ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 470

บทที่ 470 ภัยคุกคาม

ณ ทุ่งน้ำแข็งทางทิศเหนือ

จ้าวอู่เจียงพร้อมด้วยเหล่านักรบเผ่าอวี้จาง ควบม้าทะยานไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ข้ามทุ่งน้ำแข็งอันหนาวเหน็บ

ยามฟ้าสาง ฝนหิมะกระหน่ำ

ลมหิมะกระโชกจนเสื้อคลุมของจ้าวอู่เจียงจนพองและกระพือปลิว ชายหนุ่มหรี่ตา ท่าทางเย็นชาและเยือกเย็น

“หื้ม…”

เขาโบกมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนลดความเร็วและหยุดม้า พร้อมกันนั้นเจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ส่งเสียงคำรามเตือน

ทาหนามู่ซัวขมวดคิ้ว หน้าตาถมึงทึง ชักกระบี่ออกจากฝัก สายตาจับจ้องไปยังพายุหิมะตรงหน้า

เหล่านักเผ่าอวี้เตรียมพร้อม เสี่ยวไป๋รีบขยับเข้าไปใกล้เสี่ยวหง ม้าของจ้าวอู่เจียง ดวงตาสีเทาเข้มของมันจ้องมองไปข้างหน้าอย่างดุร้าย

ท่ามกลางสายลมอันปั่นป่วน มีกลุ่มคนราวยี่สิบถึงสามสิบคนอยู่ตรงนั้น ทุกคนล้วนสวมต่างหูทองคำที่หูซ้าย แน่นอนว่าคนเหล่านั้นเป็นนักรบจากเผ่าจินจาง

ท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านั้น ชายหนุ่มสวมชุดคลุมขนสัตว์โดดเด่นที่สุด เขาแสดงสีหน้าเย่อหยิ่ง ไม่ได้ใส่ต่างหูเช่นคนอื่น แต่สวมกำไลที่ข้อมือและข้อเท้าข้างละสองวง

เจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ครางขู่ชายผู้นั้นอยู่ตลอด

ตอนเห็นชายผู้นั้น กู่หลีเขอลี่ก็โกรธขึ้นมาเช่นกัน ด้วยชายผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือ กงปู้หนีหม่า องค์ชายแห่งเผ่าจินจาง เจ้าคนชั่วช้าและน่ารังเกียจ

“องค์หญิง นับเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ ที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง” กงปู้หนีหม่าก็เลียริมฝีปากขณะจับจ้ององค์หญิงน้อยด้วยสายตาหื่นกระหาย จากนั้นเขาก็สั่งให้ส่งสัญญาณควันบอกกองกำลังเผ่าจินจางกลุ่มอื่น ๆ

ควันสีเหลืองอ่อนลอยขึ้นจากพื้นหิมะ เป็นสัญญาณเรียกกองกำลังอื่น ๆ ของเผ่าจินจางเข้ามาสมทบ

จ้าวอู่เจียงเข้าใจดี ยามเผชิญหน้ากับศัตรู แม้จะเป็นเพียงกระต่าย สิงโตก็ยังต้องทุ่มกำลังอย่างเต็มที่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์ที่ต้องพาองค์หญิงน้อยหลบหนีไปให้ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน