ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 486

บทที่ 486 ข่มขู่

ณ วิหารเผ่าอวี้จาง

ภายในห้องโถงด้านข้าง มีเสียงน้ำดังเป็นระลอก

บ่อน้ำร้อน เมื่อมองจากระยะไกลจะเห็นเสื้อคลุมสีดำดุจหมึกกับเสื้อคลุมสีแดงลอยอยู่บนผิวน้ำ พร้อมด้วยเสื้อผ้าซับใน

และศีรษะเปียกชื้นของชายหญิงคู่หนึ่ง

ชายหนุ่มรูปงามไร้ที่ติ คิ้วดาบขมวดเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ในรอยยิ้มอ่อนโยนนั้นก็แฝงไว้ด้วยการยั่วยุและความต้องการเอาชนะ

หญิงสาวผู้มีดวงตาเหมือนหงส์เพลิง เส้นผมสีดำขลับสองสามเส้นติดอยู่กับแก้มและหน้าผาก ผิวหน้าแดงระเรื่อราวกับแสงอาทิตย์ทาบทา ยิ่งเปียกก็ยิ่งงดงาม

กระทั่งยามนี้ใบหน้าของบุตรีแห่งสวรรค์ก็ยังคงดื้อรั้น ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่นราวกับพยายามเก็บกลั้นบางอย่าง

น้ำกระเพื่อมเป็นระลอกครั้งแล้วครั้งเล่า

ครั้นพิจารณาจากทิศทางที่ชายหนุ่มและหญิงสาวหันหน้า ตอนนี้ชายหนุ่มย่อมโอบกอดหญิงสาวจากด้านหลัง

สายน้ำถูกแรงกระทบจนกระฉอก เกิดฟองอากาศผุดขึ้นระหว่างคนทั้งสองอย่างต่อเนื่อง

“หลินหลาง ถึงปากท่านจะไม่ซื่อสัตย์ แต่ร่างกายกลับซื่อสัตย์นัก ตอบสนองข้าทุกคราเชียว”

จ้าวอู่เจียงขบกัดติ่งหูของบุตรีแห่งสวรรค์เบา ๆ

“เจ้าปิดตาแล้วคิดว่าคนอื่นจะมองไม่เห็นหรือ? นั่นเป็นการหลอกตัวเองเปล่า ๆ สู้ส่งเสียงออกมาดัง ๆ ไปเลยไม่ดีกว่าหรือไร?”

ยามนี้แรงกระเพื่อมของน้ำกระชั้นถี่ ฟองอากาศผุดพรายไม่ขาด จังหวะเร่งเร้าจนน่าใจหาย

ทว่าบุตรีแห่งสวรรค์หลินหลางยังคงปิดปากเงียบ

ตลอดระยะเวลากว่าครึ่งชั่วยามมานี้ เว้นแต่เสียงต่อต้านในคราแรก และเสียงครางที่หลุดออกมายามอดกลั้นไม่ไหวจริง ๆ ก็แทบจะไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากปากหลินหลางอีก

ไม่ว่าจะเป็นเสียงครวญคราง คำร้องขอให้หนักเบาหรือช้าเร็ว นางล้วนกดกลั้นไว้ จนใบหน้าเย้ายวนแดงก่ำ และลมหายใจก็ค่อย ๆ รุนแรงขึ้นทุกที

นางคือบุตรีแห่งสวรรค์ของเผ่าอวี้จาง นางเป็นผู้รับใช้หมาเทพเจ้า นางคือผู้มีสถานะอันสูงส่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน