ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 482

บทที่ 482 หลินหลาง

จ้าวอู่เจียงเดินตามบุตรีแห่งสวรรค์ของเผ่าอวี้จางเข้าไปยังห้องโถงด้านหลัง

ครั้นมาถึงห้องโถงด้านหลัง บุตรีแห่งสวรรค์ก็ยังคงเดินต่อ นำเขาไปยังห้องห้องหนึ่งอีกที

เมื่อเข้ามาในห้องนั้น สิ่งแรกที่ปรากฏสู่สายตาจ้าวอู่เจียงก็คือ บ่อน้ำสีครามสดใส

ภายในห้องหนาวเย็นนัก ทว่าบ่อน้ำสีครามกลับมีไออุ่น มันเป็นบ่อน้ำร้อน

บ่อน้ำร้อนครอบครองพื้นที่เกือบทั้งหมดของห้องโถง บนผนังรอบ ๆ มีภาพวาดหญิงสาวร่างระหงอรชร เสื้อผ้าพลิ้วไหวราวกับกำลังร่ายรำ มุ่งหน้าสู่สวรรค์

จ้าวอู่เจียงกวาดสายตาสำรวจห้องโถง พิจารณาการจัดวางต่าง ๆ …เป็นห้องที่ไม่เหมาะกับการพูดคุยเจรจาแม้แต่น้อย

หรือบุตรีแห่งสวรรค์จะชวนเขามาแช่น้ำร้อนเล่า? ชายหนุ่มคิดทะเล้นเช่นนั้น ทว่าเมื่อเห็นโฉมงามผู้ไร้ที่ติและท่าทางติดจะเย็นชา ความคิดนั้นก็มลายหายไป

สตรีเช่นนี้มักหยิ่งยะโส เป็นไปไม่ได้ที่จะเชิญชวนให้เขามาแช่น้ำร้อนด้วยกัน

“ท่านฝึกยุทธมานานเพียงใดแล้ว?” บุตรีแห่งสวรรค์ในอาภรณ์สีแดงราวดอกบัวเพลิงที่กำลังบานสะพรั่งจ้องมองจ้าวอู่เจียง

จ้าวอู่เจียงสงสัยเล็กน้อยกับคำถามกะทันหันนี้ แต่ก็ยังตอบอย่างจริงจัง ไม่ได้สุภาพหรืออ่อนน้อมเกินไป

“ราวหนึ่งปี”

ดวงตาคู่งามของบุตรีแห่งสวรรค์วาววับ นางถามต่อ

“แล้วยามนี้การบ่มเพาะของท่านอยู่ในระดับใด? บรรลุขอบเขตสูงสุดแล้วหรือไม่?”

จ้าวอู่เจียงส่ายหน้า แล้วถามกลับ

“บุตรีแห่งสวรรค์บรรลุขั้นสูงสุดแล้วหรือ?”

บุตรีแห่งสวรรค์ส่ายหน้าเช่นกัน น้ำเสียงเย็นชาพลันอ่อนลง ริมฝีปากสีชมพูเผยอเล็กน้อย

“ท่านเรียกข้าว่าหลินหลางเถอะ”

แววตาจ้าวอู่เจียงวูบไหว

ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่า นามจริงของบุตรีแห่งสวรรค์ นอกจากหมาป่าเทพเจ้าแล้วก็มีเพียงหัวหน้าเผ่าเท่านั้นที่รู้ แต่ถึงหัวหน้าเผ่าจะรู้ก็หาได้เรียกขาน ด้วยให้ความเคารพจึงเรียกแต่เพียงว่า…บุตรีแห่งสวรรค์

“หลินหลาง” จ้าวอู่เจียงเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา ภายในใจรู้สึกแปลกชอบกล

ตอนนั้นเอง บุตรีแห่งสวรรค์เยื้องย่างเข้าหาจ้าวอู่เจียง ยามนางย่างก้าวกลิ่นหอมก็โชยมา เรียวขากลมกลึงได้สัดส่วนวับแวมให้เห็นเป็นครั้งคราว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน