ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 467

บทที่ 467 การปิดล้อม

ตอนนี้อาถู่ปู้เองก็คอยสังเกตโดยรอบอย่างระแวดระวังเช่นกัน

พายุหิมะโหมกระหน่ำ

อาถู่ปู้เหลือบมองจ้าวอู่เจียงเป็นระยะ ๆ

ในใจมีแต่ความเกลียดชังที่โผล่มาจากไหนก็ไม่ทราบ เขาเกลียดจ้าวอู่เจียงที่ตบหน้าและทำลายศักดิ์ศรีของเขา

แต่เขาก็ไม่ได้โง่จนแสดงความเกลียดชังออกมา อาถู่ปู้ซ่อนความเกลียดชังเอาไว้ในใจเป็นอย่างดี

ส่วนเรื่องที่เผ่าจินจางอาจจะส่งคนมาปิดล้อม ฆ่าพวกเขา อาถู่ปู้กลับไม่ค่อยกังวลเท่ากับทหารคนอื่น ๆ

ส่วนเหตุผลนั้นง่ายมาก ด้วยว่าที่นี่มีทาหนามู่ซัว นักรบผู้ยิ่งใหญ่อยู่ และถึงอาถู่ปู้จะเกลียดจ้าวอู่เจียง แต่ก็ต้องยอมรับในความสามารถของอีกฝ่าย และในเมื่อมีนักรบผู้แข็งแกร่งอยู่ด้วยถึงสองคนเช่นนี้ นี่ก็น่าจะเพียงพอต่อการรับมือกับการปิดล้อมไม่ใช่หรือ?

หากตอนนั้นเผ่าจินจางส่งนักรบแกร่งมามาก หรือส่งนักรบสวรรค์มา เขาก็คงต้องยอมจำนน เพราะตัวเขาไม่เพียงแต่มีสหายอยู่ในเผ่าอวี้จาง แต่เขายังรู้จักผู้คนมากมายในเผ่าจินจางด้วย

แต่หากพวกเขาฝ่าการปิดล้อม กระทั่งไปถึงเผ่าอวี้จางเมื่อใด เมื่อนั้นก็นับเป็นเวลาตายของจ้าวอู่เจียง

เขาจะเล่าเรื่องนี้ให้บิดาฟัง แล้วบิดาของเขาก็จะลงมือจัดการเองหรือไม่ก็ขอให้นักรบขอบเขตนักรบสวรรค์ของเผ่าอวี้จางลงมือฆ่าจ้าวอู่เจียงแน่นอน

ไม่เช่นนั้นก็คงยุยงเหล่าสหายและคนในเผ่าอวี้จาง โดยบอกว่าจ้าวอู่เจียงคิดไม่ซื่อต่อองค์หญิง

ส่วนหลักฐานน่ะหรือ?

การที่จ้าวอู่เจียงเป็นคนของราชวงศ์ต้าเซี่ย นี่ก็เป็นหลักฐานชั้นดีแล้ว

อาถู่ปู้เหลือบมองจ้าวอู่เจียงที่กำลังหัวเราะอยู่กับองค์หญิงน้อยอีกครั้ง ตอนนี้เขายังทำได้เพียงเหยียดหยามอยู่ในใจ แล้วเขาก็หันหน้าหนี

ทุ่งน้ำแข็งกว้างใหญ่ไพศาล

ครั้นออกจากเมืองจูเป่ยไปสิบลี้ ก็จะเป็นเขตแดนของเผ่าโหลวหลาน

ก่อนหน้านี้ ตลอดเส้นทางที่จ้าวอู่เจียงออกสำรวจ หากมิได้มาพบกู่หลีเขอลี่ที่ถูกตามล่า เขาก็ไม่พบผู้ใดเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน