ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 476

บทที่ 476 สายลมแห่งการกลับมา

ลมหนาวพัดผ่านทุ่งน้ำแข็งอันกว้างใหญ่ หอบหิมะปลิวว่อน

เหล่านักรบแห่งเผ่าอวี้จางผู้ทำหน้าที่อารักขาองค์หญิงน้อยกู่หลีเขอลี่เดินตามหลังจ้าวอู่เจียง มุ่งหน้าสู่เผ่าอวี้จาง

ความตึงเครียดที่พวกเขามีครั้งเริ่มออกเดินทางได้หายไปแล้ว ทว่ามีความระมัดระวังมากขึ้นเล็กน้อย พวกเขามองไปยังจ้าวอู่เจียงซึ่งเดินเคียงคู่กับองค์หญิงน้อยด้วยความเคารพ

จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่บนหลังเสี่ยวหง สวมหมวกไม้ไผ่สานปีกกว้าง สอดมือในแขนเสื้อ ร่างกายขยับไหวไปตามแรงม้า ราวกับว่ากำลังล่องลอยท่ามกลางหิมะ

ใบหน้าของเขาซีดเล็กน้อย แต่ก็มีความตื่นเต้น

การที่เขาใช้ปราณกระบี่พร้อมกับพลังแห่งสายลมและหิมะกวาดล้างเหล่าทหารทั้งหกกองของเผ่าจินจาง ทำให้เขาสูญเสียพลังปราณไปมาก

ยามนี้เขายังสัมผัสได้เพียงเส้นทางสู่ขอบเขตเทวะ แต่ยังไม่บรรลุสู่ขอบเขตเทวะอย่างแท้จริง ไม่สามารถเรียกใช้พลังแห่งท้องฟ้าและพิภพได้อย่างเต็มที่ กระนั้นจ้าวอู่เจีียงก็เป็นพวกชอบตั้งสมมติฐานและทดสอบ ดังนั้นตอนเขาสังหารเหล่านักรบจินจาง เขาจึงลองใช้พลังแห่งสายลมและหิมะ…ตามความเข้าใจของเขาง

เขาสูญเสียพลังไปมาก แต่ผลลัพธ์ก็ดีกว่าที่คาดไว้

ขณะเดียวกัน การรับรู้ต่อพลังฟ้าดินของเขาก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น ตราบใดที่เขาต้องการ ก็หยิบฉวยมาใช้ได้

ส่วนพลังจะมากหรือน้อย สามารถเทียบเคียงกับผู้อยู่ขอบเขตเทวะได้หรือไม่นั้น ยังไม่แน่ชัด

อย่างไรก็ตาม จ้าวอู่เจียงยังไม่เคยเห็นการใช้พลังของผู้อยู่ขอบเขตเทวะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแคว้นต้าเซี่ยที่มี ‘หนี่ผูซา’ หลับใหลอยู่ เหล่าผู้แข็งแกร่งขอบเขตเทวะทั้งหลายจึงหวาดกลัว ไม่กล้าลงมือบุ่มบ่าม

ด้วยเหตุนี้จ้าวอู่เจียงจึงคาดหวังกับการเดินทางไปยังเผ่าอวี้จาง เขาหวังว่าจะได้ประมือกับผู้แข็งแกร่งของเผ่าอวี้จางที่เทียบเท่าได้กับผู้อยู่ในขอบเขตเทวะ

จ้าวอู่เจียงไม่รู้ว่าจะต่อสู้กับบุตรแห่งสวรรค์แห่งอวี้จางได้หรือไม่ แต่ชายหนุ่มเป็นคนกล้าหาญ แม้ยังไม่บรรลุขอบเขตเทวะ แต่ก็ไม่ได้เกรงกลัวผู้อยู่ในขอบเขตเทวะแม้แต่น้อย

คติพจน์ที่เขายึดมั่นก็คือ ไม่ว่าจะสู้ได้หรือไม่ ไว้สู้ก่อนค่อยว่ากัน หากสู้ไม่ได้ก็หนี ไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย

เว้นแต่จะมีเรื่องสำคัญจริง ๆ ที่ทำให้เลือดของเขาพลุ่งพล่าน แม้จะเป็นการต่อสู้ที่เสียเปรียบก็ต้องสู้ให้ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน