ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 475

บทที่ 475 โบกมือสังหารศัตรู

ร่างของจ้าวอู่เจียงสง่าผ่าเผยยิ่งในสายตาของหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ ราวกับว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในโลกนี้ มันจดจำอีกฝ่ายไว้ในใจอย่างลึกซึ้ง

ท่าทางสุภาพ พลังแข็งแกร่ง อ่อนโยนเป็นกันเอง และที่สำคัญที่สุดคือ เข้าใจสิ่งที่มันพูด

ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นองค์ประกอบของผู้เป็นเจ้านาย แต่ความรู้สึกที่จ้าวอู่เจียงมอบให้มันกลับแตกต่างจากองค์หญิงน้อยอย่างมาก

ความหวาดกลัวบางอย่างในใจก็คลายกลายเป็นความเคารพ มันอยากจะพุ่งเข้าหาจ้าวอู่เจียงยิ่ง

มันส่งเสียงร้องคำราม

เช่นเดียวกับหลังจากนี้เมื่อผ่านไปอีกหลายปี ครั้นมันได้พบกับจ้าวอู่เจียงอีกครั้งหลังจากเขาผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มามากมาย เดินทางไปทั่วทุกสารทิศ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโชกโชน ตอนนั้นมันส่งเสียงคำราม วิ่งเข้าหาชายหนุ่ม

ยามนี้กู่หลีเขอลี่นั่งอยู่บนหลังเสี่ยวไป๋ มือเรียวเล็กกำขนหมาป่าของมันแน่น จิตใจของนางเต็มไปด้วยความกังวลและความรู้สึกซับซ้อน

จ้าวอู่เจียงแข็งแกร่งเกินกว่าที่นางจินตนาการได้ นางไม่กล้าเชื่อ จ้าวอู่เจียงในวัยเพียงเท่านี้ จะมีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้อย่างไร?

เมื่อเทียบกับจ้าวอู่เจียงแล้ว ยอดฝีมือทั้งหมดในทุ่งหญ้าล้วนหม่นแสง

จ้าวอู่เจียงก็เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่แขวนอยู่เหนือหัวใจของนาง อบอุ่นไม่รู้ดับ

เมื่อนึกย้อนกลับไปตั้งแต่เจอกัน แม้จ้าวอู่เจียงจะมีความแข็งแกร่ง แต่ก็ยังสุภาพอ่อนโยนตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งรังแกผู้อ่อนแอ ไม่ได้ใช้พลังอำนาจกดขี่ผู้อื่น

นี่คือยอดฝีมือในดวงใจของนาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงช่วงสานสัมพันธ์ของนางกับจ้าวอู่เจียง ชายหนุ่มมักจะถามความคิดเห็นของนางอย่างอ่อนโยน ไม่ได้ละเลยนางแม้แต่น้อย

นอนคว่ำดีหรือไม่? นอนหงายดีหรือไม่? แรงเหมาะสมหรือไม่? ข้าเบาลงหน่อยดีไหม? หรือจะลองอีกครั้ง? หรือเจ้าจะทำเอง?

กระนั้นแม้จะอ่อนโยน แต่จ้าวอู่เจียงก็มีความแข็งแกร่งในแบบที่เหมาะสม ไม่ใช่คนดีเกินไปจนดูโง่เง่า

ก็เหมือนกับตอนนี้

ไม่ไกลนักคือเหล่าทหารกล้าแห่งเผ่าจินจางที่กำลังมุ่งร้าย

เหล่าทหารแห่งเผ่าจินจางหกกองกำลังรวมกันเป็นสองกอง พุ่งเข้าโจมตีจากทางซ้านและขวา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน