ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 472

บทที่ 472 ข้าจะลงมือ

“องค์ชายระวัง!” จาซีผู่ปู้ นักรบสวรรค์แห่งเผ่าจินจางตะโกนเสียงดัง พลันมาปรากฏกายเบื้องหน้ากงปู้หนีหม่า องค์ชายเผ่าจินจาง

เหล่านักรบคนอื่น ๆ ต่างสับสนงุนงงเมื่อเห็นการกระทำของนักรบสวรรค์

จิตใจจาซีผู่ปู้ตื่นตระหนก เพียงแค่สบตากับชายหนุ่มแคว้นต้าเซี่ยเมื่อครู่ จิตวิญญาณของพวกเขาก็แทบจะถูกแช่แข็ง สิ่งนี้ช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน

เขากระโดดขึ้นไปในอากาศ ยืนขวางอยู่เบื้องหน้าองค์ชาย ต้องการขอความเมตตา ขอให้บุรุษต้าเซี่ยอภัยแก่องค์ชาย และอยากจะบอกบอกให้องค์ชายรีบหนีไปเสีย

ทว่าเมื่อสายลมเหนือพัดผ่าน หิมะโปรยปราย

ทั้งคำพูดและร่างกายของเขาก็ถูกแช่แข็งไปเสียก่อนแล้ว

เพียงชั่วพริบตา นักรบสวรรค์แห่งจินจางก็กลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง ล้มตึงลงไปบนพื้นหิมะอย่างรุนแรง จนแตกเป็นเศษน้ำแข็งสีแดงเลือด

ยามนี้ทั่วฟ้าและดิน นอกจากเสียงของพายุหิมะ ทุกอย่างพลันเงียบสงัด

เหล่าทหารกล้าแห่งเผ่าจินจางและกงปู้หนีหม่าจ้องมองเหตุการณ์ตรงนี้อย่างสับสน

ทุกคนจ้องมองด้วยความงุนงง จ้าวอู่เจียงยังคงควบม้าสีน้ำตาลแดงเข้ามาใกล้ ตอนนั้นเอง สายลมเหนือก็พัดเข้าปะทะเหล่านักรบของเผ่าจินจาง

คนเผ่าจินจางพลันรู้สึกว่า ลมเหนือสายนี้เป็นสายลมที่หนาวที่สุดเท่าที่เคยพบมา และด้วยความหนาวเหน็บนี้ พวกเขาจึงเริ่มคืนสติ ครั้นพอได้สติ หัวใจของพวกเขาก็สั่นสะท้านด้วยความตระหนกหวดกลัว

ด้วยผู้เป็นนักรบในขอบเขตนักรบสวรรค์แห่งเผ่าจินจาง ถูกทำให้กลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งและแตกสลายหายไปในพริบตา! ราวกับนักรบสวรรค์ผู้นั้นไร้ความสามารถและอ่อนด้อยนัก

นั่นคือนักรบสวรรค์เชียวนะ เทียบเท่ากับขอบเขตปรมาจารย์ของดินแดนต้าเซี่ย เลยทีเดียว! แล้วทำไม? ทำไมถึงได้ตายง่ายดายเพียงนี้?!

บุรุษต้าเซี่ยผู้นี้เป็นใครกันแน่ เขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเดียวกับบุตรแห่งสวรรค์หรือไร? หรือแท้จริงแล้วเขาคือหมาป่าเทพเจ้าเล่า? ไม่เช่นนั้นเขาจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ได้อย่างไร?!

แม้จะสงสัยเพียงใด แต่ก็ไม่มีใครไขข้อข้องใจของเหล่านักรบแห่งเผ่าจินจางได้ คำตอบที่พวกเขาได้รับ มีเพียงพายุหิมะเท่านั้น

ช่วงขณะที่ความสงสัยและความวุ่นวายในใจพุ่งถึงขีดสุด เหล่านักรบแห่งจินจางก็ถูกแช่แข็งไปพร้อมกับความปั่นป่วนใจนั้น กลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง ร่วงตกจากหลังม้า และแตกเป็นเสี่ยง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน