจินจางคงย้อนกลับไปแจ้งข่าวแล้ว ด้วยเกรงว่าความลับจะแพร่กระจายไปถึงเผ่าอวี้จาง เผ่าจินจางย่อมจะต้องส่งกำลังเสริมมาสกัดพวกเขาระหว่างทางเป็นแน่ไม่แปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้จ้าวอู่เจียงกล่าวว่า พวกเราต้องรีบออกเดินทางทันที ส่วนเรื่องต่าง ๆ เอาไว้พูดคุยกันระหว่างทาง นี่ก็ด้วยเขาต้องการหลบเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเผ่าจินจาง คุ้มครององค์หญิงน้อยให้เดินทางไปถึงเผ่าอวี้จางอย่างปลอดภัยคิดมาถึงตรงนี้ ทาหนามู่ซัวก็เกิดความกังวลใจ หากเผ่าจินจางเตรียมการอย่างรวดเร็ว ส่งกำลังมาสมทบอย่างว่องไว พวกเขาจะรอดชีวิตไปได้กี่คนกันจ้าวอู่เจียง ผู้เป็นชาวแคว้นเซี่ยผู้นี้นับว่าเก่งกล้า แต่ก็คงมีฝีมืออยู่ในขอบเขตยอดยุทธ์เช่นเดียวกับตนเองหากเผ่าจินจางส่งยอดฝีมือมาสกัดห้าถึงหกคน หรือแม้แต่ผู้ที่อยู่ขอบเขตปรมาจารย์มาเพียงคนเดียว พวกเขาจะรับมืออย่างไรทุกคนคงมีหนทางเดียวเท่านั้น คือต่อสู้จนตัวตายเพื่อแลกกับเส้นทางแห่งชีวิตให้กับองค์หญิงน้อยทาหนามู่ซัวถอนหายใจอีกครั้ง สถานการณ์ยามนี้ พวกเขาไม่สามารถหลบหนีไปทางทิศใต้ได้ หรือหากซ่อนตัวก็จะถูกผู้คนของเผ่าจินจางค่อย ๆ รุกไล่จนไม่มีทางหนีดั่งถ้อยคำที่จ้าวอู่เจียงตักเตือนระหว่างทางว่า นี่ก็เปรียบดั่งการจับเต่าในไห บินหนีก็ไม่ได้และตอนนี้เขาก็เข้าใจว่า เหตุใดก่อนหน้านี้หมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ จึงเหมือนบ่นด่าอยู่ตลอด คงจะด่าพวกเขาว่าเป็นคนโง่เง่าเป็นแน่ท่ามกลางพายุหิมะ ยามนี้เสี่ยวไป๋ก็มิได้ส่งเสียงเห่าหอนอีกต่อไป มันเงียบผิดปกติเสียด้วยซ้ำมันแบกองค์หญิงน้อยกู่หลีเขอลี่บนหลังอย่างเงียบ ๆ ไม่ส่งเสียงใด ๆ เพียงเดินตามหลังจ้าวอู่เจียงและเสี่ยวหงไปอย่างใกล้ชิดเพราะมันรู้ดีกว่าใครว่า หากเผชิญหน้ากับผู้มากฝีมือระหว่างทาง จุดที่ปลอดภัยที่สุดก็คือข้างกายของจ้าวอู่เจียงเหล่านักรบกล้าแห่งเผ่าอวี้จางล้วนมีสีหน้าเคร่งขรึม คอยระแวดระวัง สังเกตการณ์รอบข้างอยู่ตลอด ตอนนี้พวกเขาเข้าใกล้เผ่าอวี้จางมากขึ้นเรื่อย ๆ กระนั้นความกังวลก็ยิ่งมากขึ้นเช่นกันหลังจากองค์หญิงน้อยเล่าเรื่องราวที่ประสบมาให้ฟังแล้ว แม้พวกเขาจะรู้ช้า แต่ก็พอจะคาดการณ์ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาได้แต่ภาวนา ขอให้เผ่าจินจางส่งกำลังมาสมทบไม่ทัน หรือไม่ก็ให้ท่านทาหนามู่ซัวสังหารเหล่าผู้มาสกัดกั้นจากเผ่าจินจางเสียให้สิ้นซาก