ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 487

บทที่ 487 การเกลี้ยกล่อมและการยึดครอง

จ้าวอู่เจียงพิศดวงหน้าเปล่งปลั่งของบุตรีแห่งสวรรค์ ทันใดรอยยิ้มอ่อนโยนทว่าแฝงไว้ซึ่งการท้าทายก็ปรากฏบนหน้า

ชายหนุ่มส่งปลายลิ้นร้อนชื้นแตะหูของบุตรีแห่งสวรรค์ ขบกัดเล็กน้อย แล้วกระซิบเสียงพร่า “พี่หญิง ได้โปรดฆ่าข้าเถอะ”

“จ้าวอู่เจียง!”

หลิวหลางฟาดมือตีจ้าวอู่เจียง แต่ยามนี้นางช่างไร้เรี่ยวแรง การตีของนางครานี้จึงราวกับเป็นการลูบไล้เขา หลินหลางทั้งอายทั้งโกรธ นางจึงเบี่ยงตัวหลบเลี่ยงชายหนุ่มแทน

“ร่างกายของท่านยั่วยวนข้านัก ดาบของข้าชักออกจากฝักมานับครั้งไม่ถ้วน แต่มีเพียงท่านที่ทำให้ข้าไม่อยากเก็บดาบเข้าฝักเลย” จ้าวอู่เจียงเอ่ยคำเยินยออย่างไม่ละอาย และคำพูดของเขาก็เปรียบดั่งคำลวงของปีศาจจิ้งจอก

“กล้วยไม้กลางหุบเขาว่างเปล่า นี่หาได้บรรยายถึงความเยือกเย็นของท่านเท่านั้น แต่ยังบรรยายถึงเรือนร่างของท่านด้วย ในหุบเขาอันว่างเปล่า มีเพียงกล้วยไม้ที่ทำให้ผู้คนหลงใหลจนไม่อาจถอนตัว”

“ไร้สาระ!” บุตรีแห่งสวรรค์ผู้มีใบหน้าดอกท้อ ดวงตาเปล่งประกาย กล่าวออกมาอย่างเย่อหยิ่งและเย็นชา โต้กลับคำเยินยอที่ทั้งลามกและจริงใจของจ้าวอู่เจียง

แต่ทันทีที่นางพูดจบ ก็ตระหนักถึงความผิดพลาด ด้วยนางรู้สึกได้ว่าจ้าวอู่เจียงยิ้มกว้างอยู่ก้านหลัง

“ฮ่า ๆๆ” จ้าวอู่เจียงหัวเราะอย่างพอใจ รอยยิ้มของเขายังคงอบอุ่น พร้อมกันนั้นเขาก็ขยับดาบช้าลง แล้วกระซิบเย้าบุตรีแห่งสวรรค์ข้างหู

“เป็นอย่างท่านว่าขอรับ”

พวงแก้มของหลินหลางพลันแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกอัปยศอดสู นางโกรธตัวเองที่ตอบสนองคำยั่วยุของจ้าวอู่เจียง

“ยามอยู่ในน้ำปลามักแหวกว่ายมีความสุข…” จ้าวอู่เจียงแย้มยิ้มอบอุ่น

“ตอนนี้ท่านกับข้าก็อยู่ในน้ำ ไม่ต่างปลาสองตัวแหวกว่ายเคียงคู่ ท่านอย่าได้หักห้ามใจอีกเลย สัมผัสถึงความสุขที่แท้จริงเสียเถิด”

“ฮึ่ม! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เจ้าเพียงอยากได้ยินเสียงน่าละอายของข้า” ร่างของบุตรีแห่งสวรรค์โยกไปมาตามแรง ราวกับสาหร่ายไหวเอนยามถูกคลื่นซัด

“ท่านจะไม่ลองจริง ๆ หรือ? หากท่านสุขสมก็เปล่งเสียงออกมาเถิด” จ้าวอู่เจียงชักชวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยามนี้ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าบุตรีแห่งสวรรค์เริ่มคลายความเย่อหยิ่งและโอนอ่อนไปกับเขาบ้างแล้ว

“ไม่!” ริมฝีปากสีแดงขยับปฏิเสธ

จ้าวอู่เจียงก็ไม่ได้เร่งเร้า เขาเพียงหัวเราะเบา ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน