ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 488

บทที่ 488 เล่าความในใจ

ณ กระโจมขององค์หญิงใหญ่แห่งเผ่าอวี้จาง

องค์หญิงน้อยกู่หลีเขอลี่จิบชาพลางเล่าความในใจให้องค์หญิงใหญ่ฟัง

แล้วองค์หญิงใหญ่ก็ถามคำถามสำคัญ …กู่หลีเขาลี่เจ้าเคยมีอะไรเกินเลยกับจ้าวอู่เจียงแล้วหรือยัง?

องค์หญิงน้อยเขินอายจนพูดติดขัด เป็นเช่นนี้องค์หญิงใหญ่ก็พอคาดเดาคำตอบได้แล้ว

คงมีแล้วไม่ผิดแน่

ทว่าความสัมพันธ์ก้าวหน้ารวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร? แล้วยังมีเหตุผลใดอีกหรือไม่ถึงทำให้นางอึกอัก?

เกรงว่านอกจากความชอบพอ คงมีเรื่องอื่นเกี่ยวข้องด้วยกระมัง

องค์หญิงใหญ่จึงขอให้ผู้เป็นน้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยละเอียด ทว่าก็ไม่ได้บังคับหรือเร่งเร้า ปล่อยให้กู่หลี่เขอลี่เล่า แล้วแต่ว่านางจะกล้าเล่าแค่ไหน

องค์หญิงน้อยลูบผมสีเงินของตนแก้เขิน ดวงตาสีน้ำเงินสั่นไหวราวกับระลอกคลื่นบนผิวทะเลสาบ

นางเม้มริมฝีปากอิ่มแดง ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ และเริ่มเรียบเรียงเรื่องราว คัดสรรคำพูดเหมาะสม

…

ครั้งกู่หลีเขอลี่ทราบข่าวเรื่องการแต่งงานจากบิดา นางทั้งแปลกใจทั้งสับสน ได้แต่สงสัยว่า…ท่านพ่อไม่ได้รักใคร่เอ็นดูนางมาโดยตลอดหรอกหรือ? เหตุใดถึงจะให้นางไปแต่งงานกับองค์ชายแห่งจินจางกงปู้หนีหม่าผู้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่เล่า?

แน่นอนว่า บางครั้งเรื่องของบ้านเมืองก็สำคัญกว่าความรู้สึกส่วนตัว แต่นางไม่แน่ใจว่าการแต่งงานครั้งนี้จะสามารถบรรเทาความขัดแย้งระหว่างเผ่าจินจางกับเผ่าอวี้จางได้

ทว่า…ถึงจะมีความสงสัย แต่กู่หลีเขอลี่ผู้ไร้เดียงสาก็ยังคงเดินทางไปยังเผ่าจินจาง นางเดินทางไปพร้อมกับนักรบแห่งอวี้จางอีกยี่สิบคนและเจ้าเสี่ยวไป๋อีกหนึ่งตัว

ครั้นเผชิญหน้ากับกงปู้หนีหม่า ด้วยความที่เขาแสร้งทำตัวเป็นคนดี นางจึงเผลอไผล ดื่มชาที่อีกฝ่ายใส่ยาปลุกกำหนัดลงไปเข้า

ตอนนั้นนางได้แต่คิดว่า นางควรจะตระหนักถึงคำเตือนของเสี่ยวไป๋เร็วกว่านี้ แต่นางจะฟังภาษาของหมาป่าหิมะออกได้อย่างไร มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่นางพอจะเข้าใจความหมายของเจ้าเสี่ยวไป๋อยู่บ้าง

หลังดื่มชาผสมยาเข้าไป ในช่วงขณะที่กำลังมึนงง เจ้าหมาป่าหิมะเสี่ยวไป๋ก็ได้พานางพุ่งทะลวงออกจากเผ่าจินจาง ยามนนั้นกู่หลีเขอลี่รู้สึกมึนหัวมาก ภายในใจสับสนอลหม่าน นอนฟุบอยู่บนหลังเสี่ยวไป๋ หูได้ยินแต่เสียงคำรามและเสียงการต่อสู้

ยามนั้นนางพลันนึกขึ้นได้ว่า นอกจากเจ้าเสี่ยวไป๋ที่ช่วยชีวิตนาง เหล่านักรบแห่งอวี้จางอีกยี่สิบคนก็สละชีวิตเพื่อนางเช่นกัน

เสี่ยวไป๋แบกนางไว้บนหลัง วิ่งหนีไปในพายุหิมะ ตอนนั้นนางได้แต่ร้องบอกเสี่ยวไป๋ซ้ำ ๆ …ต้องรีบกลับเผ่าอวี้จาง

ทว่าเสี่ยวไป๋กลับมุ่งหน้าเข้าไปในพายุหิมะ วิ่งไปทางทิศใต้ ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างเรียกมันอยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน