ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 478

บทที่ 478 เชลยศึก

การเดินทางท่ามกลางพายุหิมะ

จ้าวอู่เจียงกับเหล่าทหารเผ่าอวี้จางใกล้ถึงเผ่าอวี้จางมากขึ้นเรื่อย ๆ

ตลอดเส้นทาง พวกเขาไม่ได้ถูกเผ่าจินจางซุ่มโจมตีอีกแต่อย่างใด

ทว่าก็ไม่มีใครรู้สึกแปลกใจ เพราะกองกำลังทั้งเจ็ดของเผ่าจินจางที่ถูกส่งมาก่อนหน้านี้ ได้ถูกทำให้หายไปในพายุหิมะแล้ว

เหล่าทหารจากเผ่าอวี้จางมองแผ่นหลังของจ้าวอู่เจียงด้วยความเคารพ พวกเขาเริ่มเห็นเผ่าอวี้จางกับทิวเขาเทียนซานตระหง่านอยู่ไม่ไกลแล้ว

เหล่าทหารต่างโห่ร้องด้วยความดีใจ พวกเขากำลังจะถึงบ้าน

นี่คือความปีติหลังรอดพ้นจากเงื้อมมือแห่งความตาย

อันตรายระหว่างทางในการพาองค์หญิงน้อยกลับเผ่าไม่ใช่สิ่งที่ผ่านพ้นโดยง่าย หากปราศจากจ้าวอู่เจียง ทุกคนคงจบชีวิตไปแล้ว

แม้แต่หลังจากพวกเขารับรู้ถึงพลังอำนาจอันน่าเกรงขามของจ้าวอู่เจียง เหล่านักรบอวี้จางก็ยังมีความกังวลใจ ด้วยกลัวว่าบุรุษต้าเซี่ยผู้นี้อาจจะลงมือสังหารพวกเขาทั้งหมดอย่างโหดเหี้ยมด้วยเช่นกัน

แต่โชคดีที่ตลอดทางจ้าวอู่เจียงกับองค์หญิงน้อยพูดคุยกันอย่างรื่นเริง บรรยากาศกลมเกลียวนี้ ทำให้ความตึงเครียดคลายลงได้มาก

ยามนี้เสี่ยวหงกับเสี่ยวไป๋เดินเคียงข้างกัน เจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ส่งเสียงหอนอยู่เป็นระยะ พูดคุยกับเสี่ยวหง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบโต้ใด ๆ เสี่ยวหงมีท่าทีสงบเสงี่ยมราวกับม้าศึก

ขณะเดียวกัน จ้าวอู่เจียงกับองค์หญิงน้อยกู่หลีเขอลี่ก็พูดคุยกันอย่างรื่นเริง ชายหนุ่มกำลังเรียนรู้ถึงขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมของชาวโหลวหลาน

ช่วงระหว่างการพูดคุยกัน องค์หญิงน้อยก็ยิ่งรู้สึกชอบในคำพูดขบขันและความเป็นกันเองของจ้าวอู่เจียงมากขึ้น ดวงตาสีน้ำเงินของนางบริสุทธิ์ราวกับทะเลสาบ เป็นประกายระยิบระยับ

ครั้นพวกเขาอยู่ห่างจากกระโจมและรั้วแห่งอวี้จางอีกไม่ถึงสิบจั้ง ใบหน้ากู่หลีเขอลี่ที่งดงามราวหยกก็ซับสีแดงระเรื่อ ขณะที่ยื่นมือออกไปจับมือของจ้าวอู่เจียงไว้

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน กระชับมือนุ่มขององค์หญิงน้อยเบา ๆ ก่อนจะเดินเคียงข้างกันไป

เมื่อมาถึงหน้ากระโจมสีสันสดใส เหล่าทหารรักษาการณ์ที่เฝ้าระวังอยู่ก็รีบวางธนูลง ท่าทีที่แสดงออก ทั้งตื่นเต้นและสงสัย ก่อนจะโค้งคำนับกู่หลีเขอลี่

“องค์หญิง”

“กลับถึงเผ่าแล้ว!”

“กลับมาแล้ว”

เหล่านักรบแห่งเผ่าอวี้จางที่อยู่ด้านหลังจ้าวอู่เจียงกับกู่หลีเขอลี่ต่างตะโกนเสียงดัง ราวกับไม่ได้กลับเผ่ามานานเหลือเกิน

กู่หลีเขอลี่พยักหน้า ท่าทีอ่อนโยนดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน