ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 471

บทที่ 471 ไม่สนใจ

องค์หญิงน้อยกู่หลีเขอลี่เผ่าอวี้จางเพียงเหลือบมองกงปู้หนีหม่าอย่างเย็นชาด้วยสีหน้ารังเกียจ

ส่วนเหล่านักรบเผ่าอวี้จางก็ยังคงเงียบ ทว่าเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ตั้งแต่ได้รู้เรื่องจากองค์หญิงพวกเขาก็โกรธเกรี้ยวนัก และตอนนี้พวกเขาก็รู้ดีว่า โอกาสเดียวในการรอดชีวิต มีแต่ต้องฝ่าด่านสังหารนี้ไปให้ได้เท่านั้น

อาถู่ปู้ชักดาบโค้ง จ้องมองกงปู้หนีหม่าด้วยแววตาวาววับ เขาไม่คิดเลยว่า องค์ชายแห่งเผ่าจินจางจะมาที่นี่เพื่อสังหารคนอวี้จางด้วยตนเอง

เดิมทีเขาตั้งใจว่าหากสู้ไม่ได้ก็จะยอมจำนน แต่เมื่อได้ยินคำพูดขององค์ชายแห่งจินจาง หัวใจของอาถู่ปู้ก็เต้นแรงขึ้น

“ข้าไม่เห็นด้วย” จ้าวอู่เจียงตอบกลับคำขอร้องของทาหนามู่ซัวแห่งเผ่าอวี้จาง ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ และแววตาที่ลึกล้ำดั่งรัตติกาล

ทาหนามู่ซัวอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรต่อไป

ตอนนั้นเอง… “พวกเจ้าคงไม่ได้คิดจะต่อต้านกระมัง?” องค์ชายกงปู้หนีหม่าแห่งเผ่าจินจางกล่าวเยาะหยัด ก่อนจะชี้ไปยังนักรบสวรรค์ข้างกาย

“คนผู้นี้คือนักรบสวรรค์แห่งเผ่าจินจาง นามว่า จาซีผู่ปู้ พวกเจ้าคิดหรือว่าจะสามารถต่อกรได้?!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่านักรบเผ่าอวี้จางต่างสิ้นหวังในทันที หากเป็นเพียงนักรบผู้ยิ่งใหญ่ ฝั่งพวกเขายังมีทาหนามู่ซัวกับจ้าวอู่เจียงที่พอต่อกรได้

แต่นี่ต้องเผชิญหน้ากับนักรบสวรรค์ การดิ้นรนต่อสู้ของพวกเขาย่อมไร้ความหมาย ยังไม่ต้องพูดถึงที่ควันสัญญาณถูกจุดมาพักใหญ่แล้ว คาดว่านักรบคนอื่น ๆ ของเผ่าจินจางคงจะมารวมตัวกันในไม่ช้า

ยามนี้ร่างกายของทาหนามู่ซัวสั่นเทิ้ม เขาไม่คิดว่าองค์ชายเผ่าจินจางจะพานักรบสวรรค์มาด้วย ดวงตาเขาสั่นไหว เขาเอ่ยกับจ้าวอู่เจียงอีกครั้งด้วยเสียงแผ่วเบา

“ท่านจงพาองค์หญิงหนีไปเถิด หากไปถึงเมืองจูเป่ยได้ องค์หญิงก็จะปลอดภัย ข้าจะสู้ตาย เปิดทางให้พวกท่านเอง”

องค์หญิงน้อยพลันกำชายเสื้อของจ้าวอู่เจียงแน่น เม้มริมฝีปาก หน้านิ่วคิ้วขมวด

ตอนนั้นเอง เจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ก็หอนบอกให้ทุกคนว่าอย่าได้ตื่นตระหนก เพราะจ้าวอู่เจียงอยู่ที่นี่แล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน