ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 473

บทที่ 473 หวาดกลัวราวแมลงเม่า

ทาหนามู่ซัวเผ่าอวี้จางตกตะลึง ความหวาดกลัวเป็นเหมือนคลื่นซัดสาดอยู่ในใจ

เมื่อครู่ นักรบสวรรค์ผู้ติดตามขององค์ชายเผ่าจินจาง กงปู้หนีหม่า ยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็กลายเป็นน้ำแข็ง แล้วสลายหายไปในพริบตา

เหล่านักรบของจินจางทั้งหมดกลายเป็นน้ำแข็งและแหลกสลายไปเช่นกัน

ภายใต้หิมะโหมกระหน่ำและเสียงลมโหยหวน การสังหารหมู่อันเยือกเย็น ช่างน่าสพรึงกลัว

ทาหนามู่ซัวเห็นเพียงจ้าวอู่เจียงวาดลวดลายในอากาศอย่างสบาย ๆ เขาไม่คาดคิดว่านั่นจะสามารถสังหารคนของเผ่าจินจางได้ทั้งหมด

ตอนนี้ทาหนามู่ซัวตระหนักได้ว่าชายหนุ่มจากต้าเซี่ยผู้นี้มิได้เป็นเพียงนักรบผู้ยิ่งใหญ่เช่นเดียวกับเขา และไม่ได้เป็นนักรบสวรรค์ที่เขาหวาดกลัว เกรงว่าเขาคงเป็นผู้เทียบเคียงบุตรแห่งสวรรค์ ผู้อยู่บนจุดสูงสุดของชาวทุ่งหญ้า

ชั่วชีวิตของทาหนามู่ซัว นอกจากผู้ครอบครองพลังแห่งบุตรแห่งสวรรค์ เขาไม่เคยพบผู้ใดให้เกิดความรู้สึกกดดันขนาดนี้มาก่อน

แรงกดดันนี้หนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก และทำให้เขาไม่ได้ยินคำถามของจ้าวอู่เจียง

ยามนี้เขารู้สึกว่า มือเขาที่กำดาบอยู่กำลังสั่นเทาและไร้เรี่ยวแรง

ช่วงขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งใจ โชคดีที่เขารอบคอบ มิได้ดูถูกจ้าวอู่เจียง เพียงเพราะเขาเป็นชาวต้าเซี่ย

ทาหนามู่ซัวเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก แล้วค่อย ๆ ทบทวนคำถามของจ้าวอู่เจียง สีหน้าของเขาเปี่ยมด้วยความเคารพ เขาตื่นตระหนกเล็กน้อย พูดอึก ๆ อัก ๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไร

หากรู้ล่วงหน้าว่าจ้าวอู่เจียงแข็งแกร่งเพียงนี้ เขาคงไม่กล่าวเช่นนั้น

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดจ้าวอู่เจียงจึงปฏิเสธคำขอของเขาถึงสองครั้งสองครา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน