ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 477

บทที่ 477 บุตรีแห่งสวรรค์

เผ่าอวี้จางตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของเทือกเขาเทียนซานในคำบอกเล่าของชาวทุ่งหญ้า

เทียนซานคือภูเขาตระหง่านสูงสามพันจั้ง

มีหิมะปกคลุมตลอดปี ยกเว้นหมาป่าเทพเจ้า หัวหน้าเผ่ารุ่นแรก บุตรีแห่งสวรรค์เผ่าจินจางและบุตรีแห่งสวรรค์เผ่าอวี้จางในบันทึกของชาวทุ่งหญ้า ก็ไม่มีผู้ใดไปถึงยอดเขาเทียนซานได้อีก

มีตำนานเล่าขานว่ายอดเขาเทียนซานไม่มีลมหิมะ มีเพียงความสงบสุข สามารถเฝ้ามองดวงอาทิตย์โผล่พ้นทะเลเมฆได้ ดวงอาทิตย์นั้นที่มองจากยอดเขาเทียนซานยิ่งใหญ่มาก แสงสีทองสาดส่องไปทั่วทุกหนแห่ง

บริเวณเชิงเขาเทียนซาน เผ่าอวี้จางปกคลุมไปด้วยลมหิมะ

มีกระโจมเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ทอดตัวอยู่ทางทิศตะวันออกของเชิงเขาเทียนซาน ยอดกระโจมประดับด้วยกระดิ่งหยก เมื่อลมหิมะพัดผ่าน กระดิ่งก็ส่งเสียงกังวานไพเราะ

หมาป่าหิมะจำนวนมากวิ่งอยู่ระหว่างกระโจม กำลังเล่นซุกซนกับเด็ก ๆ

บริเวณที่กระโจมเรียงราย มีพระราชวังที่ก่อด้วยหินก้อนใหญ่ แม้จะเป็นหิน แต่กลับหรูหรามาก กำแพงวังประดับด้วยผ้าแพรสีสันสดใส ผ้าแพรโบกสะบัดตามสายลม

พระราชวังนี้เป็นหนึ่งในวิหารบรรพบุรุษของชาวทุ่งหญ้า เผ่าจินจางซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของเทียนซาน ก็มีพระราชวังเช่นนี้เหมือนกัน

ยามนี้ บริเวณหน้าพระราชวังเผ่าอวี้จาง ปรากฏหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่

นางมีรูปร่างสูงโปร่ง สวมชุดคลุมยาวสีแดงเพลิง ยืนเท้าเปล่าท่ามกลางลมหิมะ ลมที่พัดให้เสื้อผ้าลู่ไป เผยให้เห็นสัดส่วนร่างกายสง่างามและสะดุดตา

นางไม่ได้สวมผ้าคลุมใบหน้า เส้นผมสีดำขลับยาวสลวยจรดบั้นเอว ตอนนี้ปลิวไสวไปตามสายลม

ทั่วร่างกายของนางไม่ได้ประดับเครื่องประดับของเผ่าอวี้จาง มีเพียงเครื่องหมายคล้ายเปลวเพลิงกลางหน้าผากอันเกลี้ยงเกลา นี่เป็นทั้งสัญลักษณ์เผ่าและเครื่องราง

นางมีคิ้วดั่งภูเขาทอดตัวยาว ดวงตาคมดุจหงส์เพลิง ท่าทางสง่างามและน่าเกรงขาม

ชาวเผ่าอวี้จางที่ผ่านไปมาหน้าพระราชวัง ต่างก็แสดงความเคารพเมื่อเห็นนาง

หญิงผู้นี้คือบุตรีแห่งสวรรค์แห่งเผ่าอวี้จาง มีฐานะเทียบเท่ากับจ้าวเผ่าของเผ่าอวี้จาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน