ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 469

บทที่ 469 ความคิดถึงอันแสนไกล

ทางทิศใต้ของดินแดนน้ำแข็งคือเมืองจูเป่ย

ส่วนทางทิศใต้ของเมืองจูเป่ยคือนครหลวงที่มีภูผาและสายน้ำนับหมื่น

ยามนี้นครหลวงกำลังมีหิมะตกหนัก

หิมะในช่วงปลายฤดูหนาวรุนแรงเสียยิ่งกว่าหิมะในช่วงกลางฤดูหนาวเสียอีก

หิมะโปรยปรายลงมาราวกับจะไม่มีวันจบสิ้น

ภายในพระราชวัง ณ ตำหนักหย่างซิน

ฮ่องเต้หญิงประทับอยู่ข้างเตาผิง อ่านตำราโบราณอย่างสบายใจ

นางไอออกมาเล็กน้อย อาจเป็นเพราะควันถ่านจากเตาผิง

ยามนี้ จ้าวอู่เจียงจากนครหลวงไปหลายวันแล้ว

ความคิดถึงของฮ่องเต้หญิงที่มีต่อจ้าวอู่เจียงไม่ได้รุนแรงจนทนไม่ไหว แต่จ้าวอู่เจียงก็ยังอยู่ในความคิดและความคะนึงหาทั้งวันทั้งคืน

ยามค่ำคืนก็ให้รู้สึกเดียวดาย ต่อให้ห่มผ้านวมหนาแค่ไหน ก็มิอาจรู้สึกอบอุ่นได้เลย

“แค่กแค่ก….” เซวียนหยวนจิ้งไออีกสองครั้ง

ร่างกายของนางซูบผอมลงไปมาก แม้จะยังสง่างาม แต่ในแง่จิตใจนั้นหดหู่นัก

ด้วยนางกังวลเรื่องคำสาปอยู่เสมอ

หากดูตามอายุของเซวียนหยวนจิ้ง นับว่าตอนนี้นางมีอายุยืนยาวกว่าราชวงศ์ต้าเซี่ยองค์ก่อน ๆ อยู่บ้าง กระทั่งอีกเพียงไม่กี่ปีนางก็จะมีอายุเท่าบิดาเมื่อครั้งพระองค์จากไปแล้ว

แต่นางจะอยู่ได้ถึงวันนั้นหรือไม่ก็ไม่อาจคาดเดา

ก่อนหน้านี้จ้าวอู่เจียงได้บอกบางอย่างกับนางไว้

แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด นางถึงรู้สึกว่า ยามจ้าวอู่เจียงเอื้อนเอ่ย น้ำเสียงของเขามั่นคงเกินไป เสมือนมิได้เน้นย้ำให้ความมั่นใจแก่นางเท่านั้น แต่ยังพยายามให้ความมั่นใจตัวเขาเองด้วย

เมื่อนึกถึงชายผู้รุกล้ำเข้ามาในชีวิตอันแสนอ้างว้างและโดดเดี่ยว เซวียนหยวนจิ้นก็อดหัวเราะไม่ได้ ยามนี้ใบหน้าภายใต้หน้ากากจำแลงแย้มยิ้ม รอยยิ้มนี้กล่าวได้ว่า งามล่มเมือง งามจนพลิกฟื้นผืนปฐพีได้

หากได้พบกับจ้าวอู่เจียงเร็วกว่านี้ก็คงจะดี… ฮ่องเต้หญิงคร่ำครวญอยู่ในใจ ทว่านางก็รู้ดี นั่นคงจะเป็นการโลภเกินไปสักหน่อย

เพียงโชคชะตานำพาให้ได้พบจ้าวอู่เจียงเช่นนี้ ก็นับว่าเป็นพรอันประเสิรฐยิ่งแล้ว ตลอดหลายปีมานี้ เขาเป็นดั่งแสงสว่างของชีวิตนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน